Δυο δρόμοι παράλληλοι, που κάποια στιγμή όμως είχαν το ίδιο τέλος. Αδιέξοδο… Πτώση, επιστροφή στα χρόνια τα μίζερα, εκεί που η ευδαιμονία δίνει τη θέση της στον προβληματισμό και τα επινίκια στα ατέλειωτα γιατί. Ο Εθνικός για δεκαετίες ήταν ο «αυτοκράτορας» του πόλο. Επαιζε και στο κολυμβητήριο δεν έπεφτε καρφίτσα. Να βρεθείς κάποια στιγμή με τον Ανδρέα Γαρύφαλλο, να ξεκινήσει να σου διηγείται ιστορίες από εκείνα τα χρόνια τα δοξασμένα και τελειωμό να μην έχει. Η βάση της εθνικής ομάδας δεν ήταν άλλη από τον Εθνικό. Και οι ρίζες που είχε βάλει ήταν γερές και βαθιές. Κράτησαν και τα πρώτα κουνήματα της αμφισβήτησης και της οικονομικής αδυναμίας. Κάποια στιγμή όμως η κατάσταση θύμιζε «ανεμοδαρμένα ύψη». Πληγωμένος από τα διοικητικά και οικονομικά προβλήματα, λύγισε. Βυθίστηκε στην Α2 του πόλο. Για τους γκριζομάλληδες της πισίνας μοιάζει απίστευτο. Οι διάδοχοί τους προβληματίζονται και αναζητούν τον τρόπο αντίδρασης για την επιστροφή.
Στο άλλο άκρο της χώρας, στην Ορεστιάδα, είχαν να περηφανεύονται για την ομάδα βόλεϊ. Μια ολόκληρη πόλη που ζούσε στο ρυθμό και τον παλμό του φιλέ. Οροι όπως σετ, καρφί, διαγώνιος και άλλοι σχετικοί είχαν μπει στο καθημερινό λεξιλόγιο των ντόπιων. Τα βήματα ήταν αργά, μα σταθερά. Από τα χαμηλά, με σύνεση, ορθολογισμό, οικονομικό και αγωνιστικό προγραμματισμό έφτασε στην κορυφή. Και ύστερα άνοιξαν και τα σύνορα, ήρθε η Ευρώπη. Η Ορεστιάδα έγινε… international. Μέχρι που τη μάτιασαν. Και εκεί που πήγαινε στα «γκαλά», στις κληρώσεις και τις δεξιώσεις, βρέθηκε στην Α2 και από φέτος στη Β’ Εθνική. Στην κυριολεξία από τα ψηλά στα χαμηλά. Τίτλοι τέλους. Ή καλύτερα, και σε αυτή την περίπτωση, τέλος εποχής. Δύο διαφορετικές ομάδες και εποχές, με κοινά όμως σημεία. Δρόμοι παράλληλοι, που περνούσαν σίγουρα από το συναίσθημα, αλλά και το ταμείο. Οταν χάθηκε ο προσανατολισμός, χάθηκαν πολλά. Από εκεί και πέρα, το σενάριο παραήταν προβλέψιμο για να έχει ακροαματικότητα. Αδειασαν τα γήπεδα, οι καυτές έδρες έγιναν παγωμένες, η νεολαία αναζήτησε άλλο κίνητρο. Περασμένα μεγαλεία. Ο δρόμος της επιστροφής είναι απλά δύσκολος…
Επαιζαν με τη φωτιά και κάηκαν οι ακρίτες
της Ολιβίας Νικολούδη
Οι περιπτώσεις όπου μία πόλη συνδέεται άρρηκτα με μία ομάδα κι ένα άθλημα σπανίζουν. Η Ορεστιάδα είναι μία από αυτές τις ξεχωριστές περιπτώσεις. Εδώ και πολλά χρόνια το όνομα της ακριτικής πόλης παραπέμπει κατευθείαν στην τοπική ομάδα βόλεϊ.
Εγινε η πρώτη που «έσπασε» το μονοπώλιο του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ, συμμετέχοντας σε τελικούς πρωταθλήματος. Ηταν ο πρώτος επαρχιακός σύλλογος που πήρε μέρος σε ευρωπαϊκά φάιναλ φορ (4), με αποκορύφωμα τη νίκη στην Ιταλία επί της Μιλάνο στα ημιτελικά του Συνομοσπονδίας το 1995. Η συγκεκριμένη νίκη, όπως θρυλείται, οδήγησε στη διάλυση του τμήματος βόλεϊ της Μίλαν, όταν ο πρόεδρος Μπερλουσκόνι ρώτησε κι έμαθε ποιοι απέκλεισαν τα αστέρια του.
Δυστυχώς για τους «ακρίτες», το σήμερα τους θέλει να βιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα της Β’ Εθνικής… Η χαριστική βολή ήταν η πρόσφατη ήττα στα πλέι άουτ από τα Νέα Μουδανιά. «Ηθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί», λέει ο Στέλιος Κεμανετζής. Ο 36χρονος κεντρικός είναι γέννημα-θρέμμα του Εβρου κι από το 1988 προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Ορεστιάδα. «Εγώ και ο Ηλίας Γραμματικόπουλος μείναμε μόνο από την παλιά φουρνιά. Η Ορεστιάδα αιμορραγεί», λέει.
Οι καταστάσεις που βιώνει η ιστορική ομάδα επηρεάζουν και τις παλιές δόξες του συλλόγου. «Βρεθήκαμε με τον Νίκο Σαμαρά και ξέρω ότι στεναχωριέται. Οπως και ο Αντώνης (σ.σ.: Τσακιρόπουλος). Θα ήταν ευχής έργον αν επέστρεφαν και αυτοί και άλλα παιδιά που αναδείχθηκαν μέσα από τους κόλπους της ομάδας». Τα αίτια της παρακμής είναι κυρίως οικονομικά. «Δεν υπάρχουν πόροι, αφού δεν μπορούν να βρεθούν χορηγοί από την Αθήνα. Ο πρόεδρος Ακης Ηλιού κάνει ό,τι μπορεί. Βοηθά και ο Δήμος, που χρωστάει την προβολή του στην ομάδα».
Τις ημέρες της κυριαρχίας, βασικός χορηγός ήταν η Diana. Η χαρτοβιομηχανία αποχώρησε και, παρότι ακολούθησαν άλλοι, τα έσοδα μειώθηκαν. «Οταν έχεις λιγότερα χρήματα, παίρνεις δευτεροκλασάτους ξένους και κάποια στιγμή καταλήγεις να ψωνίζεις από το “καλάθι”», τονίζει ο Κεμανετζής.
Για πρώτη φορά από την περίοδο 1985-86, όταν βρέθηκε στην τότε Α’ Εθνική, η ομάδα υποβιβάστηκε στην Α2 το 2007. «Για καιρό παίζαμε με τη φωτιά και τελικά καήκαμε. Φέτος, η τύχη μάς γύρισε την πλάτη. Εγιναν λάθος επιλογές, πολλοί τραυματισμοί. Φτάσαμε να συμπληρώνουμε αποστολή με 16χρονα και 18χρονα παιδιά. Πρέπει να γίνει συντονισμένη προσπάθεια από όλους για να επιστρέψει η ομάδα εκεί που της αξίζει», καταλήγει ο αρχηγός.
www.e-tipos.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου