νικος αντυπας

Την ψήφο σας και το σταυρό σας
Θεωρούσα ότι δεν θα κατέβω αλλά τελικά κατεβαίνω. Μάλλον, έκανα το παν για να μην κατέβω. Και τώρα ζητάω να ψηφίσετε έναν που δεν κατέφερε να πείσει τους συντρόφους του ότι δεν ήταν αναγκαία η κάθοδός του στις εκλογές;



Δεν είναι έτσι. Η κάθοδός μου στις εκλογές με τη Λαϊκή Συσπείρωση στο Δήμο Αλεξ/πολης δεν ήταν αναγκαία αλλά κατέστη τέτοια λόγω
του εύρους που πήρε η παράταξη. Κατέστη αναγκαία όχι μόνο για μένα αλλά για τον καθένα που είναι στο ψηφοδέλτιο, προκειμένου να συμβάλουμε με τις όποιες δυνάμεις μας στην υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, δηλαδή στην υπεράσπιση του δικού μας βιοτικού επιπέδου, που δέχεται λυσσαλέα επίθεση από τα κόμματα των επιχειρηματιών.



Η παράταξή μας έλαβε ένα ανέλπιστο εύρος, κατέστη πραγματικά λαϊκή συσπείρωση (με πεζά τα αρχικά γράμματα), χάρη στις άοκνες προσπάθειες του επικεφαλής Σάββα Δευτεραίου. Στην παράταξή μας συμμετέχουν εργαζόμενοι που προέρχονται απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους, δηλαδή υπάρχουν πολλοί που στις τελευταίες εθνικές εκλογές δεν ψήφισαν ΚΚΕ αλλά θεώρησαν ότι η λαϊκή συσπείρωση που επιχειρεί να πραγματώσει και στηρίζει το ΚΚΕ αποτελεί ειλικρινή προσπάθεια για την υπεράσπιση των συμφερόντων εργαζομένων, κυρίως δε ειλικρινή προσπάθεια για τη συνύπαρξη διαφορετικών απόψεων μέσα σ’ αυτή τη συσπείρωση.



Για μένα οι διαφορετικές απόψεις είναι ο πλούτος μια κίνησης, μιας παράταξης, ενός μετώπου. Πιστεύω ότι όλες οι απόψεις πρέπει να βγαίνουν προς τα έξω, προς το λαό, και ο λαός να ζυμώνεται μ’ αυτές, να τις βελτιώνει, να τις απορρίπτει, να τις διορθώνει. Η Λαϊκή Συσπείρωση αποτελεί μια τέτοια ευκαιρία, καθώς συναντιόμαστε άνθρωποι που έχουμε διαφορετική πολιτική αφετηρία, διαδρομή και θέσεις και δεν είναι καθόλου βέβαιο αν στις επόμενες εκλογές ψηφίσουμε το ίδιο κόμμα. Άλλωστε δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να σπάσει ο εργαζόμενος την τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, τις πελατειακές σχέσεις που τον κρατάνε δέσμιο των κομμάτων εξουσίας, να δει ποιος ευθύνεται για την ανατροπή της ζωής του, κι ας πειραματιστεί λιγάκι και με την ψήφο του. Το ζητούμενο είναι ο εργαζόμενος στο δρόμο να διεκδικεί κι όχι ο εργαζόμενος στον καναπέ μοιρολάτρης. Όσο για την πορεία του; Αυτή θα τη βρει και θα τη θεωρήσει αυτονόητη.



Παρά τη διαφορετικότητά μας συμφωνούμε σε δυο – τρία πράγματα, αυτά ζητούμε κι από τους εργαζόμενους να παλέψουν. Λέμε τα μεγάλα ΝΑΙ και τα μεγάλα ΟΧΙ.

ΝΑΙ στην υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων

ΝΑΙ σε ένα Δήμο που θα εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, χωρίς να ξεχνάμε ότι για την ικανοποίησή τους χρειάζεται διαρκής αγώνας ενάντια στο εχθρικό θεσμικό πλαίσιο

ΝΑΙ στη λαϊκή συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων – Διαφάνεια παντού.

ΟΧΙ στο Μνημόνιο και τον Καλλικράτη

ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση της δημοτικής περιουσίας

ΟΧΙ στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.



Αυτά είναι τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ που ενώ είναι τόσο απλά και τόσο λίγα δεν μπορούν να τα πουν οι άλλες παρατάξεις γιατί στηρίζουν και στηρίζονται από επιχειρηματικά συμφέροντα, στηρίζουν το Μνημόνιο, στηρίζουν και παίρνουν δύναμη από το πελατειακό σύστημα που έχουν δημιουργήσει. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και θέλουν τους εργαζόμενους υποταγμένους και με σκυμμένο το κεφάλι, ώστε να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους και την καλοπέραση των ισχυρών.



Ναι, φίλοι μου, ζούμε σε μια κατάσταση σκλαβιάς, άλλοι εγκλωβισμένοι κι άλλοι αλυσοδεμένοι. Νομίζω ότι δεν ανήκω στους αλυσοδεμένους, τουλάχιστον όχι ακόμη. Οι αλυσοδεμένοι είναι οι απολυμένοι, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι των 450 Ευρώ, είναι οι αγρότες που πασχίζουν να πάρουν καλύτερη τιμή και δε βγαίνουν, είναι οι επαγγελματίες που τρέμουν να μη σφραγιστεί η επιταγή τους και αγωνιούν για να πληρώσουν το νοίκι τους. Οι εγκλωβισμένοι είμαστε εμείς οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, που βλέπουμε το βιοτικό μας επίπεδο να υποβαθμίζεται και ορατό το φάσμα της ανεργίας, της αβεβαιότητας και της αναδουλειάς.



Οι αλυσοδεμένοι είναι που θα έπρεπε πρωτίστως να κατέβουν στις εκλογές, να δείξουν τη δύναμή τους και να διεκδικήσουν πρώτα απ’ όλα τη ζωή τους, μια ζωή που περνάει μέσα απ’ τα χέρια τους και χάνεται. Δεν το κάνουν, όμως, γιατί είναι δεμένοι στο πελατειακό σύστημα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ· φοβούνται κι ο φόβος τους είναι εύλογος αφού πάνω απ’ όλα έρχεται η επιβίωση, που θα διακινδύνευε αν εκτίθεντο εκλογικά. Υπάρχουν και κάποιοι που δε φοβούνται, όχι γιατί είναι ήρωες ή ατρόμητοι αλλά γιατί η θέση τους στην παραγωγική διαδικασία είναι τέτοια που δεν τους αγγίζει ή έχουν τη δυνατότητα να μην επιτρέπουν να τους αγγίξει τέτοιος φόβος. Είμαστε όλοι αυτοί που συγκροτούμε το ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης και φιλοδοξούμε να ξαναγεννήσουμε την ελπίδα σ’ εμάς τους ίδιους αλλά και σ’ αυτούς που είναι δέσμιοι του κλίματος τρομοκρατίας στους εργασιακούς χώρους και του πελατειακού συστήματος των κομμάτων εξουσίας, που είναι δέσμιοι της φτώχιας, που ζουν τον εφιάλτη της αβεβαιότητας καθημερινά.



Μα εδώ, θα πει κανείς, δεν μιλάμε για κόμματα εξουσίας. Εδώ μιλάμε για τα δημοτικά πράγματα, ας κάνουν το ΠΑΣΟΚ κι η ΝΔ ό,τι θέλουν, αυτές οι εκλογές είναι να βγάλουμε τους πιο άξιους για να διοικήσουν το Δήμο. Τι δουλειά έχουν τα κομματικά;



Αλήθεια, πόσο μεγάλο ψέμα είναι αυτό! Όλοι ξέρουμε ότι το ΠΑΣΟΚ στηρίζει, η ΝΔ στηρίζει, το ΚΚΕ στηρίζει από ένα συνδυασμό. Και η νυν ληστρική παράταξη που κυβερνά το Δήμο, αφού εκλέχτηκε με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και επιδίωξε ανεπιτυχώς να την ξαναπάρει καθώς θεωρήθηκε κι απ’ το ίδιο το ΠΑΣΟΚ ως ληστρική, όψιμα έρχεται και δηλώνει ανεξάρτητη για να συνεχίσει την καταλήστευση του λαού της Αλεξ/πολης προς πλουτισμό των εργολάβων με τις απευθείας αναθέσεις σε έργα τρίτης γραμμής, έργα εύκολα και ανούσια που συντηρούν το εύκολο κέρδος και την πελατειακή σχέση, δένοντας στο άρμα της ανέχειας και της αναξιοπρέπειας ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους. Και σα να μη της έφτανε η καταλήστευση των Αλεξανδρουπολιτών, τώρα θέλουν να βάλουν στο χέρι και τους δημότες των Φερών και της Τραϊανούπολης.



Αλλά μήπως οι άλλες δυο παρατάξεις που επίσημα υποστηρίζονται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δεν έχουν σκοπό να καταληστέψουν το λαό; Στα προγράμματά τους αποδέχονται πλήρως τις απευθείας αναθέσεις, τις Συμπράξεις Δημοσίου – Ιδιωτικού Τομέα, στην ιδιωτικοποίηση των πάντων, το ξεπούλημα (λάθος: δωρεάν παραχώρηση είναι το σωστό) της δημοτικής περιουσίας. Οι διακηρύξεις τους βοούν και οι πράξεις τους αναμένονται ακόμη χειρότερες σε περίπτωση που εκλεγούν. Οι εργολάβοι κι οι προμηθευτές θα κάνουν πάρτι όποιος απ’ αυτούς κι αν εκλεγεί, καθώς οι παρατάξεις αυτές αποτελούν το πολιτικό προσωπικό τους, οι υπάλληλοί τους, που θα εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους τον παχυλό μισθό της δημόσιας θέσης και για τους πάτρωνες και χρηματοδότες τους τα απρόσκοπτα και τεράστια κέρδη.



Μα πάνω απ’ όλα, οι παρατάξεις των επιχειρηματιών στηρίζουν την πολιτική του Μνημονίου, καθώς στηρίζονται από τα κόμματα που είτε το ψήφισαν είτε δήλωσαν πως θα τηρήσουν την υπογραφή της Χώρας, επιβραβεύοντας έτσι την επίσημη υποθήκευση του δημόσιου πλούτου στο διεθνές και εθνικό κεφάλαιο, επιβραβεύοντας την κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου μας.



Υπάρχει λύση.

Η λύση είναι ψήφος στη Λαϊκή Συσπείρωση, κι εδώ και σ’ όλη την Ελλάδα, όχι όμως ως απλή ψήφος αλλά ως υπόσχεση για τη συνέχιση του αγώνα που θα στηρίζει πολιτικά, ηθικά και υλικά τους εργαζόμενους ώστε να σπάσουν την τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, να σπάσουν το πελατειακό σύστημα εξουσίας που τους κρατά δέσμιους των κομματαρχών, να ενεργοποιηθούν στα σωματεία τους, να υπερνικήσουν τον εργοδοτικό – γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Όχι, δεν είμαστε σωτήρες. Όποιοι αναζητούν σωτήρες ας απευθυνθούν στους πελατειακούς μηχανισμούς. Εμείς αγωνιζόμαστε για να κατανοήσει ο καθένας από τους εργαζόμενους τη δύναμη του κι ενωμένοι να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για μας και τα παιδιά μας.
http://antrikos.wordpress.com/2010/10/24/ekloges2010/