το κτυπημα

Πήγαινα πρώτη γυμνασίου, όταν με στρίμωξαν σε μία γωνία τρεις μεγαλύτεροι μαθητές και άρχισαν να με κτυπούν. Έγινε ο χαμός. Έφαγα πολύ ξύλο, αλλά ευτυχώς έριξα και κανά δύο, τόσο δυνατές ώστε να ανοίξει η μύτη ενός. Αφορμή για το στρίμωγμα ήταν το γεγονός ότι η δική μου ομάδα μπάσκετ κέρδισε την ομάδα της γειτονιάς μου. Ήμουν ο «προδότης» γιατί έπαιζα στην άλλη γειτονία.
Την επόμενη μέρα πήγα στο διευθυντή του σχολείου και παραπονέθηκα. Αντί όμως για ένα λόγο παρηγοριάς μου είπε το φαιδρό «έγινε εκτός σχολείου». . . Δεν ασχολήθηκα άλλο μαζί του. Δεν άξιζε. Κατάλαβα ότι σ’ αυτή τη ζωή μόνος πρέπει να παλέψω.
Συνέχισα για δύο ακόμα χρόνια να παίζω μπάσκετ. Η ομάδα μου ξανακέρδισε την ομάδα της γειτονίας και έχασε από τους Κουκουβάωνες. Χάσαμε το κύπελλο. Ήμασταν δεύτεροι.
Στο Λύκειο τα παράτησα όλα. Ήθελα απλά να μπω στο πανεπιστήμιο. Δεν τα κατάφερα με την πρώτη. Τη δεύτερη χρονιά ήμουν πιο τυχερός, αν και λιγότερο διαβασμένος.
Που και που, θυμάμαι τον φαιδρό καθηγητή και τους μεγαλύτερους που με στρίμωξαν. Ακόμα μαθαίνω νέα τους. Μάλιστα τον έναν πριν τρεις μήνες τον συνάντησα στην Αθήνα, τα είπαμε. Θυμηθήκαμε εκείνη τη μέρα. Ίσως και να γελάσαμε. Ήταν αυτός που του είχα ανοίξει τη μύτη.
Απ’ όλη αυτή την ιστορία ένα μου έχει μείνει. Ότι φαιδροί θα υπάρχουν πάντα. Εμείς είναι το θέμα τι κάνουμε.
Καλημέρα σε όλους, από την Βορειότερη πόλη της Ελλάδας.