αγουρα χρονια

Νουβέλα του Παναγιώτη Κουσίδη Μέρος 10ο

Είχα μόνιμα στη ζωή μου και ιδιαίτερα στα παιδικά μου χρόνια έναν καημό και παράπονο που δεν γνώρισα παππούδες και γιαγιάδες, τόσο από το γένος του πατέρα μου, όσο και από το σόϊ της μητέρας μου. Αυτό το έλλειμμα και το κενό δεν πληρώθηκε ποτέ μέσα μου. ΄Ακουγα μόνο από του γονείς μου και τους συγγενείς μου να αναφέρονται σ΄αυτούς με κολακευτικά και επαινετικά λόγια. Αλλά τα έργα του παππού μου (από πατέρα) του Αναστάση ήταν θαυμαστά με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Πέραν του αγροτικού κλήρου, ένα αγροτεμάχιο και ένα οικόπεδο συνολικής έκτασης πέντε στρεμμάτων αποτελούσαν την αγροτική φάρμα μας, το κτήμα μας. Από αυτή την έκταση, τα χίλια μέτρα κάλυπταν το σπίτι μας με τέσσερα δωμάτια και κουζίνα, την αποθήκη μας με το αμπάρι για τα γενήματα, τον αχυρώνα με τις ζωοτροφές, το στάβλο για τα ζώα, το κοτέτσι με τις κότες και τον υπαίθριο φούρνο μας. Μέσα στην ίδια έκταση βρίσκονταν και το λιθόκτιστο βαθύ πηγάδι μας. Η παραπάνω δομημένη έκταση βρίσκονταν στο μέσον του κτήματος. Η βορινή έκταση ήταν ένας τεράστιος οπωρώνας και ένα στρέμμα αμπέλι. Ενώ η νότια έκταση ήταν ένα μεγάλο περιβόλι με οπωροφόρα δένδρα και ένα κομμάτι μπαξές για τα κηπευτικά μας. Το πρώτο θαυμαστό κατόρθωμα του παππού-Αναστάση ήταν να οριοθετήσει τα σύνορα του κτήματος και να το περιφράξει με δεκάδες σιδηροπασάλους και πλεχτό σύρμα. Σε μια εποχή, προπολεμικά, που τα κτήματα ήταν ξέφραγα ή με πρόχειρους φράχτες από αγκαθωτά τσαλιά, το κτήμα του παππού αποτελούσε φωτεινή εξαίρεση. Στη συνέχεια φύτεψε στην περίμετρο της περίφραξης αμυγδαλιές όλων των ποικιλιών ως φυσικό σύνορο. Στο βορειότερο τμήμα φύτεψε τις κυριότερες ποικιλίες κλημάτων και έφτιαξε ένα πρότυπο αμπέλι. Στον ενδιάμεσο χώρο φύτεψε κατά ομάδες και συστοιχίες όλα τα είδη των καρποφόρων δένδρων, Μια σειρά από μηλιές, μια συστάδα από αχλαδιές, από ροδακινιές, από κερασιές κ.ά. Στον

κεντρικό τομέα φύτεψε όλες τις ποικιλίες από συκιές.
Μια συκιά από αυτές έκανε μαύρα και ταυτόχρονα άσπρα σύκα, γιατί ο παππούς μου είχε μπολιάσει τη μισή συκιά με μαύρη ποικιλία. Στον κορμό και τα μεγάλα κλαδιά αυτής της τεράστιας συκιάς, εμείς τα παιδιά κατασκευάσαμε με δοκάρια και σανίδες το τσαρδάκι μας, που ήταν το καταφύγιο, το ησυχαστήριο και το κυνηγητικό μας περίπτερο. Πάνω σ΄αυτή τη συκιά κοιμόμασταν πολλά μεσημέρια, τρώγοντας μελάτα σύκα και σημαδεύοντας με τη σφεντόνα τους συκοφάγους, τους μελισσοφάγους και τα τσιροπούλια. Μια νύχτα του Σεπτέμβρη, όταν ωρίμαζαν τα σταφύλια μας, στρώσαμε με τον αδερφό μου ένα πρόχειρο στρώμα από άχυρα μέσα στο αμπέλι μας για να το φυλάξουμε από τους κλέφτες. Κουρασμένοι και αποκαμωμένοι από τα παιχνίδια της ημέρας και νανουρισμένοι από τα τριζόνια πέσαμε σε βαθύ ύπνο. Το δροσερό αεράκι της αυγής, ο ανατέλλων ήλιος και τα φλύαρα αηδόνια μας ξύπνησαν από τον ύπνο και τότε διαπιστώσαμε πως ήμασταν δεμένοι χειροπόδαρα με χοντρούς σπάγγους στις κληματαριές. Ντροπιασμένοι και τρομοκρατημένοι αρχίσαμε να καλούμε σε βοήθεια. Κάποιος περαστικός από το διπλανό δρόμο ήρθε και μας έλυσε τα δεσμά. Αλλά το χειρότερο ήταν ότι μας λοιδόρησε για το πάθημά μας. Οι κλέφτες βέβαια μάζεψαν αρκετά σταφύλια και εμείς δεν ξανατολμήσαμε να γίνουμε φύλακες του αμπελιού μας.
Ο παππούς μου δεν ήταν μόνο εργατικός, επίμονος, επιστημονικά μεθοδικός και πρωτοπόρος. Ο παππούς μου ο Αναστάσης, όπως αποδεικνύεται από τα έργα του, ήταν μπροστά από την εποχή του και έβλεπε μακριά. Να σκεφτεί κανείς πως, όταν οι άλλοι δεν είχαν καθόλου ένα λιθόκτιστο πηγάδι, ο παππούς μου είχε φροντίσει να προμηθευτεί μια χειροκίνητη τουλούμπα (υδραντλία), ώστε να ανεβάζει γρήγορα μεγάλες ποσότητες νερού, για να ποτίσει σε μια γούρνα τα ζώα ή και τα λαχανικά του περιβολιού. Το εφευρετικό και πρακτικό μυαλό του έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιεί το πηγάδι αυτό και ως μπουζιέρα-ψυγείο της εποχής, αφού το Καλοκαίρι κατέβαζε καλάθια με καρπούζια ή άλλα τρόφιμα για να συντηρηθούν δροσερά και φρέσκα.
Σ΄αυτό τον κήπο της Εδέμ, σ΄αυτό το παραδεισένιο περιβόλι και περιβάλλον έζησα τα καλύτερα και ανέμελα χρόνια της νιότης μου, τα άγουρα χρόνια της ζωής μου. Ευλογημένο ας είναι το όνομα και αναπαυμένη η ψυχή του παππού μου Αναστάση! Μακάρι να ζούσε λίγα χρόνια περισσότερο, για να προλάβω κι εγώ ένα του βλέμμα κι ένα χάδι του!
σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ...