αγουρα χρονια

Νουβέλα του Παναγιώτη Κουσίδη Μέρος 8ο

΄Ολα τα δυσάρεστα πράγματα έρχονται συνήθως τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα, σαν κεραυνός εν αιθρία. Εμείς τα τρία παιδιά δεν μάθαμε πολλά, δεν είδαμε πολλά και δεν έχουμε παρά ελάχιστες εικόνες από το θλιβερό γεγονός. Τις εξιστορήσεις, για τη μαύρη εκείνη ημέρα, τις ακούσαμε πολύ αργότερα από συμπολεμιστές του πατέρα. Η αιφνιδιαστική επίσκεψη ενός στρατιωτικού στο σπίτι μας στη Χιλή ήταν ένα κακό προμήνυμα. Μας καθησύχασε βέβαια ότι ο πατέρας είναι τραυματισμένος στο στρατιωτικό νοσοκομείο και έπρεπε η μητέρα οπωσδήποτε να τον επισκεφθεί. Κι επειδή βέβαια την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν αστικές ή άλλες συγκοινωνίες, προθυμοποιήθηκε ο αξιωματικός να μεταφέρει τη μητέρα με το στρατιωτικό τζιπ. αφού έτσι κι αλλιώς έπρεπε να επιστρέψει στην Αλεξανδρούπολη. Η μητέρα κεραυνοβολήθηκε, σάστισε και σχεδόν κατέρρευσε. Ρωτούσε με αγωνία και κρυφή ελπίδα τον αξιωματικό αν ο πατέρας είναι ζωντανός, κι εκείνος μας διαβεβαίωνε πως είναι μόνο τραυματίας. Η μητέρα δεν πείστηκε, έκανε μαύρες σκέψεις, το μυαλό της πήγε στο κακό και αυτό φάνηκε αμέσως από την αντίδρασή της. "περίμενε κομμάτι να ντυθώ και έρχομαι" του είπε και συνέχισε "εγώ όμως, για καλό και για κακό, θα μαυροφορέσω, γιατί εψές το βράδυ ο Μπόμπης μας δεν σταμάτησε καθόλου να γαβγίζει περίεργα, σαν να κλαψούριζε και να μοιρολογούσε...". Για πολλά χρόνια αργότερα, όταν ανακαλούσα στη μνήμη μου αυτή τη φράση της μητέρας, αναρωτιόμουνα αν κάποια ζώα έχουν τέτοια τρομερή διαίσθηση, σαν την ανθρώπινη τηλεπάθεια.
Εμείς τα παιδιά δεν είχαμε παραστάσεις και εικόνες από την κηδεία, από το θρήνο και το μοιρολόϊ. Μας μεταφέρανε σ΄ένα δωμάτιο στο σπίτι της θείας Κατίνας που ήταν όμως δίπλα στη δημοσιά. Από μια μικρή χαραμάδα της πόρτας είδα την ατέλειωτη πομπή να περνάει, συνοδεύοντας τον πατέρα στο νεκροταφείο της Χιλής. Από αυτή τη χαραμάδα άκουσα και τους αποχαιρετιστήριους πυροβολισμούς του τιμητικού αγήματος και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τους λυγμούς και τα δάκρυά μου. Από την ημέρα εκείνη
και μετά θα ήμουν ένα ορφανό αγόρι, που ένιωθε το χρέος να σταθεί στο πλευρό των αδελφών του και της πονεμένης μάνας του.
Το γεγονός ότι δεν θυμάμαι και δεν είδα τον πατέρα μου νεκρό, μου έδινε την ψευδαίσθηση πως ήταν ακόμη ζωντανός και κάποια μέρα θα επιστρέψει από το μακρινό ταξίδι του. Για πολλά χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα μας ένιωθα ταραχή, όταν συναντούσα στο δρόμο κάποιους άνδρες που έμοιαζαν στον πατέρα μου. Νόμιζα πως επέστρεψε ζωντανός και κυκλοφορούσε ανάμεσά μας. Και τότε ζωντάνευε στη μνήμη μου η μορφή του ψηλού, αρρενωπού και αρχοντικού πατέρα. Αλλά τέτοιες σκέψεις και σκιόμορφες εικόνες τις απωθούσα στο ασυνείδητο, για να μην πονάω ψυχικά και υποφέρω συναισθηματικά. Το γεγονός ότι από εννιά χρονών μεγάλωσα ορφανός από πατέρα είχε στη ζωή μου πολλά αρνητικά συναισθήματα, βιώματα και ελλείμματα. Είχε όμως και κάποιες θετικές επιδράσεις στο χαρακτήρα μου και στη συμπεριφορά μου. Συνήθισα χωρίς την πατρική εξουσία και προστασία. ΄Εγινα αυτάρκης, ανεξάρτητος και αυτοτελής χαρακτήρας και συνήθισα να στηρίζομαι στις δικές δυνάμεις και ικανότητες. σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ...