αγουρα χρονια

Νουβέλα του Παναγιώτη Κουσίδη Μέρος 12ο

Πριν ακόμα ξεπεράσουμε τον μεγάλο πόνο της απώλειας του πατέρα, μας βρήκε ένας ακόμα πόνος που δεν είχε σχέση με φυσικό θάνατο αλλά με την απομάκρυνση ενός αγαπημένου προσώπου, που τόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στα πρώϊμα χρόνια μας.
Η θεία Ειρήνη ήταν πολύ δεμένη με την οικογένειά μας και ιδιαίτερα μ΄εμάς τ΄ανήψια της. Δεν ήταν βέβαια η φυσική μας μητέρα αλλά σαν μια αγαπημένη θετή μητέρα μας. Η θεία Ειρήνη δεν είχε μεγάλες απαιτήσεις για τον εαυτό της. Η ύπαρξή της έβρισκε περιεχόμενο και προορισμό μέσα από την προσφορά αγάπης. Πόσο ευτυχισμένα νιώθουν τα παιδιά όταν παίρνουν αγάπη από πολλές πλευρές! Η αγάπη της θείας Ειρήνης αναπληρούσε σε κάποιο βαθμό την στερημένη πλέον αγάπη του πατέρα αλλά και την ανεκπλήρωτη αγάπη του παππού και της γιαγιάς που δεν είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε. Οι σχέσεις νύφης και κουνιάδας ήταν πάντοτε ομαλές και ανθρώπινες. Υπήρχε αλληλοσεβασμός και αλληλοεκτίμηση. Η μητέρα συμπαθούσε και συμπονούσε τη θεία Ειρήνη, όχι μόνο γιατί ήταν αδελφή του πατέρα μας αλλά γιατί ήταν ένας άκακος και καλόβολος άνθρωπος. Η παρουσία της θείας Ειρήνης στο σπίτι μας, σου έδινε την αίσθηση της σιγουριάς και της σταθερότητας μιας διαθέσιμης αγκαλιάς.
Μετά το θάνατο του πατέρα, η μητέρα είχε σχεδόν αποφασίσει ότι η θεία Ειρήνη έπρεπε να πάει να μείνει στο σπίτι του άλλου αδελφού της, του θείου Γιώργου. Ο θείος Γιώργος είχε βέβαια πολλά στόματα να ζήσει. Είχε τη γυναίκα του Σοφία, τα τρία παιδιά τους, τη Μαρία, τον Νίκο και τον Κωστάκη, αλλά και την πεθερά του. Επειδή όμως ήταν ένας τσορμπατζής και παράγοντας της Χιλής με αρκετά χωράφια, είχε μεγάλο σπίτι στο κέντρο του χωριού, όπου χωρούσε άνετα και η θεία Ειρήνη. "Ούτε να το συζητάς, Ολυμπία, ότι εγώ θα δεχτώ να σας αφήσω και να φύγω, ακόμα και σε βασιλικό παλάτι να με στείλεις..." ήταν η πρώτη απάντηση της θείας Ειρήνης στην πρώτη κρούση-πρόταση της μητέρας μου. Από τότε τα σύννεφα πύκνωναν και εμείς τα παιδιά μυρίζαμε την επερχόμενη καταιγίδα.
Είναι αλήθεια ότι
η μητέρα είχε επωμισθεί πολλές ευθύνες και ρόλους, τόσο για τις εξωτερικές δουλειές, όσο και για το μεγάλωμα των τριών ορφανών. Η θεία Ειρήνη όχι μόνο δεν μπορούσε να προσφέρει βοήθεια, λόγω των γνωστών προβλημάτων υγείας, αλλά αποτελούσε πρόσθετο βάρος. Αλλά όλα τα προβλήματα θα είχαν ξεπεραστεί, πιστεύω, εάν δεν εμφανίζονταν ένας Αθηναίος νοικιάρης ενός ελεύθερου δωματίου μας. Στη δεύτερη κρούση που έκανε η μητέρα στη θεία Ειρήνη, επιστράτευσε το επιχείρημα: "Εμείς, Ειρήνη, σε είχαμε τόσο πολλά χρόνια. Πήγαινε να μείνεις και λίγα χρόνια στου αδελφού σου και μετά ξαναέρχεσαι σ΄εμάς". Αλλά η θεία Ειρήνη δεν ξεγελιόταν εύκολα και ήταν αμετάπειστη, γιατί δεν ήθελε να καταντήσει σαν τις περιφερόμενες πεθερές. Γι αυτό επέμενε και θερμοπαρακαλούσε τη μάνα μου.
Αλλά την τρίτη φορά επικράτησε η σκληρή και άπονη αποφασιστικότητα της μητέρας. Μάζεψε τα πράγματα της θείας Ειρήνης σε έναν μποξά, τα έβγαλε έξω στην αυλή και ειδοποίησε τον θείο Γιώργο να έρθει με το κάρο να πάρει την αδελφή του με τα πράγματά της. Δεν θα σβήσει ποτέ από τη μνήμη μου το σπαρακτικό κλάμα της θείας Ειρήνης όταν την ανέβασαν στο κάρο και ξεκίνησε να απομακρύνεται από το σπίτι μας, από τις ρίζες της, από την εστία της. Για αρκετά χρόνια εμείς τ΄ανήψια της επισκεπτόμασταν τη θεία Ειρήνη στο σπίτι του θείου Γιώργου και μας δημιουργούσε την ψευδαίσθηση ότι συνήθισε και ήταν ευχαριστημένη εκεί, αφού βλέπαμε ότι την περιποιούνταν καλά. ΄Ομως, δεν βλέπαμε το κρυφό σαράκι που έτρωγε τα σωθικά της, δεν βλέπαμε τη φωτιά που κροφόκαιγε μέσα της. Μπορεί να κατανόησα τη μητέρα, γιατί τότε ήταν μια νέα χήρα με τρία ορφανά και ήθελε να οργανώσει καλύτερα τη ζωή μας και τη ζωή της χωρίς βαρίδια. Αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω την εικόνα του ξεριζωμού της θείας Ειρήνης. Μπορεί να διέγραψα όλα τα άλλα αμαρτήματα της μητέρας, αλλά ποτέ δεν λησμόνησα αυτό που θεωρούσα ως πραγματικό της αμάρτημα.-
σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ...