αγουρα χρονια

Νουβέλα του Παναγιώτη Κουσίδη Μέρος 5ο
Η εκκλησία του χωριού μας, εκεί ακριβώς που σήμερα είναι το πρατήριο του αγροτικού συνεταιρισμού, ήταν ένα πρόχειρο κτίσμα χωρίς τις απαραίτητες προδιαγραφές. ΄Ηταν αρκετά μικρή και χαμηλοτάβανη εκκλησία που, όταν γέμιζε κόσμο και άναβαν πολλά κεριά, ίδρωνε το ταβάνι της, όπως ίδρωναν και τα πρόσωπα του εκκλησιάσματος. Μερικοί μάλιστα λιγοθυμούσαν από έλλειψη οξυγόνου. Είχε, όμως, μια τεράστια αλάνα, όπου παίζαμε τα παιδιά και όπου την Πασχαλιά και τη Λαμπρή κάναμε αυγομαχίες. Εκεί στην τεράστια αλάνα, που δεν ανήκε στην εκκλησία αλλά ήταν ιδιωτικά αδόμητα οικόπεδα, γίνονταν και το έθιμο για το κάψιμο του Ιούδα, ένα πρωτόγονο έθιμο που το μετέφεραν οι πρόσφυγες από τις πατρογονικές τους εστίες. Σ΄αυτήν επίσης την αλάνα, πίσω από το καφενείο και το μπακάλικο του Παναγιώτη Αγγελίδη, γίνονταν τα γλέντια και οι χαρές, άλλοτε με μουσικό όργανο τη λατέρνα, άλλοτε το γραμμόφωνο με το μεγάλο χωνί και άλλοτε με ποντιακή λύρα.
Σ΄αυτή τη μικρή, λιτή και απέριττη εκκλησία, που ανέδυε λιβάνι, θυμίαμα και χριστιανική αγάπη, οι άνθρωποι ήταν κοντά ο ένας στον άλλο. Σ΄αυτή την εκκλησία αριστερός ψάλτης ο πολυτάλαντος πατέρας μου. Και δεν ήταν μόνο ψάλτης αλλά ήταν και στη Σχολική και στην Εκκλησιαστική Επιτροπή. Αυτή η Επιτροπή είχε αποφασίσει να προχωρήσει στην ανέγερση μιας άνετης και σύγχρονης εκκλησίας για τις θρησκευτικές ανάγκες των κατοίκων. Κάθε χρόνο στα αλώνια, κάθε οικογένεια πρόσφερε μερικά σακιά σιτάρι που μετατρέπονταν σε χρήμα, ώστε σε λίγα χρόνια και με την προσωπική εργασία τους να αρχίσει και να τελειώσει η κατασκευή του ναού. Μια λιθόκτιστη εκκλησιά ευρύχωρη, ψηλοτάβανη και με γερά θεμέλια Γιατί ό,τι θεμελιώνεται πάνω στην πίστη του απλού λαού, δεν γκρεμίζεται εύκολα... Μόνο που όταν τελείωσε και εγκαινιάστηκε επίσημα από τον Δέσποτα, ο πατέρας δεν μπορούσε να είναι παρών... αλλά χαίρονταν η ψυχή του από μακριά. Μόνο
που σε μερικά χρόνια αργότερα δεν μπορούσε η εκκλησιά να χωρέσει όλους τους Χιλιώτες, που αυξάνονταν και αυγάτιζαν από την εγκατάσταση και τον εποικισμό νέων κατοίκων και πληθυσμών.
Στο μέρος που χτίστηκε η λιθόκτιστη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της Ν. Χιλής και όπου στήθηκε μεταγενέστερα το ηρώο, βρίσκονταν εκείνη την εποχή το σπίτι και το ξυλουργείο του Θεμιστοκλή Γκουργκούνη, του οποίου ο γιος ήταν συμμαθητής μου. Ο Παναγιώτης ήταν ένα πολύ καλό παιδί αλλά λίγο αφελής. Μια μέρα έβαλε την τρόμπα ποδηλάτου στο αφτί του και άρχισε να τρομπάρει μέχρι που έσπασε το τύμπανό του και είχε πρόβλημα ακοής. Μια άλλη μέρα απουσίαζε από το παιχνίδι μας και τον αναζητούσαμε για να συμπληρώσει την ομάδα. Πληροφορηθήκαμε ότι ο πατέρας του τον έκλεισε στο κοτέτσι για να τον τιμωρήσει για τις αταξίες του. Ωστόσο, όταν ενηλικιώθηκε δούλεψε σκληρά στη ζωή του, δημιούργησε και πρόκοψε σαν καλός οικογενειάρχης της κοινωνίας. Πολλοί συντοπίτες και συγχωριανοί μου ήταν ιδιαίτεροι και αξιόλογοι, αλλά δεν μπορώ να τους χωρέσω όλους σε ένα διήγημα. Ας με συγχωρήσουν οι επίγονοί τους.
Ο πατέρας του Παναγιώτη, ο κύριος Θεμιστοκλής, ήταν ο εφευρέτης που ανακάλυψε από τότε την πατέντα-ευρεσιτεχνία και εφάρμοσε την τεχνική του λυόμενου και μεταφερόμενου σπιτιού. Για την εποχή του και τις δυνατότητές του ήταν πρωτοπόρος. Κατασκεύασε ένα ξύλινο οίκημα, το οποίο με τη βοήθεια αλόγων μεταφέρθηκε πάνω σε κυλιόμενους κορμούς δένδρων στο οικόπεδό του δίπλα στη θάλασσα. Αυτό το οίκημα αποτέλεσε τον πρωτογενή πυρήνα του κέντρου διασκέδασης "Καλαμάκι" της Χιλής. Ακόμα και σήμερα φυτρώνουν καλάμια σ΄εκείνο τον υγρό τόπο των μπαξέδων. Στην πορεία του χρόνου συμπληρώθηκε το "Καλαμάκι" και με άλλα σταθερά κτίσματα και συνεχίζει ν΄αποτελεί το σημείο αναφοράς ως πλαζ για θαλάσσια μπάνια, ως αναψυκτήριο, ως ρεστωράν-ψαροταβέρνα και ως κέντρο διασκέδασης.