αγουρα χρονια

Νουβέλα του Παναγιώτη Κουσίδη - Μέρος 16ο

Ο μοναδικός από τους επιζήσαντες αδελφούς της μητέρας, ο θείος Νίκος Μπακιρτζής, παρέμεινε και κατοικούσε στο πατρικό και οικογενειακό τους σπίτι, στα βορειοανατολικά της Ν. Χιλής. Παντρεύτηκε την Αβαντιώτισσα θεία Κίτσα και απέκτησαν τρεις θυγατέρες, τις ξαδέρφες μου Μαρία, Θεοφανώ και Παναγιώτα. Ο θείος Νίκος ήταν ένας μειλίχιος, φιλήσυχος και πράος άνθρωπος, που κοίταζε τη δουλειά του και την οικογένειά του. Το παρατσούκλι του "πρόβατο" αντιπροσώπευε τον χαρακτήρα του. ΄Ενα πρωϊνό, κυνηγώντας με τη σφεντόνα μου, βρέθηκα στη γειτονιά του θείου Νίκου. Παίζοντας με τις ξαδέλφες μου και τα άλλα γειτονόπαιδα μεσημεριάσαμε και μπήκαμε στο σπίτι τους για να πιούμε νερό. ΄Ηταν όμως ώρα του γεύματος και ο θείος Νίκος έψησε δυο ρέγγες στα κάρβουνα και μοσχομύρισε η γειτονιά. Είχανε ήδη στρωμένο το τραπέζι και με καλέσανε να γευματίσουμε. Δυο φορές τους απάντησα πως δεν πεινούσα, ενώ έτρεχαν τα σάλια μου. Καθώς ετοιμαζόμουν με
δισταγμό να φύγω, ο ευγενικότατος θείος Νίκος κατάλαβε ότι δεν έλεγα αλήθεια και με προσκάλεσε για τρίτη φορά. Και αφού, όπως κατάλαβα, ήταν η τελευταία μου ευκαιρία, δέχτηκα να μοιραστώ το φτωχικό αλλά νοστιμότατο φαγητό τους. Με τη ντροπαλότητα δεν γεμίζει στομάχι, σκέφτηκα...
Από τις αδελφές της μητέρας μου, η θεία Θεανώ έγινε "πρωτευουσιάνα", γιατί παντρεύτηκε τον Παναγιώτη Βαλσαμίδη από την Αλεξανδρούπολη και απέκτησαν τρία παιδιά, τον Μενέλαο, τη Λουκία και τη Μαριάννα. Μια άλλη αδελφή της, η θεία Ανδρονίκη, που ήταν πανέμορφη και καλλίφωνη, εγκαταστάθηκε στον ΄Αβαντα, αφού παντρεύτηκε τον Διαμαντή Βαμβακερό και απέκτησαν τέσσερα παιδιά, την Δημήτρη, την Πουπούλα, τον Παναγιώτη και τη Δόμνα. Η θεία Πολυξένη δεν ήταν "άτυχη" γιατί ξενητεύτηκε μακρύτερα στις Φέρες, αλλά γιατί στην κατοχή οι Γερμανοί εκτέλεσαν τον άνδρα της, τον Σάββα Μιχαηλίδη με άλλους τέσσερις πατριώτες στην κάτω πλατεία των Φερών. ΄Ετσι η θεία Πολυξένη έμεινε χήρα πολύ νέα, με τέσσερα ορφανά και ανήλικα παιδιά, τον Βασίλη, τη Σοφία, τον Γιάννη και τον Σάββα, τον νεότερο.
Η θεία Κατίνα, η μεγαλύτερη αδελφή της μάνας μου, ήταν η πιο προσιτή, προσβάσιμη και επισκέψιμη, όχι μόνο γιατί το σπίτι της βρίσκονταν στον κεντρικό δρόμο, απέναντι από το σημερινό πάρκο, αλλά γιατί ήταν καλοκάγαθη, υπομονετική, πονετική και καλαμπουρτζού. Με τον θείο Στράτο Χατζηδημητρίου που ήταν Μυτηληνιός, παντρεύτκηκαν και απέκτησαν τη Χριστίνα και τον Στέφανο. Τη συμπαθούσαμε ιδιαίτερα και την επισκεπτόμασταν συχνότερα, γιατί μας διηγούνταν παλιές ιστορίες από την αλησμόνητη πατρίδα τους. Οι διηγήσεις και οι μαρτυρίες της θείας Κατίνας ήταν τόσο ζωντανές και αληθινές που τίς ρουφούσαμε ευχάριστα, όπως τα μικρά παιδιά το παραμύθι. Ο άνδρας της, ο θείος Στράτος ήταν πολύ καλός άνθρωπος, πολύ εργατικός και χουβαρντάς. ¨Επαιρνε καλό μεροκάματο στο βυρσοδεψείο των σφαγείων της Αλεξανδρούπολης. Αλλά όταν έπινε περισσότερο κρασί και κυρίως όταν μεθούσε, γινότανε γκρινιάρης και ζηλότυπος και κατηγορούσε τη θεία Κατίνα ότι πήγαινε... με τον Λιμενάρχη, τον οποίο ποτέ δεν γνώρισε και ποτέ δεν συνάντησε στη ζωή της. Ακόμα και όταν η θεία Κατίνα έχασε τα δόντια της και έμεινε με ένα δόντι, ο άνδρας της συνέχιζε την ίδια κατηγορία. Η θεία Κατίνα δεν έδινε σημασία σ΄αυτήν την ασύστατη κατηγορία, γιατί γνώριζε πως εκείνη η επιθετικότητα ήταν προσχηματική, αφενός για να εκτονωθεί και αφετέρου για να αποφύγει τη γκρίνια, επειδή μεθοκοπούσε. Η θεία Κατίνα περιέγραφε την κατάσταση με μια λακωνική φράση: "Τώρα μιλάει το κρασί!". Ποτέ όμως η θεία Κατίνα δεν έχανε την ψυχραιμία της και το χιούμορ της. Συνέχιζε να δίνει διάφορα παρατσούκλια σε πολλούς και πολλές. Στον θείο Διαμαντή έδωσε το παρατσούκλι "αλεπού", γιατί κάθε φορά που έρχονταν μουσαφίρης στη Χιλή απαιτούσε από τη θεία Κατίνα να του μαγειρέψει ένα "πετνάρι", δηλαδή έναν κόκορα, έναν πετεινό.
Για τον αδελφό του πατέρα μου, τον θείο Γιώργο, έχω ήδη αναφερθεί. ΄Ολους του συγγενείς μας τους αγαπούσα. Στην πιο ξεχωριστή, όμως, θέση της καρδιάς μου βρίσκονταν η αδελφή του πατέρα, η αγαπημένη μας θεία Ειρήνη.-
σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ...