αγουρα χρονια

Νουβέλα του Παναγιώτη Κουσίδη Μέρος 14ο

΄Οπου κι αν μετακινούνταν η μητέρα μέσα στο κτήμα μας, την ακολουθούσαν κατά πόδας τα οικόσιτα ζώα μας: ο σκύλος μας ο Μπόμπης, η γάτα μας η Ψιψίνα, η κατσίκα μας και το γουρουνάκι μας. ΄Οταν μια μέρα ρώτησα τη μητέρα από περιέργεια, γιατί εμάς δεν μας ακολουθούν τα ζώα μας, εκείνη μου απάντησε με ένα ερώτημα: Τα ταίσατε ποτέ, τα ποτίσατε ποτέ, τα φροντίσατε ποτέ; Αυτή ήταν η αποστομωτική απάντηση και το αμείλικτο ερώτημα σε όσους θέλουν τα ζώα μόνο για εκμετάλλευση ή μόνο για παιχνίδι και συντροφιά. Σε όσους θέλουν μόνο να παίρνουν χωρίς να προσφέρουν στα ζώα φροντίδα και αγάπη. Στην αρχή που μας χάρισε το κατσικάκι ένας συγγενής, η μητέρα το παρέδωσε σε έναν βοσκό να το μεγαλώσει μαζί με τα δικά του και να μας το επιστρέψει. Αλλά σε μια εβδομάδα βρήκαμε το κατσικάκι μας ταλαιπωρημένο και ματωμένο στην αυλή μας. Η μητέρα βλαστημούσε και αναθεμάτιζε τον βοσκό για την κτηνωδία του, αλλά εμείς τα παιδιά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε και να φανταστούμε τί ακριβώς είχε συμβεί με την κακοποίηση. Η μητέρα το έπλυνε, το περιποιήθηκε και το τάϊσε γαλατάκι με το μπιμπερό. Αργότερα, που μεγάλωσε

λίγες εβδομάδες άρχισε να τρώει γιαρμά, να βόσκει χορταράκι και να ακολουθεί τη μητέρα. Από τότε καταλάβαμε κι εμείς τα παιδιά πόσο έξυπνο, χαριτωμένο και παιχνιδιάρικο ήταν το κατσικάκι μας.
Μια φορά η μητέρα χρειάστηκε να απουσιάσει τρεις μέρες, για να επισκεφθεί την άρρωστη αδελφή της Πολυξένη στις Φέρες. Μας άφησε μαγειρεμένο φαγητό και πάνω στην ταραχή της λησμόνησε να μας υπενθυμίσει και να μας δώσει οδηγίες για τη φροντίδα των ζώων. Κι εμείς φυσικά ξεχάσαμε εντελώς να τα ταίσουμε και να τα ποτίσουμε. Με το βράδιασμα της τρίτης μέρας μαζευτήκαμε νωρίς στο σπίτι, φάγαμε τη φασολάδα μας με λίγες ελιές και πέσαμε αποκαμωμένοι από τα παιχνίδια να κοιμηθούμε αμέριμνοι. Κατά τα ξημερώματα ακούσαμε στον ύπνο μας επίμονα χτυπήματα στην εξώπορτα. Νομίσαμε πως δεν είχαμε βάλει τον σύρτη και χτυπούσε η πόρτα από τον δυνατό αέρα. ΄Οταν όμως συνεχίστηκαν και δυνάμωναν περισσότερο τα χτυπήματα, μας κατέλαβε φόβος και πανικός. Ανάψαμε τη γκαζόλαμπα, πήραμε στα χέρια μας από ένα όπλο και αποφασίσαμε να ανοίξουμε την πόρτα για να αντιμετωπίσουμε τον απρόσκλητο επισκέπτη. Ο μεγάλος αδερφός μου άρπαξε το κουζινομάχαιρο, εγώ έσφιξα στο χέρι μου τη μασιά της ξυλόσομπας και το μικρότερο αδερφάκι μας άρπαξε μια μεταλλική σταχτοθήκη. Με τρόμο και αγωνία πλησιάσαμε στην εξώπορτα, τραβήξαμε τον σύρτη και ανοίξαμε απότομα τα θυρόφυλλα. Η έκπληξη και η λαχτάρα που πήραμε ήταν μεγάλη, όταν αντικρίσαμε το κατσικάκι μας να σηκώνει τα μπροστινά του πόδια για να ξαναχτυπήσει την πόρτα. Ευτυχώς που δεν ήταν τα φαντάσματα της νύχτας και οι βρυκόλακες της κολάσεως ούτε κάποιος κακοποιός. Για να εκτονώσουμε την ένταση και το θυμό μας, βρίσαμε πατόκορφα το κατσικάκι, κλειδομανταλώσαμε την πόρτα και επιστρέψαμε να κοιμηθούμε μέχρι το ξημέρωμα. Ο ύπνος δεν μας έπιανε, αφενός από τη λαχτάρα και την ταραχή και αφετέρου από την περιέργεια να λύσουμε το μυστήριο και να εξηγήσουμε το συμβάν. Μόνο όταν επέστρεψε η μητέρα και το συζητήσαμε, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το κατσικάκι μας ήταν πεινασμένο και διψασμένο , γι αυτό μας χτυπούσε την πόρτα. ΄Ηταν ένα περίεργο σήμα κινδύνου για βοήθεια, μια έκκληση και μια παράξενη προειδοποίηση για την αμέλειά μας.
Εάν η μητέρα είχε ξεχάσει να μας δώσει συγκεκριμένες οδηγίες, εμείς οφείλαμε να κάνουμε το αυτονόητο καθήκον μας , να μεριμνήσουμε και να προσφέρουμε τροφή και καθαρό νερό σε όλα τα ζώα μας. Οφείλαμε να παραδειγματιστούμε από τη μητέρα και να έχουμε την ανάλογη ευαισθησία για τις βασικές ανάγκες των ζώων. Δυστυχώς, η μαραμέληση και η εγκατάλειψη των ζώων συνεχίζεται και σήμερα, που τα αδέσποτα σκυλιά και οι γάτες ψάχνουν στους κάδους και ανοίγουν σακούλες για να φάνε και περιμένουν τα βρέξει ο ουρανός για να πιουν νερό. Οι τρεις μέρες απουσίας της μητέρας, μας έμαθαν πολλά και μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είναι απαραίτητο να λέγεσαι ζωόφιλος ή φιλόζωος, αλλά να ξέρεις να προσφέρεις φροντίδα και αγάπη στα ζώα. Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μας, μέχρι τότε, το πήραμε από ένα πανέξυπνο κατσικάκι, που δεν βγήκε από έναν αισώπειο μύθο αλλά από μια αληθινή ιστορία.-
σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ...