αγουρα χρονια

Νουβέλα του Παναγιώτη Κουσίδη Μέρος 7ο

Ο πατέρας συμπαθούσε την αριστερά και τους αριστερούς, όπως συνέβαινε με τους περισσότερους ΄Ελληνες, λόγω της αντιστασιακής τους δράσης κατά τη διάρκεια της κατοχής. Μετά την απελευθέρωση και με κριτήριο την μέχρι τότε προσφορά των αντιστασιακών οργανώσεων, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ είχε γίνει θρύλος. Ο πατέρας, όμως, δεν βγήκε μεταπολεμικά στο βουνό να γίνει αντάρτης, γιατί πίστευε ότι ήταν διαφορετικό πράγμα η αντίσταση κατά του κατακτητή και διαφορετικό πράγμα η αδελφοκτόνα ανταρσία. Είχε μάλιστα υπόνοιες ότι η ένοπλη ανταρσία κατά του κράτους και του καθεστώτος υποκινούνταν από ξένα κέντρα και συμφέροντα. Δεν αγαπούσε το βόλεμα και την καλοπέρασή του αλλά αγαπούσε την πατρίδα του, την γαλήνη και την πρόοδο της χώρας στη σωστή βάση και κατεύθυνση. ΄Αλλωστε, ντύθηκε τρεις φορές στο χακί. Την πρώτη φορά όταν υπηρέτησε ολόκληρη τη θητεία του στο στρατό. Τη δεύτερη, όταν δήλωσε παρών στη μεγάλη επιστράτευση και στο έπος του ΄40. Την τρίτη φορά στο φούντωμα του εμφυλίου επιστρατεύτηκε και πάλι ως εθνοφρουρός για να υπηρετήσει την πατρίδα, όπως πολλοί άλλοι συγχωριανοί του, μεταξύ των οποίων ο θείος Γιώργος, ο αδερφός του και ο μπαρμπα-Στάθης, ο κουμπάρος του. Στον πατέρα μου έδωσαν μάλιστα την ειδικότητα του ασυρματιστή λόγω καλύτερης μόρφωσης.
΄Οπως είναι γνωστό σε όλους, από το 1947 και μετά ανάλαβαν πρωτεύοντα ρόλο στην Ελλάδα οι ΗΠΑ και έρριξαν το βάρος τους υπέρ του εθνικού στρατού σε εξοπλισμό, σε οικονομική και διπλωματική στήριξη. Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με τη διαφοροποίηση-ουδετεροποίηση του Τίτο της Γιουγκοσλαβίας από την γραμμή της ΕΣΣΔ, αλλά σε κάποιο βαθμό και η διαφοροποίηση της Αλβανίας, άλλαξαν τα δεδομένα και
τους συσχετισμούς του εμφυλίου πολέμου υπέρ του εθνικού κράτους και σε βάρος της κομμουνιστικής ανταρσίας και ηγεσίας. ΄Ολα αυτά συντόμευσαν τη διάρκεια των εμφύλιων πολεμικών συγκρούσεων και αναπότρεπτα μείωσαν τον αριθμό των θυμάτων και το μέγεθος των καταστροφών. Σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια άρχισε η αναδίπλωση και η υποχώρηση των ανταρτικών δυνάμεων, ενώ αντίστροφα άρχισε η επέλαση του εθνικού στρατού. Το ίδιο βέβαια συνέβαινε και στο μέτωπο του ΄Εβρου.
Μερικούς μήνες πριν τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου, η στρατιωτική μονάδα εθνοφρουρών του πατέρα μου πραγματοποίησε πολεμικές επιχειρήσεις επί των ανταρτών στην περιοχή της Λευκίμης και της Δαδιάς. Σ΄αυτές τις μάχες απώθησαν τους αντάρτες στα ορεινά και ανακατέλαβαν εδάφη και λάφυρα από κάρα και ζώα. Επέστρεφαν στην έδρα τους πεζοπορώντας, εκτός από 4-5 ασυρματιστές που έπρεπε να εξαιρεθούν λόγω μεγάλου βάρους του ασυρμάτου. Ωστόσο, έπρεπε να προσέχουν τον ύπουλο εχθρό των ναρκών. Γι αυτό το λόγο ο διοικητής του τάγματος Ψηλογιάννης διέταξε για λόγους ασφάλειας να προπορεύονται τα μεγάλα ζώα, να ακολουθούν τα κάρα και πίσω στην ουρά οι πεζοί στρατιώτες και αξιωματικοί. Σε περίπτωση που ο δρόμος ήταν ναρκοθετημένος, θα το διαπίστωναν από τα προπορεύομενα ζώα. Πάντοτε, όμως, υπάρχει μια σατανική σύμπτωση για να προκαλέσει ένα μοιραίο ή ένα σωτήριο γεγονός.
Σ΄αυτό το κάρο του πατέρα ήταν και κάποιος άλλος στρατιώτης που οι υπόλοιποι του κάνανε πλάκα-καλαμπούρι και του πετάξανε στο δρόμο τον στρατιωτικό του μπερέ. Κατέβηκε ο ταλαίπωρος από το κάρο και όταν έσκυψε για να σηκώσει τον μπερέ του ακούστηκε ο εκκωφαντικός κρότος της αντιαρματικής νάρκης. Κατά διαβολική σύμπτωση κανένα ζώο που προηγούνταν δεν την πάτησε ή δεν είχε το ανάλογο βάρος για την πυροδότηση και έκρηξη της νάρκης. Ο φαντάρος με το μπερέ, σε ασφαλή απόσταση από το κάρο, έμεινε με το μετέωρο βήμα ζωντανός. Η λάμψη ήταν εκτυφλωτική, η έκρηξη ήταν εκκωφαντική και ο κρατήρας που άνοιξε στο δρόμο τεράστιος. Το κάρο έγινε κομμάτια και διασκορπίστηκε σε αρκετή απόσταση. Η έκρηξη και το ωστικό κύμα εκσφενδόνισαν μακριά τα κορμιά των ασυρματιστών. ΄Ολα τα κορμιά ήταν σχεδόν ακαριαία άψυχα. Ο πατέρας ζούσε και ανέπνεε ακόμη, ΄Οταν επιτέλους έφθασαν στον σιδηροδρομικό σταθμό των Λαϊνών ο μπαρμπα-Στάθης ο κουμπάρος ήταν στο πλευρό του πατέρα μου και προσπαθούσε να του δώσει κουράγιο και ελπίδα για ζωή. Το μόνο που πρόλαβε ήταν να του κλείσει τα μάτια, όταν ο πατέρας ξεψυχώντας σιγοψιθύρισε "τα παιδιά μου, κουμπάρε..." σ υ ν ε χ ι ζ ε τ α ι...