η γενοκτονια των ελληνων. ενας αιωνας σιωπης

Φάνης Μαλκίδης

Μέρος της εισήγησης στο 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο για τη Γενοκτονία του Διεθνούς Δικτύου Ακαδημαϊκών για τη Γενοκτονία Πανεπιστήμιο Σάσεξ. Μ. Βρετανία 28 Ιουνίου - 1 Ιουλίου 2010.

Φέτος συμπληρώθηκαν 100 χρόνια, ένας αιώνας από τότε που το οργανωμένο σχέδιο εναντίον των Ελλήνων άρχισε να υλοποιείται. Ωστόσο έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια σιωπής για να υπάρξει λόγος, φως και πράξη.
Η γενοκτονία των Ελλήνων, είναι ένα ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση όλων των θεσμών της διεθνούς κοινότητας, του ΟΗΕ, της ΕΕ, των κρατών που αγωνίζονται για την Γενοκτονία, να αναγνωρίσουν τη γενοκτονία που διαπράχθηκε και να αποκαταστήσουν την βλάβη που υπέστησαν τα θύματα.
Το έγκλημα της γενοκτονίας ορίζει τις υποχρεώσεις όχι μόνο στην Τουρκία που διέπραξε
τη γενοκτονία αλλά σε ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα να μην αναγνωρίσει ως νόμιμη μία κατάσταση που δημιουργείται από το έγκλημα της Γενοκτονίας, να μη βοηθήσει τον εκτελεστή ενός διεθνούς εγκλήματος να διατηρήσει την παράνομη κατάσταση και να βοηθήσει άλλα κράτη στην εφαρμογή των υποχρεώσεων. Επιβάλλει δηλαδή στη διεθνή κοινότητα μία υποχρέωση να μην αναγνωρίσει μία παράνομη κατάσταση ως αποτέλεσμα μίας γενοκτονίας και να προβεί στις ενέργειες επανόρθωσης, αποκατάστασης και αποζημίωσης.
Σήμερα που άλλοι λαοί υφίστανται από κράτη νέες γενοκτονίες πρέπει να γίνει το πρώτο βήμα για την αναγνώριση του εγκλήματος της γενοκτονίας των Ελλήνων, ενώ η Τουρκία οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τη γενοκτονία, χωρίς να διενεργεί προπαγάνδα και να προφασίζεται για την απαλλαγή του από την κατηγορία καμία ασυνέχεια ως κράτος. Αυτό γιατί ο Μουσταφά Κεμάλ του οποίου αποτελεί δημιούργημα είναι η σύγχρονη Τουρκία, όσο και οι Νεότουρκοι είναι ένοχα για το αδίκημα της γενοκτονίας.
Ο ελληνικός λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την αναγνώριση των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του. Μάλιστα όσο μεγαλύτερη είναι η αδικία, όταν σχεδόν το 50% των Ελλήνων εξαφανίσθηκαν όσο περισσότερο χρόνο αποκρύφτηκαν τα γεγονότα, τόσο πιο έντονη είναι η επιθυμία για μια τέτοια αναγνώριση. Αναγνώριση η οποία είναι ένας ουσιαστικός τρόπος πάλης ενάντια στο έγκλημα της γενοκτονία, αναγνώριση που αποτελεί μία επιβεβαίωση του δικαιώματος ενός λαού να γίνει σεβαστή η ύπαρξή του σύμφωνα με το δίκαιο και την ιστορική αλήθεια.