διαβασαμε

ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΤΟ "ΟΧΙ"...

Γράφει το Προσωπικό Απωθημένο


Χάγιρ. Έτσι λένε το "όχι" στα τουρκικά... Έβετ, το ναι, Χάγιρ το όχι. Ρίχνεις και ένα "ταμαμ, μπατζανακ΄" στο τέλος και κλείνεις την κουβέντα. Κουβέντα... λέμε τωρα. Γιατί, τις μέρες αυτές στην Πόλη (σσ. την Κωνσταντινούπολη), η κουβέντα περιορίζεται στο...:

"Unan, ε; Έχετε κρίση στο Ελλάντα!!! Ήρθες εδώ, ψωνίσει πιο φθηνά. Στο δώσω πιο φθηνά". Μας πήρανε χαμπάρι οι Τούρκοι και μας τη λένε όσο δεν πάει. Μήτε ένας πωλητής δεν υπήρχε που να μην αναφέρθηκε στην κρίση. Το καταναλωτικό μου απωθημένο έμεινε ακάλυπτο, ακριβώς επειδή βαρέθηκα να εξηγώ γιατί και πως ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ φτάσαμε ως εδώ.
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ... αφήσαμε πολλά να γίνουν. Εμείς οι Έλληνες, αφήσαμε πολλούς να ξε-φύγουν. Εμείς οι Έλληνες, ακόμα να καταλάβουμε σε τι κατάσταση έχουμε φτάσει. Και παρόλη την κατάσταση αυτή - για να μην πω, κατάντια - νομίζουμε ότι έχουμε πάρει και το κουραδόκαστρο και είμαστε τίγκα στην αγένεια και την έπαρση. Ακόμα και την πτώχευση, άλλοι μας την έφεραν! Παράδειγμα: Ένα παιδάκι, με την παραδοσιακή στολή της τελετής Περιτομής, πήγαινε με την οικογένειά του στο Μπλε Τζαμί - το μεγαλύτερο τζαμί της Πόλης, εν λειτουργία - για να γίνει η τελετή. Κάτι σαν τη χριστιανίκή βάφτιση. Στο δρόμο, μας είδε που το κοιτούσαμε και έβγαλε το καπέλο του - μετά από προτροπή των γονιών του - και μας χαιρέτισε ευγενικά. Ήταν δεν ήταν 4 ετών. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε μια Ελληνίδα μάνα ή γιαγιά, αν έβλεπαν ένα ζευγάρι Τούρκους. Κάτι σαν "αν δε φας το φαγητό σου, θα έρθει ο Τούρκος να σε πάρει"... ίσως;
Και το κακό είναι είναι ότι ήρθε ο Τούρκος και την Πόλη πήρε, και τη Θράκη θέλει και το Αιγαίο ορέγεται.
Αλλά δε θα μας φάει μόνο επειδή πεινάει, αλλά και επειδή εμείς τους ανοίγουμε την όρεξη.
fimotro.blogspot.com