πασχαλιος εγκυκλιος

Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος προς όλους τους Χριστιανούς της Επαρχίας μας απευθύνω εγκάρδια τον Αναστάσιμο χαιρετισμό:

Αδελφοί μου, Χριστός Ανέστη !
Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι συγχρόνως ένα ιστορικό γεγονός και ένα υπερφυσικό θαύμα.
Σαν ιστορικό γεγονός συνέβη κάποτε στην Ιστορία και καταγράφηκε από τους ανθρώπους.
Σαν θαύμα, ανήκει έξω από τις συνθήκες αυτού του κόσμου, τον χώρο, τον χρόνο και την νοητική αντίληψη του ανθρώπου και παραμένει ανερμήνευτο και ανεξήγητο.
Το θεολογικό μήνυμα της Αναστάσεως είναι η καλή είδηση που έφερε ο Χριστός στη γη. Είναι η διαβεβαίωση του Θεού ότι τίποτε από όσα Εκείνος δημιούργησε, δεν πρόκειται να χαθεί. Όλα πλέον απέκτησαν την δυνατότητα να ξαναγίνουν καινούργια: ο πνευματικός κόσμος, η ψυχή, η ύλη, το σώμα μας, το σύμπαν. Όλα μπορούν να αναστηθούν, να ανακαινισθούν, να ζήσουν και πάλι, όμως, για πάντα.
Από αυτό το σημείο αρχίζει η ευθύνη του ανθρώπου, ο οποίος διατηρεί το δικαίωμα της ελευθερίας της επιλογής του. Μας καλεί ο Χριστός να μπολιάσουμε την φθαρτή μας φύση, την χωμάτινη ύπαρξή μας, στο θείο Σώμα Του. Μας προτείνει ο Χριστός να αφήσουμε το θείο Αίμα Του να τρέξει μέσα στις φλέβες μας. Μας ζητά ο Χριστός να του επιτρέψουμε να μας αναστήσει από τους τάφους μας, να μας ανεβάσει στον Ουρανό με την Ανάληψή του και να μας ενώσει με τον Πατέρα και το Πνεύμα Του.
Αν του επιτρέψουμε κάτι τέτοιο, τότε, και αυτή η ζωή μας, εδώ, σ’ αυτόν τον κόσμο, θα αποκτήσει νόημα, θα έχει σκοπό, θα βρει περιεχόμενο. Τότε, μόνο τότε, θα αξίζει να ζήσουμε, να χαρούμε, να δημιουργήσουμε. Διαφορετικά, η ματαιότητα θα πνίγει τα πάντα και η έλλειψη προοπτικής θα καθιστά το σύντομο παρόν σκληρό κι απάνθρωπο.
Αγαπητοί μου,
Ο χώρος που έχει την δυνατότητα να μας προϊδεάσει για την αναστημένη καινούργια κτίση, είναι η Εκκλησία. Η Εκκλησία, στην πνευματική της διάσταση και στη λειτουργική της δομή, αποτελεί μικρογραφία του Παραδείσου και είναι συγχρόνως στάδιο όπου διεξάγονται αθλητικοί αγώνες. Η αγωνιστική αυτή διαδικασία που μπορεί να μας λυτρώσει από την φθορά, λέγεται «κατά Χριστόν ζωή».
Η Εκκλησία διανοίγει μπροστά μας μία ασκητική παιδαγωγική πορεία, ένα στενό και ανηφορικό δρόμο. Καλούμεθα όλοι να τον περπατήσουμε. Από την στιγμή που γεννιόμαστε σ’ αυτήν την ζωή, δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Μόνο οι δειλοί τον εγκαταλείπουν. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε να εξερευνούμε το μυστήριο της καθημερινότητός μας, που μας βγάζει από την πλήξη και μας φέρνει από έκπληξη σε έκπληξη. Δεξιά κι αριστερά αυτού του δρόμου, βρίσκονται καταπράσινα, θαλερά δένδρα, φορτωμένα με καρπούς, είναι οι αξίες και τα ιδανικά της χριστιανικής μας πίστεως. Κάτω από τα δένδρα στέκονται οι ψυχές όσων έζησαν πριν από εμάς σ’ αυτήν την γη. Μας προτρέπουν να συνεχίζουμε την πορεία μας, μας ενισχύουν, μας εμψυχώνουν, μας παρακινούν μέχρι το τέλος της πορείας. Επάνω μας πετούν άγγελοι, έτοιμοι να εκπληρώσουν κάθε καλή μας επιθυμία, έτοιμοι να μας συνδράμουν σε ο,τι χρειαστούμε. Στο τέλος του δρόμου στέκεται ο Ίδιος ο Χριστός, ο Αναστημένος Κύριος. Δεξιά του υποκλίνεται η Παναγία Μητέρα Του και αριστερά του ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Παραπίσω οι Απόστολοι, οι άγιοι, οι μάρτυρες, οι όσιοι, οι δίκαιοι και οι σοφοί του παλαιού κόσμου.
Αυτή είναι μία αστραπιαία εικόνα της πορείας του ανθρώπου που μας φέρνει στην καινούργια κτίση του αναστημένου κόσμου. Του κόσμου που μας περιμένει και που μας ανήκει. Εμείς είμαστε οι κληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού. Εμείς είμαστε οι αποδέκτες της πλούσιας Διαθήκης του. Ούτε σκόρος, ούτε σκουριά μπορούν να καταστρέψουν τα αγαθά που μας περιμένουν. Ούτε κλέφτες μπορούν να μας τα στερήσουν. Μας περιμένουν να τα χαρούμε ολοκληρωτικά και ακέραια. Να τα χαρούμε με το σώμα και την ψυχή μας μαζί. Από τότε που ο Θεός νίκησε για λογαριασμό μας τον θάνατο, από τότε που ανέτρεψε την φυσική νομοτέλεια της φθοράς, από τότε που αναστήθηκε, κανένας πια δεν πεθαίνει, τίποτε δεν χάνεται, τα πάντα ζουν, οι πάντες υπάρχουν, όλα περιτριγυρίζουν στον θρόνο της Βασιλείας Του.
Ο,τι είμαστε ο καθένας, σ’ αυτήν την ζωή κι ο,τι δεν είμαστε, όσα έχουμε κι όσα δεν έχουμε, όσα μπορούμε κι όσα όχι, όσα γνωρίζουμε κι όσα αγνοούμε, έχουν σημασία στο μέτρο που μας βοηθούν να προγευθούμε τον Παράδεισο. Έχουν αξία στο μέτρο που μας καθιστούν πολίτες της Βασιλείας των ουρανών. Διαφορετικά, είναι σαν την πρωϊνή πάχνη που χάνεται στην πρώτη αχτίδα του ήλιου. Βλέπουμε γύρω μας καθημερινά, δυστυχισμένα πλούτη, καταραμένες δόξες, αγέλαστα πρόσωπα, πρόωρους θανάτους, ανερμήνευτες αυτοκτονίες, ανεξήγητες απογοητεύσεις, πόνο, λύπη, κλάματα, απορία για την ζωή και το νόημά της. Το τελευταίο χρονικό διάστημα ολόκληρος ο πλανήτης μετριέται με οικονομικά μεγέθη και μία ενδεχόμενη φτώχεια μας τρομάζει όλους. Ξέρετε γιατί; Επειδή δεν βλέπουμε αυτόν τον κόσμο, σαν προθάλαμο του άλλου που ακολουθεί. Επειδή δεν αφήνουμε την Ανάσταση να φωτίσει και να ζεστάνει τις καθημερινές πράξεις μας. Επειδή δεν τοποθετούμε το νικηφόρο λάβαρο της Αναστάσεως επάνω στα πολεμικά συντρίμμια του βίου μας. Επειδή δεν βιώνουμε τα Μυστήρια της Πίστεώς μας, σαν θεραπευτικά λουτρά. Επειδή δεν κονταροχτυπιόμαστε με το θάνατο, προκειμένου να τον νικήσουμε, με τις δάφνες της νίκης του θανάτου του Χριστού.
Επειδή δεν κάνουμε τον αναστάσιμο ύμνο, τραγούδι, παιάνα, θούριο, σάλπισμα, σ’ έναν κόσμο πεσμένο, που χρειάζεται να σηκωθεί. Σ’ έναν κόσμο πεθαμένο που θέλει ν’ αναστηθεί.
Αυτόν τον αναστάσιμο ύμνο, το «Χριστός Ανέστη», σας υπενθυμίζω και εφέτος, και σας παρακαλώ, μην αφήσετε ποτέ να λείψει από την ζωή σας. Μην τον ξεχάσετε ποτέ στην καθημερινότητά σας. Μην τον αντικαταστήσετε με την ευχή «χρόνια πολλά». Μην διστάξετε να τον εκφωνείτε με νόημα. Δεν μας αξίζει ο τάφος. Είμαστε πλασμένοι για τον Παράδεισο. Περαστικοί είμαστε από αυτόν τον κόσμο. Ανήκουμε στην Βασιλεία του Θεού. Εκεί θα ξανά-συναντηθούμε μία μέρα. Εκεί είναι η μόνιμη κατοικία μας. Εκεί είναι ο στόχος μας. Εκεί ο σκοπός μας. Εκεί η χαρά μας. Εκεί η ελπίδα μας. Εκεί η ομορφιά μας.
Χριστός Ανέστη, αγαπητοί μου, Χριστός Ανέστη!
Ευχέτης και φίλος σας
Ο Μητροπολίτης σας
✥ Ο Αλεξανδρουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ