ομιλια ρενταρη

Η βουλευτής του Ν. Έβρου κ. Όλγα Ρενταρή – Τέντε μίλησε την Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010 στην Ολομέλεια της Βουλής στο πλαίσιο της συζήτησης επί του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Αφάλισης: «Νέο Ασφαλιστικό Σύστημα και συναφείς διατάξεις, ρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις».
Βασικά σημεία της ομιλίας της αποτέλεσαν:
• Η κοινή διαπίστωση όλων ότι το ασφαλιστικό σύστημα όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα πρέπει να αλλάξει διότι κατέρρευσε κάτω από το βάρος των δικών του αδυναμιών.
• Η οριακή κατάσταση στην οποία έχει φτάσει το ασφαλιστικό σύστημα σε σημείο τέτοιο
που σε μια διετία όλα τα κονδύλια για κοινωνική πολιτική θα έπρεπε να διατεθούν μόνο για την πληρωμή των συντάξεων.
• Η έννοια του «κεκτημένου» σε ένα καταρέον οικοδόμημα δεν υφίσταται, καθώς προϋπόθεση για το «κεκτημένο» αποτελεί το να είναι εξασφαλισμένο. Και αν δεν υπάρξουν παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό, όχι η 13η και 14η σύνταξη, αλλά ούτε η 9η δεν θα είναι εξασφαλισμένη.
• Το πολιτικό κόστος το οποίο απέτρεψε ηπιότερες παρεμβάσεις στο παρελθόν και τελικά σήμερα μετατράπηκε σε μετρήσιμο οικονομικό μέγεθος που μας επιβάλλει τις επώδυνες αυτές αλλαγές.
• Οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου που χτυπούν την εισφοροδιαφυγή, διασφαλίζουν την οικονομική αυτοδυναμία του συστήματος, εξοικονομούν πόρους, διασφαλίζουν τη βασική σύνταξη για όλους και την προσαυξάνουν με ανταποδοτικότητα ενώ περιορίζουν τις φαρμακευτικές δαπάνες.
• Οι αλλαγές που πλήττουν τις γυναίκες και δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο την διατήρηση του οικογενειακού ιστού και την απόκτηση παιδιών.
• Η ανάγκη να μπει η χώρα, χωρίς άλλη καθυστέρηση, με ταχείς ρυθμούς στην αναπτυξιακή της τροχιά με στόχο το καλύτερο μέλλον για το οποίο δεσμευθήκαμε.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας της κ. Ρενταρή – Τέντε:

«Κυρίες και κύριο Συνάδελφοι,
Κύριε Υπουργέ,
Θα ήθελα να αρχίσω την ομιλία μου δίνοντας μια απάντηση στους Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, στο ότι εμείς του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είμαστε επιστρατευμένοι.
Θα ήθελα να πω ότι όσοι παρέμειναν σ’ αυτή την Αίθουσα και όσοι έφυγαν εις ένδειξη διαμαρτυρίας συμφώνησαν ότι αυτό το ισχύον ασφαλιστικό σύστημα έχει φτάσει στα όριά του. Διαφώνησαν, βέβαια, ως προς το ποιος έχει τις ευθύνες και κυρίως απέφυγαν να δώσουν μια εναλλακτική λύση, ώστε να προβληματίσουν και εμένα αν θα πρέπει να το υποστηρίξω ή όχι.
Αυτό που θα ήθελα να τους πω είναι το ότι αν βρισκόμαστε σ’ αυτό το Βήμα βρισκόμαστε από προσωπική ευθύνη και προσπάθεια. Μια προσπάθεια ιδιαίτερα σκληρή, η οποία απέφερε και τα αποτελέσματα στις διάφορες τροποποιήσεις που έχετε δει.
Θα ξεκινήσω από την κοινή διαπίστωση ότι το ασφαλιστικό μας σύστημα καταρρέει. Οι αριθμοί που έρχονται στο φως είναι εφιαλτικοί. Διαθέτουμε σήμερα το 11,5% του Α.Ε.Π. σε συντάξεις με πρόβλεψη να ανέλθουν στο 24% του Α.Ε.Π. τα επόμενα χρόνια. Με λίγα λόγια, το σύνολο της κοινωνικής προστασίας, υγεία, παιδεία, πρόνοια, πολιτικές απασχόλησης, Ο.Α.Ε.Δ., επιδόματα ανεργίας και όλα τα άλλα θα θυσιαστούν στην εξυπηρέτηση αποπληρωμής των συντάξεων, αν δεν υπάρξουν αλλαγές.
Οι αλλαγές αυτές είναι επιβεβλημένες, γιατί το σύστημα σήμερα δεν μπορεί να εισπράξει τα έσοδά του. Δεν μπορεί να εισπράξει ακόμα και τις εισφορές του Ι.Κ.Α. που ανέρχονται γύρω στα 8 δισεκατομμύρια ευρώ. Προσθέστε τώρα και ανάλογα ποσά για τα υπόλοιπα ταμεία.
Το σύστημα αυτό ξοδεύει τα χρήματά του σε συντάξεις δυσανάλογες με τις ανταποδοτικές εισφορές των ασφαλισμένων. Ήταν άδικο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στην ανταποδοτικότητά του. Στο παλιό σύστημα το 30% των ελλειμμάτων στα ασφαλιστικά ταμεία το δημιουργούσε το 8% των ασφαλισμένων. Καθόριζε όρια συνταξιοδότησης, χωρίς κριτήρια και ανταποδοτικότητα, υιοθετημένες ομάδες, χωρίς ανταποδοτικές εισφορές. Όλα αυτά, βέβαια, σε βάρος των εισφορών των νομίμως φορολογουμένων.
Είχε όλα τα συμπτώματα ενός πελατειακού και άδικου κράτους, τα οποία όλα μαζί τα ονομάζαμε «κεκτημένα» ή κοινωνική πολιτική. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει «κεκτημένο» σε ένα σύστημα που καταρρέει ή που κατέρρευσε. Μάλιστα, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των δικών του αμαρτιών. Δεν καταλαβαίνω, επίσης, γιατί θα πρέπει να επωμιστεί όλο αυτό το βάρος των ελλειμμάτων ο τίμιος φορολογούμενος Έλληνας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η νομοθετική παρέμβαση που προτείνεται επιδιώκει να εκλογικεύσει και τις δαπάνες, αλλά και να εξισορροπήσει τα έσοδα με στόχο τη βιωσιμότητα του συστήματος. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι η αλλαγή δεν μπορεί να περιμένει άλλο.
Ιστορικά μας δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να διορθώσουμε τις διαπιστωμένες αρρυθμίες του ασφαλιστικού μας συστήματος. Κανείς δεν το τόλμησε και κανείς δεν τόλμησε να αναλάβει το κόστος των αλλαγών μέσα στην έννοια του κακώς εννοούμενου «πολιτικού κόστους».
Τώρα, όμως, το πολιτικό κόστος μετατράπηκε σε μετρήσιμο οικονομικό μέγεθος. Οι αιτίες είναι πολλές. Τις ανέφεραν όλοι οι προλαλήσαντες συνάδελφοι. Το αποτέλεσμα, όμως, θα είναι εφιαλτικό αν υποχωρήσουμε τώρα. Κινδυνεύουν οι συντάξεις. Απειλείται η υγειονομική μας περίθαλψη. Κινδυνεύει η διαγενεακή αλληλεγγύη, αν μεταθέσουμε για άλλη μια φορά τις ευθύνες που μας αναλογούν.
Μπροστά σ’ αυτές τις απειλές δεν μπορούμε να κομματικοποιούμε το διαγενεακό μας πρόβλημα. Δεν μπορώ να δεχθώ τρία από τα παιδιά μας να εργάζονται για να πληρώνουν έναν συνταξιούχο της δικής μας γενιάς. Είναι ένα πρόβλημα της δικής μας γενιάς και το κόστος αυτό πρέπει να το πληρώσουμε εμείς.
Μπορεί οι αλλαγές να είναι επώδυνες –και, κύριε Υπουργέ, το έχω πει χιλιάδες φορές και μέσα στις Επιτροπές ότι είναι ιδιαίτερα επώδυνες για τις γυναίκες και ευελπιστώ ότι γρήγορα θα μπορέσουμε να κάνουμε ευνοϊκές ρυθμίσεις γι’ αυτήν την κατηγορία που επωμίζεται τα μεγαλύτερα βάρη της ελληνικής κοινωνίας- θα είναι, όμως, ιδιαίτερα άδικο να στείλουμε το λογαριασμό στους επόμενους.
Για όλα αυτά πρέπει να παρέμβουμε στο ασφαλιστικό έτσι ώστε να σωθούν οι συντάξεις. Διότι, χωρίς αλλαγές –όπως προείπα- τα ταμεία σίγουρα δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν, όχι τη 13η και τη 14η σύνταξη, αλλά ούτε την 9η.
Το νομοσχέδιο έχει πάρα πολλά θετικά στοιχεία, γιατί διασφαλίζει την οικονομική αυτοδυναμία του συστήματος, εξοικονομεί πόρους, διασφαλίζει τη βασική σύνταξη για όλους και την προσαυξάνει με ανταποδοτικότητα, περιορίζει τις φαρμακευτικές δαπάνες, ποινικοποιεί την εισφοροδιαφυγή.
Η αξία και η χρησιμότητα του νομοσχεδίου, κύριε Υπουργέ, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την εφαρμογή του με δύο βασικά κριτήρια: Πρώτον, να μπορέσει να συλλάβει τη μεγάλη εισφοροδιαφυγή. Και δεύτερον, θα πρέπει να μπορέσετε επιτέλους να στελεχώσετε τους ανύπαρκτους σήμερα ελεγκτικούς και εισπρακτικούς μηχανισμούς.
Η παράταση των ορίων συνταξιοδότησης σας δίνει μια πρώτη ευκαιρία να την αξιοποιήσετε στη διοικητικο-οργανωτική στελέχωση των παραπάνω μηχανισμών. Μόνο οι ένστολοι υπολογίζονται σε 140 χιλιάδες και πλέον. Θα είναι ένα είδος δικαιοσύνης, αν η αύξηση των ορίων ηλικίας χρησιμοποιηθεί κατά προτεραιότητα στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού μας συστήματος. Αυτή τη φορά το κράτος οφείλει να αποδείξει την ικανότητά του να αξιοποιεί αποτελεσματικά το ανθρώπινο δυναμικό του.
Θα ήθελα βέβαια να παρακαλέσω θερμά να προχωρήσει άμεσα το κράτος την αναπτυξιακή του τροχιά για να γίνουν όλες αυτές οι ρυθμίσεις που υποσχεθήκατε. Νομίζω ότι θα πρέπει να επισημανθεί ότι έχουμε καθυστερήσει πολύ. Είναι πολλοί αυτοί που περιμένουν την αναπτυξιακή τροχιά για να δουν καλύτερες μέρες. Η πίεση η δική μας θα είναι στα επόμενα βήματά μας προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ευχαριστώ πολύ».