αναγνωστης

«Σ’ ένα κόσμο που δεν έχει χώρο για μας…»

Σ’ ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, που οι προκλήσεις είναι καθημερινές, τα λόγια από το ομώνυμο τραγούδι της Άλκηστις Πρωτοψάλτη ακούγονται πέρα για πέρα επίκαιρα και αληθινά.
Μήπως τελικά έρχεται η ώρα που θα αναρωτηθούμε αν ζούμε «σ’ ένα κόσμο που δεν έχει χώρο για μας», αλλά θα είναι πολύ αργά - αν δεν είναι ήδη;
Η πόλη μας, χτισμένη στο σύνορο τριών διαφορετικών πολιτισμών, φημίζεται για την πολεοδομική της ομορφιά, τη ζεστασιά των κατοίκων της, θησαυρός της προσφυγιάς, αλλά και την ηρεμία που διαχέεται σε κάθε έκφανση της ζωής της. Στοιχεία πολύ ικανά, από μόνα τους, να σε φιλοξενήσουν αλλά όχι δυνατά να κάνουν μια πόλη να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις, που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η Ορεστιάδα.
Είναι γενική παρατήρηση της εποχής μας η ερήμωση της επαρχίας αλλά και η συρρίκνωση του πληθυσμού της πατρίδας μας. Από το φαινόμενο αυτό δεν εξαιρείται ούτε η ακριτική μας περιοχή. Τα χωριά της περιφέρειάς μας αδειάζουν και το ντόπιο στοιχείο δίνει τη θέση του σε αλλοδαπούς μετανάστες, κάθε φυλής και κάθε πολιτιστικού - πολιτισμικού επιπέδου. Την ίδια ώρα ο πληθυσμός της πόλης μας αυξάνει, αφού αποτελεί το μοναδικό αξιόλογο αστικό κέντρο της περιοχής, και το γεγονός αυτό δίνει ελπίδες σε πολλούς αλλά ταυτόχρονα παραβλέπονται πολλές σημαντικές παράμετροι.
Διότι οι ελπίδες αυτές εξανεμίζονται, αν σκεφτεί κανείς τους οικονομικούς πόρους της πόλης μας. Η πάλαι ποτέ εύφορη πεδιάδα μας έπαψε να αποδίδει τα χρήματα που έκαναν κάποτε τους αγρότες μας να είναι περήφανοι για τα υπέρμετρα κέρδη που τους χάριζε η «πράσινη θάλασσα». Και όλα αυτά τη στιγμή που ο καπνός από το εργοστάσιο ζάχαρης, το καλωσόρισμα στην είσοδο της πόλης, αργοσβήνει. Οι επενδύσεις ανύπαρκτες - είμαστε «μακριά» βλέπεις - και η μόνη «βαριά» βιομηχανία(;) παραμένει ο στρατός ως η μόνη ανανεώσιμη οικονομική και πληθυσμιακή πηγή.
Τι θα γίνει, όμως, αν οι γείτονες μας ενταχθούνε στην Ε.Ε ; Τι θα γίνει αν αυτός ο πολυάριθμος στρατός μεταφερθεί στο εσωτερικό της χώρας; Τι θα γίνουν όλα αυτά τα νεόκτιστα διαμερίσματα, που πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα στην πόλη; Πως θα ανταγωνιστεί η μικρή Ορεστιάδα την υπερμεγέθη, για τα δεδομένα της περιοχής, Αδριανούπολη;
Μοιάζει χωριό μπροστά της και, δυστυχώς, ο κανόνας της αστικοποίησης προστάζει τη μετανάστευση των πληθυσμών από τα χωριά στις πόλεις. Εδώ εγείρεται το ερώτημα: πώς θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον; Η απάντηση έχει δύο επιλογές. Η μία επιλογή είναι η υποταγή στις αρχές του ραγιαδισμού και του κισμέτ. Αρχές, που έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό τη μεμψιμοιρία και την ελπίδα ότι κάποιος Θεός θα λυπηθεί αυτό τον τόπο αφού εμείς είμαστε ανίκανοι να πράξουμε το παραμικρό, για ν’ αλλάξουμε τη ροή της ιστορίας του. Η άλλη επιλογή είναι η στροφή προς εναλλακτικούς τρόπους εξοικονόμησης οικονομικών πόρων, δηλαδή στροφή στη βαριά, και τόσο προσοδοφόρα, βιομηχανία, τον τουρισμό σε όλες του τις μορφές .
Δεν επιζητούμε να γίνουμε μια μεγαλούπολη αλλά αντιθέτως επιδιώκουμε να παραμείνουμε μια ήσυχη πόλη εξασφαλίζοντας, όμως, την οικονομική της ευρωστία. Από ομορφιές, Δόξα τω Θεώ, ο τόπος έχει πολλές. Άγρια φύση, ποτάμια, φράγμα, κυνήγι αλλά και αρχαία ευρήματα συνθέτουν το τοπίο του Βορείου Έβρου. Πανέμορφα χωριά, άλλα από αυτά μυστηριώδη, όπως ο ερημωμένος οικισμός Γαλήνη, παλιές κατανυκτικές εκκλησίες, όπως του Αλεποχωρίου, βυζαντινά κάστρα, όπως του Πυθίου ή μεσαιωνικές πόλεις με ανάμικτο χριστιανικό και μουσουλμανικό στοιχείο, καλή ώρα όπως το Διδυμότειχο, μπορούν να γίνουν πόλος έλξης τουριστών από την Τουρκία, τη Βουλγαρία αλλά και την Ελλάδα.
Σε μια περίοδο που ο οικοτουρισμός ακμάζει είναι απίστευτο το πώς γίνεται να παραμένουν αναξιοποίητα μέρη με την ομορφιά του Τριγώνου, της Δαδιάς ή των Πομακοχωρίων. Την ίδια στιγμή που μας κατηγορούν ότι δεν έχουμε να δείξουμε τίποτα σ’ έναν ξένο άλλες περιοχές διαφημίζουν το παραμικρό που μπορεί να προσελκύσει επισκέπτες δίνοντας έτσι οικονομική ανάσα στον τόπο τους. Μήπως τελικά δε φτάνει να επαναπαυόμαστε στο γεγονός ότι είμαστε απόγονοι του Ορφέα; Μήπως θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε τις ομορφιές που ξέχασε στον τόπο μας ο αοιδός ταξιδεύοντας σε αναζήτηση της καλής της καρδιάς του, της πανέμορφης Ευρυδίκης;
Πρέπει να δράσουμε πριν έρθει η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος δεν έχει χώρο πια για μας.. Δεν έχει χώρο για ανθρώπους που δεν αξιοποιούν τα δώρα της φύσης.. Δεν έχει χώρο για ραγιάδες και υποταγμένους στη μοίρα…