το δις εξαμαρειν

΄Οταν μαλώνουν οι δυο, ο τρίτος κερδίζει
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ

΄Εχουμε διαπιστώσει, δυστυχώς, ότι τα κριτήρια για την επιλογή υποψηφίων δημάρχων δεν είναι πάντοτε αντικειμενικά και αξιοκρατικά, αλλά είναι κριτήρια με βάση μιαν υποτιθέμενη εκλογιμότητα και κυρίως με βάση τις προσωπικές στρατηγικές, την πελατειακή αντίληψη και την ψηφοθηρική προσδοκία κάποιων ισχυρών "τοπαρχών" που θέτουν τελικά σε υποδεέστερη θέση το πραγματικό συμφέρον του δήμου και των δημοτών. Πότε, όμως, θα απαλλαγεί η χώρα και οι πόλεις της από αυτή την κακοδαιμονία που κλείνει το δρόμο σε πολλούς άξιους και ικανούς ΄Ελληνες πολίτες που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά και σημαντικά στον τόπο τους;
Σ΄αυτήν, όμως, την περίπτωση αναφύεται το δίλημμα αν πρέπει κάποιος να πειθαρχήσει στην κομματική "γραμμή" και επιλογή ή να υψώσει την "αντάρτικη" σημαία και να εκτεθεί ως "ανεξάρτητος". Πάντοτε, όμως, έχει μεγάλη σημασία ποιός είναι ο "αντάρτης". Είναι κάποιος που ποτέ δεν προτίμησε τις κομματικές εξαρτήσεις ή είναι κάποιος που, αφού απέτυχε να λάβει το κομματικό "χρίσμα" - στήριξη, επιμένει να συνεχίσει ως "ανεξάρτητος", προκειμένου να διατηρήσει τα γλυκά προνόμια της εξουσίας;
Είχα γράψει σε παλαιότερο άρθρο μου ως μήνυμα και προειδοποίηση ότι σωστά πολιτεύεται αυτός που ξέρει πότε πρέπει να αποσύρεται και να παραιτείται αθόρυβα και σιωπηλά, για να αφήσει ελεύθερο το έδαφος και σε άλλους να προσφέρουν αυτοδιοικητικά. Το πείσμα, ο εγωϊσμός και η προσκόλληση στην "καρέκλα" και στην εξουσία μακράς διάρκειας, είναι σύμπτωμα καθεστωτικής αντίληψης και υποκειμενικών υπολογισμών-σκοπιμοτήτων, που συνήθως κολάζεται και τιμωρείται από τον λαό. ΄Ενα πολιτικό όν οφείλει να οσφραίνεται στην ατμόσφαιρα της κοινωνίας πότε ήρθε η ώρα του και πότε έκλεισε οριστικά ο κύκλος του. Αδιάφορο αν είναι δίκαιο ή άδικο.
"Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού" έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, για όσους επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος για δεύτερη φορά. Αυτή η σοφή ρήση των αρχαίων ήταν το απόσταγμα μακροχρόνιας πολιτικής και κοινωνικής πείρας και πάντοτε επιβεβαιώνονταν για τους αμαρτάνοντες, για τους οποίους τη δεύτερη φορά επέρχονταν ο κοινωνικός κολασμός και η πολιτική τιμωρία. Και τούτο διότι τη δεύτερη φορά οι αρνητικές συγκυρίες είναι περισσότερες και δυσμενέστερες, παρά οι θετικές συγκυρίες. Φαίνεται πως μερικοί δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τα φιλικά μηνύματα και προτιμούν να ζουν σε αυταπάτες που καλλιεργούν οι αυλοκόλακες, με φυσικό επακόλουθο να οδηγούνται όλοι μαζί σε νέες πικρές επιβεβαιώσεις και διασυρμούς.
Αλλά, ακόμη κι αν υποτεθεί ότι οι "αντάρτες" πετυχαίνουν στην πρώτη φάση τα σχέδιό τους και εξασφαλίζουν προβάδισμα για τον δεύτερο και τελικό γύρο, κανείς δεν εγγυάται ότι θα ολοκληρώσουν τα σχέδιά τους και θα πετύχουν τον επιθυμητό στόχο τους. Το στατιστικά βάβαιο είναι ότι θα αποτύχουν στον τελικό στόχο και θα μετατραπούν σε "μαύρα πρόβατα" και σε εξιλαστήρια θύματα. Θα αποτύχουν στον τελικό στόχο, ακόμη κι αν είναι ευνοϊκοί οι κομματικοπολιτικοί συσχετισμοί υπέρ της ευρύτερης παράταξης. Διότι τη δεύτερη φορά μεγαλώνει η οργή και η αντίδραση μιας σημαντικής μερίδας της παράταξης και τραυματίζεται ανεπανόρθωτα η ενδοπαραταξιακή συνοχή και αυξάνονται οι φυγόκεντρες τάσεις και οι διαρροές. Διότι αυτή η μερίδα κομματικών ψηφοφόρων θα προτιμήσει στην καλύτερη περίπτωση την αποχή και στη χειρότερη περίπτωση την υπερψήφιση του αντίπαλου συνδυασμού. Μια ελάχιστη μερίδα θα δώσει ψήφο ανοχής και όχι φυσικά ψήφο επιβράβευσης και εμπιστοσύνης, αλλά τελικά θα επέλθει το δυσμενές "μοιραίο" της ήττας και της νομοτελειακής αποτυχίας. Διότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου...
Ταυτόχρονα με την πολυδιάσπαση και τον κατακερματισμό των δυνάμεων, δημιουργείται ένταση, πόλωση, φανατισμός και αντιπαλότητα, που τελικά όλα αυτά μαζί εκτονώνονται αρνητικά για όλους, εκτός από τον τρίτο. Διότι όταν μαλώνουν οι δύο, ο τρίτος κερδίζει...