αγουρα χρονια

Νουβέλα του Παναγιώτη Κουσίδη Μέρος 9ο

Με το τέλος του παγκόσμιου και του εμφυλίου πολέμου η καθημαγμένη και ερειπωμένη Ελλάδα, εκτός από τις καταστροφές των υποδομών σε σχολεία, νοσοκομεία, δρόμους, γεφύρια, σιδηροδρόμους, δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, είχε και πολλές ανθρώπινες απώλειες, θύματα και δράματα. Η πατρίδα μας ήταν διάσπαρτη από θύματα πολέμου και αναπήρους-τραυματίες πολέμου, από ορφανοτροφεία, από παιδουπόλεις, από πτωχοκομεία και άλλα ιδρύματα. Τα ξερονήσια, οι άλλοι τόποι εξορίας και εκτοπισμού, οι δίκες, οι φυλακίσεις και οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν γι αρκετά χρόνια. Το σαράκι του διχασμού κατέτρωγε για χρόνια τις σάρκες του έθνους. Τρεις δεκαετίες τουλάχιστον χρειάστηκε η χώρα μας για να συνέλθει και να ορθοποδήσει. Τριάντα δύσκολα χρόνια χρειάστηκαν για να αποκτήσει η Ελλάδα πολιτική, κοινωνική και οικονομική σταθερότητα και ισορροπία. Ακόμα και η εφτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών ήταν μια συνέχεια της ανώμαλης και ταραγμένης κατάστασης που έκλεισε με εθνική τραγωδία στην Κύπρο. Από τη μεταπολίτευση του 1974 και εντεύθεν ενσαρκώθηκαν επιτέλους οι πόθοι του ελληνικού λαού για εθνική συμφιλίωση, για κοινωνική γαλήνη, για οικονομική ανάπτυξη και πρόοδο.
Ο ανταρτοπόλεμος άφησε πολλές νάρκες στην ευρύτερη περιοχή και για αρκετά χρόνια ήταν ο φόβος και ο τρόμος των πολιτών. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, πάνω στο δημόσιο δρόμο μεταξύ Χιλής-Αλεξανδρούπολης πήγαινε το κάρο με επιβάτες τον Αλέξανδρο Ελληνίδη και τον Ευάγγελο Ελληνίδη, όταν το κάρο πάτησε τη νάρκα και ανατινάχτηκαν. Ο μεν Αλέξανδρος σκοτώθηκε επί τόπου, ο δε Ευάγγελος έχασε και δα δύο πόδια του και έμεινε ανάπηρος εφ΄όρου ζωής. Αρκετοί άλλοι συγχωριανοί μας, ακόμα και ναρκοσυλλέκτες, ακρωτηριάστηκαν στα πόδια ή στα χέρια και μερικοί έχασαν τη ζωή τους. Δεν μπορώ, άλλωστε, να λησμονήσω ότι και ο δικός μου πατέρας έπεσε θύμα νάρκης που έβαλαν οι αντάρτες κατά τον εμφύλιο.
΄Οταν αναφέρομαι σε συνταρακτικά γεγονότα και σε θύματα πολέμου, η σκέψη και η μνήμη τρέχει αυτόματα και στη γερμανοκρατούμενη περιοχή των Φερών, όπου μεταξύ των θυμάτων συγκαταλέγονται και συγγενικά μας πρόσωπα. Ο Σάββας Μιχαηλίδης, ο σύζυγος της θείας Πολυξένης, της αδερφής της μάνας μου, δούλευε
στον αγροτικό συνεταιρισμό, στο τμήμα εποικισμού που βοηθούσε και τροφοδοτούσε τους πρόσφυγες. Από τη θέση αυτή συνεργάζονταν με αντιστασιακούς πατριώτες ενάντια στον κατακτητή. Στις 20 Ιανουαρίου του 1944 η γερμανική κομαντατούρ συνέλαβε καμιά σαρανταριά πατριώτες και τους φυλάκισε. Από αυτούς ξεχώρισε πέντε άτομα και με συνοπτικές διαδικασίες τους καταδίκασε σε θάνατο και τους εκτέλεσε στην κάτω πλατεία της κωμόπολης των Φερών. ΄Αφησε εκεί τα πτώματά τους σε δημόσια θέα για παραδειγματισμό και εκφοβισμό. Ανάμεσα στους πέντε αγωνιστές πατριώτες ήταν ο θείος Σάββας Μιχαηλίδης και ένα παλικάρι 18 ετών, αδερφός του θείου Παναγιώτη Βαλσαμίδη. ΄Ετσι, η θεία Πολυξένη έμεινε χήρα με τρία μικρά ορφανά και ένα στην κοιλιά. Σε ανάμνηση του εκτελεσθέντος θείου Σάββα, όταν γεννήθηκε το τέταρτο παιδί, του έδωσαν το όνομά του. Η θεία Πολυξένη υπέφερε αφάνταστα, χωρίς καμιά βοήθεια του κράτους, για να μεγαλώσει τα τέσσερα ορφανά ξαδέρφια μου, τον Βασίλη, την Σοφία, τον Γιάννη και τον Σάββα. Οι επίγονοι του Σάββα Μιχαηλίδη και των άλλων τεσσάρων πατριωτών θα ησυχάσουν και θα νοιώσουν δικαίωση, μόνο όταν αντικρίσουν ένα μνημείο ή έστω μια ταπεινή επιτύμβια πλάκα στον τόπο της εκτέλεσης, στην κάτω πλατεία των Φερών.
σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι ...