οσοι ζουνε στο βορρα. . .

Επιστολή μίας 16χρονης στο υποψήφιο περιφεριάρχη Άρη Γιαννακίδη.

«Κύριε Γιαννακίδη,
Κατάγομαι από ένα χωριό του Βορείου Εβρου.16 χρόνια έμεινα σε αυτόν τον ακριτικό για άλλους, αγαπημένο για μένα τόπο
Εδώ έκανα τα πρώτα μου βήματα, πήγα σχολείο έκανα φίλους.
Όσο μεγάλωνα ένοιωθα την αγωνία και τον φόβο των δικών μου ανθρώπων για το μέλλον, η περηφάνια μου ως Εβρίτισσα και ελληνίδα μου έδινε πάντα πλεόνασμα ψυχής .
Σήμερα όμως έχω απογοητευτεί. Μιλώ με τους φίλους και τους συμμαθητές μου και συμφωνούμε ότι στον Έβρο, στην Ελλάδα την ίδια, δεν έχουμε μέλλον.
Κάποιοι ντρέπονται για την κατάσταση. Η μητέρα μου έτσι κι αλλιώς δεν κατάφερε να βρει δουλειά τόσα χρόνια, δύσκολα πάντα τα πράγματα και ο πατέρας μου έμεινε στα 55 του άνεργος.
Νιώθω ότι δεν με κρατά πλέον τίποτα εδώ. Πάω στο σχολείο και βλέπω τους ανθρώπους σκυθρωπούς και από μέσα μου κλαίω γιατί είναι βέβαιο ότι θα εγκαταλείψω τον τόπο μου, άλλωστε το δρόμο της ξενιτιάς τον ξέρουμε πολύ καλά οι Βόρειο – Εβρίτες.
Δεν έχω ελπίδα. Κουράστηκα από τα κούφια λόγια και τις υποσχέσεις των πολιτικών. Δεν με ενδιαφέρουν τα προγράμματα και οι αναλύσεις.
Αν γράφω σε εσάς το κάνω, μόνο και μόνο για να σας μεταφέρω την αγωνία μίας γενιάς που ζει πλέον στην απελπισία. Μιας γενιάς με υποθηκευμένο μέλλον.
Αν υπάρχει κάτι που σας ζητώ είναι να μην κλείσετε το παράθυρο στην ελπίδα. Να αφήσετε μία χαραμάδα αισιοδοξίας .
Να μας αφήσετενα ζήσουμε και να ονειρευτούμε στον τόπο μας. Στη Θράκη μας. Μας το χρωστάτε.
Μία περήφανη αλλά και απελπισμένη Εβρίτισσα.»