πολιτικο η αυτοδιοικητικο μηνυμα;

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ

Το δίλημμα των Ελλήνων πολιτών, ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών του προσεχούς Νοεμβρίου, είναι σαφές, απλό αλλά και σύνθετο. Με ποιά κριτήρια θα μεταβούν ή δεν θα μεταβούν και θα απέχουν οι πολίτες από αυτές τις εκλογές; Παρά τη σύγχυση και τη δυσαρέσκεια που διακατέχει το εκλογικό σώμα στην παρούσα δύσκολη συγκυρία, ωστόσο κάποια πολιτικά πράγματα είναι σαφή και ξεκάθαρα για τους ΄Ελληνες ψηφορόρους, για την ελληνική πολιτική παράδοση και για την ελληνική μενταλιτέτ και ιδιοσυγκρασία. Το διαπιστώσαμε πλειστάκις και από τις κομματικές διαδικασίες εκλογής αρχηγών και εκπροσώπων στα κομματικά όργανα. Κόμματα, τα οποία σε ολόκληρη την επικράτεια δεν είχαν περισσότερα από 200.000 εγγεγραμμένα και οικονομικώς τακτοποιημένα μέλη, ωστόσο σε παρόμοιες διαδικασίες προσήλθαν και ψήφισαν περισσότερα από 800.000 μέλη, φίλοι και απλοί πολίτες. ΄Οταν πρόκειται, λοιπόν, για ανάδειξη προσώπων και ιδιαίτερα σε τοπικό ή περιφερειακό επίπεδο, ο ΄Ελληνας ψηφοφόρος δεν απέχει και δεν απουσιάζει, γιατί ο καθένας επιθυμεί και επιδιώκει την εκλογή του συγγενή του ή του φίλου του, ώστε να πατάει σε κάποιο πόδι της εξουσίας. Αυτή είναι, μέχρι στιγμής, η ελληνική αλήθεια και πρακτική. Αν θα αλλάξει και πότε στο μέλλον, δεν το γνωρίζουμε σήμερα.
Στο ερώτημα αν πρέπει το μήνυμα να είναι κομματικοπολιτικό ή αυτοδιοικητικό, οι έλληνες ψηφοφόροι επιλέγουν συνήθως το "διπλό μήνυμα". Είναι τόσο ζυμωμένοι με την πολιτική οι ΄Ελληνες, ώστε ακόμα και οι οπαδοί της Αριστεράς, στο δεύτερο γύρο, δεν ακολουθούν την σκληρή κομματική γραμμή για άκυρο ή λευκό ή για ψήφο "ανυπακοής". Ούτε και οι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης απέχουν. Ιδιαίτερα στον πρώτο γύρο θέλουν όλοι να προσδώσουν πολιτικό βάρος, να δώσουν το πολιτικό στίγμα τους και να καταμετρήσουν τις κομματικοπολιτικές τους δυνάμεις και να εκλέξουν φυσικά τα αρεστά τους πρόσωπα.
Τα μεγάλα κόμματα εξουσίας επιδιώκουν οπωσδήποτε να συντηρήσουν κάποια καλά ή θετικά εκλογικά ποσοστά, που θα αποτελούν πρόκριμα για τις βουλευτικές εκλογές. Δεν τολμούν να δώσουν καθαρά πολιτική και κομματική χροιά, φοβούμενα τις επιπτώσεις στις ηγεσίες τους και ως είθισται επιλέγουν και "στηρίζουν" τις περισσότερες φορές "ανεξάρτητους" υποψηφίους, με τη μεγαλύτερη δυνατή διεισδυτικότητα στο αντίπαλο στρατόπεδο και στην κοινωνία. Οι δε, κατά συντριπτική πλειοψηφία, "καραμπινάτοι" κομματικοί υποψήφιοι προσπαθούν να εμφανιστούν ως δήθεν υπερκομματικοί και ανεξάρτητοι. ΄Οπως είναι φανερό, πολύ δύσκολα θα μπορέσουν τα ελληνικά κόμματα να απαλλαγούν από τη νοοτροπία και την πρακτική της πράσινης, της γαλάζιας, της κόκκινης ή της ροζ "πινέζας". Ούτε, όμως, οι έλληνες ψηφοφόροι διαθέτουν ακόμα την κουλτούρα να ψηφίζουν με καθαρά αυτοδιοικητικά κριτήρια. Αιτία γι αυτό είναι και πάλι τα κόμματα εξουσίας που δεν αποφάσισαν να υιοθετήσουν τα κοινά ψηφοδέλτια με όλους τους υποψηφίους και να απαλλαγούν από τα παραταξιακά ψηφοδέλτια. Δεν αποφάσισαν επίσης να διαχωρίσουν την εκλογή δημάρχου από την εκλογή δημοτικών συμβούλων. Δεν αποφάσισαν δηλαδή να υιοθετήσουν μιαν αυτοδιοίκηση χωρίς κομματικά "χρίσματα", κομματικά δεσμά και "καπελώματα".
Εκείνο όμως που διαβλέπω να αναδεικνύεται από το εκλογικό αποτέλεσμα του Νοεμβρίου, είναι ότι θα ηττηθεί η άγονη κομματική "αντι-μνημονιακή" γραμμή και τελικά οι έλληνες ψηφοφόροι θα προσέλθουν μαζικά στις κάλπες με "μισή έστω καρδιά" για να ψηφίσουν αυτοδιοικητικά και πολιτικά και για να εκπέμψουν το δικό τους μήνυμα. Διότι το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως και ολόκληρη η κοινωνία θα λάβουν το δικό τους μήνυμα...-