αναγνωστης

Έφηβος ,αυτός ο άγνωστος!


Tης Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά

_ Η ώρα πέρασε δε θα πας στο σχολείο; Μα δεν ακούς πόση ώρα θα φωνάζω;
Αυτό γίνεται όλη τη βδομάδα, γιατί ο καλός της δεν έμαθε να σηκώνεται στην ώρα του, γιατί δεν κοιμάται στην ώρα του και προπαντός δεν ετοιμάζει ποτέ τα ρούχα του. Μια χαρά τσαλακωμένα. Να και η μόδα! Αλλά ως πότε παλικάρια…Ως πότε! Τις πταίει;
Έλεγα κάποτε κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι κάτι φιλοσοφίες !Αυτό πρέπει να κάνει ο γονιός ,εκείνο, να είναι συγκαταβατικός και πολλά παρόμοια .Θα τολμούσα να πω, στην αρχή, όντως ο γονιός, με λίγη θέληση, κατάφερε ν’ αγγίξει το λίγο φιλότιμο του παιδιού του ή οι μεγαλύτεροι γενικότερα είχαν μια κάποια επαφή με τους νέους. Ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν δάμασε και τις πολλές ορέξεις των νέων απεναντίας τις αύξησε και η συγκυρία της παγκοσμιοποιημένης εποχής ήρθε να ταράξει τα ήδη ρυτιδιασμένα νερά .
Κι άρχισε το κυνήγι της γνώσης, γιατί πια ο καθένας δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μόνος του κι άρχισαν τα πάσης φύσεως φροντιστήρια για ,αγγλικά, γερμανικά ,μουσική, μαύρη ζώνη μαύρη…ζωή και ό,τι άλλο επιθυμούσε ο κάθε γονέας. Ναι, ναι ,οι γονείς όσα στερηθήκαμε, γιατί τα χρόνια μας ήταν πιο δύσκολα ,θελήσαμε να τα κάνουν τα παιδιά μας και όλοι κλίνουμε το ρήμα τρέχω….και δε φτάνω!
Φτάσαμε λοιπόν στο 2009 και ακούστε ,τι να ακούσετε τα ξέρετε ,αλλά να, κάποιοι ίσως ακούσουν και φροντίσουν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, τα πολύ κακώς κείμενα! Σήμερα, οι έφηβοι έχουν πάμπολλα προβλήματα αφού, αντί για φρένο πατήσαμε γκάζι ,εκτραπήκαμε της πορείας ,χτυπήσαμε τα μούτρα μας και σπάμε καθημερινά το κεφάλι μας για το «τι μέλλει γενέσθαι». Όλοι οι γονείς επαναλαμβάνουν μπροστά στο αδιέξοδο: « τι να κάνουμε γερά να είναι και θα βρουν το δρόμο τους».
Ερώτημα πρώτο ,ποιος θα τους δείξει το δρόμο, απομένει κανείς στο σπίτι για να κοιτάξει και τις ανάγκες των παιδιών-εφήβων; Όμως κάνουν την κριτική τους,απαγορεύουν,τιμωρούν,αμφιβάλλουν,ελέγχουν,υπο-βιβάζουν,απαιτούν.
Ερώτημα δεύτερο βασικότατο, πότε επιτέλους η πολιτεία θα βάλει και ψυχολόγους στα σχολεία; Όταν βιώνεται εντονότερα η έννοια της κρίσης, όταν λένε ψέματα, δε συμμετέχουν στο μάθημα, κοιμούνται στο θρανίο, δε θέλουν να βλέπουν συγγενείς, παρά μόνο να μιλάνε ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο, όταν έχουν χαμηλό βαθμό αυτοεκτίμησης…όταν τρώνε μπροστά στην τηλεόραση και μιλούν στο κινητό και το χειρότερο ,τρώνε έτοιμα, πακέτο, γιατί συνήθως βιάζονται, η διέγερση, ο θυμός, η επικίνδυνη οδήγηση γιατί τα πήρε στο κρανίο, η απαισιοδοξία, οι σωματικές ενοχλήσεις, τα πάμπολλα αναλγητικά , δε συνιστούν την ανάγκη ύπαρξης ψυχολόγου; Είναι προτιμότερο λέτε η ανοιχτή τηλ. γραμμή;
Αν κάποιοι θεωρούν περιττή και ανόητη την πρότασή μου, τα παραδείγματα εξωλογικής συμπεριφοράς ,μιλούν μόνα τους. Επιεικώς το εξωλογικής! Τα ΜΜΕ μας το αποδεικνύουν περίτρανα και αντιλαμβάνεστε τι εννοώ.
Είναι καιρός να δούμε και πέρα από τα της Βουλής των Εφήβων, γιατί μπορεί να θαυμάζουμε τα ενδιαφέροντα ,το πνεύμα τους, την επινοητικότητά τους αλλά θαυμάζουμε μόνο. Μετά τις συνεδρίες τι; Ακούσαμε, ενθουσιαστήκαμε, προβληματιστήκαμε, τέλειωσε .Το λέω και με την έννοια ότι κι εκεί κάποιοι, μας τα ψέλνουν αλλά εμείς επιφάνεια, βιτρίνα, με ραγισμένο τζάμι που κινδυνεύει να χαρακώσει όποιον ακουμπήσει πάνω του! Αλλά οι έφηβοι δεν είναι αυτοί ή δεν είναι μόνο αυτοί! Μα καλά ,όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και κοντά μας, δε μας συγκινούν; Όλα όσα μας προσάπτουν δε μας ακουμπούν, τόσο χοντρόπετσοι γίναμε; «Απορρίπτουν τα πάντα, γιατί δεν προλαβαίνουν να αντιληφθούν το σήμερα, καθώς πεθαίνει η διάρκεια και έρχεται η αδιάκοπη αλλαγή» Τόφλερ.
Κι μείς οι δήθεν κι εσείς οι γονείς κι εκείνοι οι καθηγητές τι να κάνουμε όταν πιστεύουμε ότι κάνουμε τα πάντα. Δυστυχώς όλοι, μα όλοι, κοιτάζουμε τη μια όψη του νομίσματος και αγνοούμε την αξία του. Είμαστε η πολιτεία που δίνει αξία στην ύλη , καθημερινά ,Κυριακές και αργίες αλλά λίγο μας νοιάζει.
Είμαστε οι πιεστικοί γονείς που φτιάχνουμε αντιδραστικά παιδιά. Είμαστε οι καθηγητές που πρέπει να ξέρουμε όλοι παιδαγωγική και ψυχολογία. Δυστυχώς!
Είμαστε οι έφηβοι που επιδιώκουμε την εκδίκηση όταν νιώθουμε πληγωμένοι, και δεν είναι λίγες οι φορές, που θέλουμε να υπερέχουμε και στο όνομα της υπεροχής συγκρουόμαστε με όλους.
Είμαστε εγωιστές και κοντόφθαλμοι, που δε ζητάμε υποστήριξη γιατί είμαστε «δήθεν». Αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά ,αλλά επιχειρούμε να πνίξουμε τα συναισθήματά μας, να δικαιολογήσουμε τη συμπεριφορά μας να …
Εδώ λοιπόν, επιβάλλεται να παρέμβει η πολιτεία γιατί ο έφηβος είναι ένας δυσεπίλυτος γρίφος που όλοι όσοι εμπλεκόμαστε στο έργο «έφηβος αυτός ο άγνωστος», προσπαθούμε να αλλάζουμε ρόλους, είμαστε υπό συνεχή δοκιμασία! Τι κάνω για το παιδί μου; Θεωρώ ότι κάνω τα πάντα αλλά δεν υπάρχει συνεργασία και πώς να υπάρξει άλλωστε όταν αυτενεργούμε;
Επιτέλους, υπάρχουν λύσεις !Όλοι βλέπουμε ότι δεν πάει άλλο και σκουντάμε.
Δεν είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε το όποιο πρόβλημα παρουσιάζει ο έφηβος. Δεν είμαστε ξερόλες.
Δεν υπάρχει ίσως επικοινωνία σε ανθρώπινο επίπεδο.
Είμαι ο καθηγητής και είσαι ο μαθητής. Είσαι μικρός για μένα και για τους γονείς σου, δε ξέρεις να συζητάς ή καλύτερα δεν πρέπει να συζητάμε λόγω έλλειψης χρόνου ή για να καλύψουμε την ύλη!
Δε γίνεται λόγος για άλλου είδους δραστηριότητες, γιατί στο όνομα της επιτυχίας όλα τάλλα είναι ανύπαρκτα.
Δεν προσπαθούμε να κερδίσουμε τον έφηβο γιατί δεν γνωρίζουμε!
Όλα τα «δεν» υπαγορεύουν αρνητική κριτική ,φωνές, θυμό, μίσος, ψέμα, καχυποψία, έλλειψη εμπιστοσύνης, έλλειψη σεβασμού, προκλητική απάθεια, αδιαφορία , οργή, εκδίκηση. Τί κάνουμε ;Αποποιούμεθα των ευθυνών .Κι όμως γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα των αξιών δεν έχει περάσει σωστά μέσα από την παιδεία. Όσο κι αν παραβλέπουμε το θέμα της γλώσσας διαπιστώνουμε μετά λύπης ότι όποιος δε χειρίζεται σωστά τη γλώσσα δεν έχει αφομοιώσει τον πολιτισμό κι όταν συμβαίνει αυτό οι έφηβοι έκθετοι ψάχνουν για πολυποίκιλες λύσεις, πλην όμως με έναν αναποτελεσματικό λόγο. Κι αν πάψαμε να φιλοσοφούμε ,εδώ χρειάζονται συγκεκριμένες πρακτικές .Για παράδειγμα ,μπορεί ο έφηβος να αποδώσει και τις έξι-επτά ώρες στο σχολείο, όταν την προηγούμενη κοιμήθηκε τα μεσάνυχτα γιατί τα φροντιστήριά του έφταναν ως αργά το βράδυ; Όχι.
Μπορεί ο καθηγητής να αφιερώσει παραπάνω χρόνο ,εν ανάγκη εξατομικευμένα για να λυθούν διάφορα θέματα ήθικής, τάξης, κοινωνικά ή και οικονομικά που απασχολούν πάρα πολλούς μαθητές; Όχι
Μπορούν οι γονείς να ασχοληθούν όσες ώρες πρέπει με το παιδί τους ;Όχι.
Τι πετύχαμε ;Ό,τι ακούγαμε να γίνεται μακριά μας ήρθε και κοντά μας και πού είμαστε! Ανησυχούμε, αυτό είναι βέβαιο αλλά αβέβαιο το μέλλον .
Τι μας ενδιαφέρει; Η μεγιστοποίηση των πιθανοτήτων εισόδου στην τριτοβάθμια ,αδιάφορα από κλίσεις και άλλα τινά .Και επειδή το σύστημα προσανατολίζεται στην απορρόφηση ανέργων για λόγους κοινωνικής ισορροπίας μόνο ,φτάνουμε με όλα τα παραπάνω στον εκφυλισμό. Δυστυχώς μαθαίνουμε στους νέους να λατρεύουν τον καταναλωτισμό και την τηλοψία και δεν τους μάθαμε πώς θα γίνουν ανθρωπινότεροι. Είμαστε παραδομένοι κάπου ,στα ιδιωτικά μας ,στα οικονομικά μας ,στους διάφορους μηχανισμούς και κατηγορούμε εκείνους που όταν γαντζώνονται πάνω μας ,γιατί εμείς τους τάξαμε ασφάλεια, στέγη, τροφή και κυρίως αγάπη και αναγνώριση, τους αφήσαμε να πουν τον πόνο τους… στις γάτες.
Και μετά εκδηλώσεις αρνητικής συμπεριφοράς!