αγουρα χρονια

Νουβέλα του Παναγιώτη Κουσίδη Μέρος 4ο

΄Οταν τελείωσε η κατοχή, ξανάρχισε να λειτουργεί το σχολείο του χωριού μας. Σε δύο χρόνια από τότε πήγε ο πατέρας και με έγραψε στην πρώτη τάξη του Δημοτικού. Την προηγούμενη σχολική χρονιά είχε εγγράψει τον αδερφό μου, αλλά επειδή το σχολείο ήταν διθέσιο. φοιτούσαμε μαζί οι τρεις τάξεις.Τα πρώτα τρία χρόνια είχαμε μια πολύ καλή δασκάλα που αγαπούσε τα παιδιά. Τότε το σχολείο μας στεγάζονταν σ΄ένα παλαιό κτήριο, στο σημείο ακριβώς που βρίσκεται το σημερινό Νηπιαγωγείο. Για τη μικρή μου ηλικία και για τα δεδομένα της εποχής, το σχολείο μας μου φάνταζε τεράστιο, με τις δύο αίθουσες διδασκαλίας, με το γραφείο των δασκάλων και με το υπόγειο, όπου ήταν αποθήκη για τα θρανία και για τα καυσόξυλα.
Ο πατέρας ήταν πολύ περήφανος για μένα, επειδή αγαπούσα το σχολείο και τα γράμματα και επειδή ήμουν πειθαρχικός και επιμελής στα μαθήματά μου. Δεν ήμουν άριστος, βέβαια, γιατί ήμουν αδύνατος στην αριθμητική. Ωστόσο, η αναγνώριση και η ενθάρρυνση του πατέρα αποτελούσε για μένα το ισχυρότερο κίνητρο για να προσπαθώ περισσότερο για να τον δικαιώσω. ΄Οταν μάλιστα σε κάποια σχολική γιορτή απάγγειλα ένα ποίημα και σε μια άλλη εθνική επέτειο έπαιξα έναν μικρό ρόλο σε κάποιο θεατρικό σκετς, ο πατέρας ήταν ασυγκράτητος στα χειροκροτήματα.
Στις μεγαλύτερες τάξεις του Δημοτικού δάσκαλός μου ήταν ο κύριος Φωκάς, πρόσφυγας από τον Πόντο, που ήταν αρκετά αυστηρός, γιατί ήθελε τη μόρφωση, την αγωγή και την προκοπή μας. Πολλά από τα αγόρια της εποχής εκείνης ήταν ατίθασα αγρίμια, που έβλεπαν το σχολείο σαν φυλακή που βασάνιζε τα παιδιά να μάθουν περιττά και άχρηστα για τα παιχνίδια τους πράγματα. Αφού το σχολείο και τα γράμματα απαιτούν ανάγνωση, γραφή, διάβασμα, προετοιμασία, σπαζοκεφαλιά, πειθαρχία και καταναγκασμό. Γι αυτό διαχρονικά θα υπάρχουν πάντοτε μαθητές και παιδιά που θα μισούν τα σχολεία και τα γράμματα.
Κάθε πρωί όλοι οι μαθητές κουβαλούσαν από ένα ξύλο για τις ξυλόσομπες του σχολείου μας. Αλίμονο σε όποιον το λησμονούσε
, γιατί ο δάσκαλός μας, ο κύριος Φωκάς, ήταν άτεγκτος και τον έστελνε πίσω στο σπίτι μέχρι να φέρει τό ξύλο. Μια μέρα ο δάσκαλός μας κλείδωσε για τιμωρία στο υπόγειο του σχολείου έναν συμμαθητή μας, επειδή έκανε πολλές αδικαιολόγητες απουσίες, δηλαδή κοπάνες και σκασιαρχείο. Το μεσημέρι που σχολάσαμε όλα τα παιδιά, ξέχασε ο δάσκαλος να ξεκλειδώσει το υπόγειο και έτσι ο μαθητής έμεινε φυλακισμένος όλη την υπόλοιπη μέρα και τη νύχτα. Η μητέρα του δεν τον αναζήτησε, επειδή νόμιζε ότι θα έμενε τη νύχτα στο σπίτι της γιαγιάς του. Μόνο την άλλη μέρα το πρωί, όταν ακούσαμε κραυγές και κλάματα από το υπόγειο, κατάλαβε ο δάσκαλος το λάθος του και ξεκλείδωσε για να ελευθερωθεί ο μαθητής. Βγήκε από τη φυλακή και το κρατητήριο νηστικός, διψασμένος και ξεπαγιασμένος, ΄Ηταν φορτωμένος ψύλους και έτρεμε από το κρύο και το φόβο. Από τότε, βέβαια, λιγόστεψαν πολύ οι απουσίες, οι κοπάνες και το σκασιαρχείο. ΄Ηταν κι αυτή μια παιδαγωγική μέθοδος... μιας άλλης εποχής.
Η Σχολική Επιτροπή, της οποίας πρόεδρος ήταν ο Στάθης Χαραλαμπίδης, διαπίστωσε κάποιες διαβρώσεις στο σχολείο μας. Οι τοίχοι είχαν ραγίσματα και η ξύλινη επένδυση σάπιζε. Βρήκαν ένα διαθέσιμο οικόπεδο στο δρόμο προς τους μπαχτσέδες και προς το "Καλαμάκι" και άρχισαν οι διαδικασίες για την ανέγερση ενός καινούριου σχολείου. Σε ένα χρόνο ήταν ετοιμοπαράδοτο και έγιναν με επισημότητα τα εγκαίνια του νέου λιθόκτιστου σχολείου μας, με τις δύο αίθουσες διδασκαλίας και το γραφείο του. Δεν μπορούσαν τότε να προβλέψουν τις αυριανές ανάγκες, γι αυτό σήμερα δεν είναι παρά ένα μικρό παράρτημα του νεότερου μεγάλου σχολείου.
Σ΄εκείνο το λιθόκτιστο σχολείο συνέχισε ως εθελοντής, ένα χρόνο επιπλέον, ο αδερφός μου ο Τάσος. Η μητέρα παρακάλεσε τον δάσκαλό μας να παρακολουθεί ο Τάσος ως φροντιστήριο, ώστε να είναι καλύτερα προετοιμασμένος για τη Σχολή Ναυτοπαίδων του Πόρου. Μας ειδοποίησαν ότι θα τον έπαιρναν εκεί την επόμενη χρονιά, για να σπουδάσει πέντε χρόνια και να γίνει υπαξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Αυτή η φροντιστηριακή φοίτηση του αδελφού μου δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, γιατί ο ζωηρός και άτακτος Τάσος πετσόκοψε και ξεφλούδισε με τον σουγιά του το ολοκαίνουριο θρανίο, όπου κάθονταν ολομόναχος στην άκρη της τάξης. Κι όπως ήταν επόμενο, ο δάσκαλος τον εκδίωξε πρόωρα και κακήν-κακώς από το σχολείο. σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ...