ΑΙΣΧΟΣ

ΔΕΝ αφήνουν το Δημοτικό Σχολείο Δικαίων με πέντε Δασκάλους.
ΔΕΝ αφήνουν το Βορειότερο Σχολείο της χώρας με πέντε μεταλαμπαδευτές της γνώσης, επειδή σε μία τάξη υπάρχουν τρεις μαθητές.
Το σχολείο έγινε και πάλι εξαθέσιο.

Έκλεισε όμως της Πλάτης.
Τα συμπεράσματα δικά σας.

κατι νέο έρχεται σύντομα...

κάθε είδηση για μας, δεν είναι απλά μία ανάρτηση

thrakinea και tomadakis.blogspot.com
Follow thrakinea on Twitter

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

εμας ρωταω

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αξίζει να δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αν αξίζω τα λεφτά που παίρνω. Αν το τελικό αποτέλεσμα, είναι αυτό που πρέπει να είναι. Κάποιες φορές, έχω απογοητευτεί. Θυμάμαι την Αθήνα, τους παιδικούς μου φίλους, το σχολείο μου, τους δικούς μου. Μελαγχολώ. Δεν πέφτω. Απλά λίγο με παίρνει από κάτω. Είναι στιγμές και στιγμές. Λέξεις, χωρίς νόημα και φράσεις δίχως τέλος. Παιχνίδια του χρόνου και χρόνος χωρίς παιχνίδια.
Αναρωτιέμαι, αλλά οι απαντήσεις που λαμβάνω είναι διφορούμενες και από διαφορετικούς διαύλους. Είναι στιγμές που δεν ξέρω που να τα πω και στιγμές που ξέρω, αλλά δεν μιλάω. Παιχνίδια της σιωπής και χαμόγελα πίσω από τα θλιμμένα πρόσωπα. Ίσως και γι’ αυτό να άνοιξα αυτό το ιστιολόγιο. Για να ξεφύγω λίγο. Να φύγω μέσα από τον υπολογιστή, προς άγνωστη κατεύθυνση.
Όχι δεν τσακώθηκα με την συμβατική δημοσιογραφία. Δεν θέλω να αφήσω την τηλεόραση και την εφημερίδα. Το ραδιόφωνο μόνο άφησα κι αυτό όχι γιατί έκλεισε ο κύκλος, αλλά γιατί οι συχνότητες στένεψαν.
Επέλεξα αυτό το επάγγελμα και θέλω να συνεχίσω. Κάποιες φορές είναι λειτούργημα και κάποιες απλά η εργασία που μου προσφέρει τα προς το ζην. Είναι πολλές οι απαιτήσεις της ζωής, αλλά ευτυχώς, τόσα χρόνια, από φοιτητής θαρρώ τα φέρνω μόνος μου βόλτα.
Βαρέθηκα να σας μιλάω για μένα. Ίσως κι εσείς βαρεθήκατε να διαβάζετε έναν μονόλογο που γράφεται στις 11 το βράδυ, μετά από 10 ώρες δουλειάς και 300 χιλιόμετρα δρόμων. Δρόμος είναι η ζωή. Δρόμος και χιλιόμετρα. Ένα ταξίδι. Ένα κεφάλι με δύο πρόσωπα. Το δικό σας και το δικό σας. Το δικό μας και το δικό μας.
Μην εγκαταλείψουμε την ανηφόρα. Έχει ακόμα δρόμο προς το ίσιωμα.
Είμαι σίγουρος. Θα τον αλλάξουμε. Το φίλο, τον γνωστό, αυτόν που του δίνουμε το δικαίωμα να νομίζει ότι μας κυβερνάει.
Εμείς, εγώ, εσείς. Όλοι. Όσοι δεν παραδίδουμε τα όπλα. Τα όπλα της ελπίδας.
Ευχαριστώ που διαβάσατε τις 311 προηγούμενες λέξεις. Ευχαριστώ που τις μοιράστηκα μαζί σας. Πολλούς δεν σας ξέρω. Σας γνωρίζω όμως μέσα από τα mail στέλνετε στο tomadak@mail.gr.
Μέχρι τον επόμενο μονόλογό μου, καληνύχτα σας.