εβρος

Αποβιομηχάνιση και ανεργία «πνίγουν» την Αλεξανδρούπολη
«Αν δεν είχαμε τον στρατό και τους δημοσίους υπαλλήλους, θα κλαίγαμε τώρα»
ΑΠΟΣΤΟΛΗ Κ. ΧΑΤΖΙΔΗΣ, ΑΧ. ΧΕΚΙΜΟΓΛΟΥ Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

«Ο Εβρος είναι ένας περίεργος νομός, ο πιο μακρύς και ο μόνος αρσενικός». Ετσι συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν τα μέρη τους οι Εβρίτες. «Ολοι αυτοί που θα δεις σε λίγο στις καφετέριες είναι άνεργοι και τους ταΐζει ο μπαμπάς. Αυτή είναι η Αλεξανδρούπολη». Αυτό ήταν το καλωσόρισμα του ταξιτζή που μας μετέφερε από το αεροδρόμιο στην άλλη πλευρά της πόλης. «Να λέμε “ευχαριστώ” για όσα έχουμε, γιατί μπορεί και αυτά να τα χάσουμε με αυτή την κρίση», συνέχισε να μιλά. «Προσωπικά εγώ δεν θέλω να αλλάξει τίποτε». Τάδε έφη Γιάννης, ένας ακόμη εκπρόσωπος του τετράτροχου «εξομολογητηρίου της κοινωνίας». Αν και είναι 11 το πρωί, τα κεντρικά καφέ είναι γεμάτα από νέους. Δεν είναι φοιτητές, υπάλληλοι ή επιχειρηματίες. Είναι τα νέα, άνεργα παιδιά, που τελείωσαν το πανεπιστήμιο και το στρατιωτικό τους και περιμένουν και αυτά τη σειρά τους « για ΑΣΕΠ και...Δημόσιο ». « Η Αλεξανδρούπολη είναι πόλη δημοσίων υπαλλήλων και στρατιωτικών » είθισται να λένε οι Αλεξανδρουπολίτες. Δεν φαίνεται να πρόκειται περί μύθου. Στους δρόμους της πόλης το πρωί, πέραν των ανέργων, βλέπει κανείς να κυκλοφορούν σχεδόν αποκλειστικά συνταξιούχοι και νοικοκυρές. Στους δρόμους ταξί, ΙΧ και λίγα αστικά λεωφορεία μποτιλιαρίζονται με Στάγερ και «καναδέζες». Η παρουσία του στρατού είναι εντυπωσιακή. « Αμα δεν τους είχαμε και αυτούς, θα κλαίγαμε τώρα » λέει ένας περιπτεράς. « Τι να γίνεται εδώ; Τα ίδια...Μια βαλτωμένη κατάσταση » απαντά ένας ιδιωτικός υπάλληλος. Στο κατάστημα, σε «κρυφό» σημείο, εκεί όπου οι πελάτες δεν βλέπουν, μια μεσήλικη γυναίκα πιέζει να δει τον υπεύθυνο προσωπικού για να αφήσει βιογραφικό. Η αγορά κινείται με δυσκολία, μεγαλύτερη από αυτή με την οποία περιφέρονται οι πολίτες στα μεγάλα πεζοδρόμια της λεωφόρου Δημοκρατίας. Μια έμπορος διαμαρτύρεται: «« Δεν έχω κάνει σεφτέ από χθες. Εσείς φταίτε, στα κανάλια, που φοβίζετε τον κόσμο ». Οι πλάγιες αναφορές στη δημοσιοϋπαλληλία της πόλης είναι κάτι παραπάνω από συχνές. « Κάθε ημέρα έχουμε κρίση εδώ.Μόνο την 1η και στις 15 δεν έχουμε πρόβλημα » σημειώνει ένας καταστηματάρχης του κέντρου. Ο νομάρχης Εβρου κ. Ν. Ζαμπουνίδης προσπαθεί να θέσει το ζήτημα σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο. « Αυτή η κρίση,που είναι διεθνής τώρα, δεν είναι η κύρια πηγή του προβλήματος.Το πρόβλημα υπήρχε, η αγορά αντιμετώπιζε τρομακτικά προβλήματα και αυτό είχε να κάνει με το γεγονός ότι διαλύθηκε η παραγωγική βάση της Ελλάδας γιατί στον αγροτικό τομέα δεν έγινε καμία αναπτυξιακή προσπάθεια ούτως ώστε να παράξουν οι αγρότες ανταγωνιστικά προϊόντα,με αποτέλεσμα να μείνουν στο καλαμπόκι,στο βαμβάκι και στο σιτάρι που χρεοκόπησαν ». « Χρεοκοπώντας τον αγρότη,χρεοκοπείς αυτόματα τη μεταποίηση και αμέσως το εμπόριο » συνεχίζει και προσθέτει: « Δεδομένου ότι η Ελλάδα είναι αγροτική χώρα, αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει για την οικονομία αυτό ». Την ίδια στιγμή δηλώνει ότι « όχι μόνο δεν στηρίχτηκε η επιχειρηματικότητα,αλλά δεν αφήνουν να πάρει ανάσα κανένας ». Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα « ανεργία και φτώχεια ». Ο νομάρχης Εβρου περιγράφει με μελανά χρώματα το τι συμβαίνει στον νομό. « Οι βιώσιμες επιχειρήσεις είναι στα όρια να αρχίσουν να χτυπάνε κανόνια. Αυτοί που δεν είχαν προβλήματα διέκοψαν οποιαδήποτε συναλλαγή,δεν πληρώνουν, ενώ οι υγιείς επιχειρήσεις έχουν λαμβάνειν αλλά δεν μπορούν να τα πάρουν από πουθενά ». Η φράση « στο κόκκινο » «φοριέται» πολύ τελευταία στην Αλεξανδρούπολη. « Για να αντιμετωπιστεί η κρίση και για να αναστηθεί η τοπική οικονομίαπρέπει να δοθούν οι δημόσιες επενδύσεις στους δήμους » σημειώνει ο δήμαρχος της πόλης κ. Γ.Αλεξανδρής . Ακόμη, διαπιστώνει « έναν βομβαρδισμό ενδιαφέροντος από τις γύρω χώρες για τον αγωγό Μπουργκάς- Αλεξανδρούπουλη ς», ένα έργο το οποίο αναμένεται να αλλάξει το πρόσωπο του Εβρου στο εγγύς μέλλον, καθιστώντας τον διαμετακομιστικό κέντρο ενέργειας και εμπορίου. Μια άλλη, ακόμη πιο τραγική ανάγνωση των τεκταινομένων κάνει ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου κ. Γ. Ευσταθίου. « Η κατάσταση στον νομό,συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια, είναι πολύ χειρότερη.Η ανεργία,η αποβιομηχάνιση έχουν πάρει τραγικές διαστάσεις. Η έλλειψη ιδιωτικών και δημοσίων επενδύσεων δείχνουν ότι υπάρχει αδιαφορία για την περιοχή- βέβαια για όλη τη Βόρεια Ελλάδα ». « Αν δεν υπάρξει ανάπτυξη, σίγουρα θα χαθούν και άλλες θέσεις εργασίας », ανεβάζοντας την ανεργία ίσως και υψηλότερα από το 25%. Ο επιχειρηματίας κ. Α.Καφετζής σκιαγραφεί την πόλη με άλλα χρώματα. Η Αλεξανδρούπολη είναι « πόλη υπαλλήλων και δημοσιοϋπαλληλικού προσωπικού και το αεροδρόμιό της διακινεί κατά 50% στρατιώτες ». « Είναι ενδεικτικό », προσθέτει, « ότι παρακαλούσαμε να έλθει η ακαδημία του Λιμενικού και το έμαθαν οι Καλαματιανοί και οι άλλοι και τελικά τη χάσαμε ». Ωστόσο αναρωτιέται: « Πώς θα παράξει νέο πλούτο ο τόπος; Φέρνοντας καινούργιους δημοσίους υπαλλήλους;». « Υπάρχει λειψανδρία » σημειώνει και επισημαίνει: « Ολα τα καλά μυαλά φεύγουν μετά τα 18. Σπουδάζουν κάτι περίεργες ειδικότητες και δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν δουλειά στον τόπο τους ». « Τώρα λίγοι πια μένουν στην επαρχία, είναι πολύ λίγοι αυτοί που θα παράξουν νέο πλούτο.Διότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, είναι εγκεφαλικό » συμπληρώνει. Ο κ. Καφετζής είναι μια ιδιόρρυθμη περίπτωση. Μεγάλωσε στη Θράκη, σπούδασε, εργάστηκε και έκανε οικογένεια στην Αθήνα και επέστρεψε στην Αλεξανδρούπολη. Μάλιστα έχει φτιάξει ελληνοτουρκικό εκδοτικό οίκο στην Κωνσταντινούπολη και «βλέπει» μέλλον στο άνοιγμα της τουρκικής αγοράς. « Αισιοδοξώ ότι θα πάνε καλύτερα τα πράγματα,αλλά και παράλληλα απαισιοδοξώ ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν οι πολιτικές εκείνες που θα βοηθήσουν τους ανθρώπους για να πάνε τα πράγματα καλύτερα » σημειώνει. « Στην Τουρκία κάνεις ΑΕ σε μισή ώρα,με 600 ευρώ κόστος και τα υπόλοιπα γίνονται εκείνη την ώρα » λέει και προσθέτει: « Αντε να κάνεις εδώ μια επένδυση,θα παρακαλάς το Εθνικό Τυπογραφείο να σου δώσει σειρά ». Για τον κ. Καφετζή η στροφή προς τη γείτονα είναι μονόδρομος. « Ακόμη δεν μπήκαμε στην κρίση », λέει ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Εβρου κ. Ν.Δαστερίδης. «Η κρίση θα έλθει το δεύτερο εξάμηνο του 2009 » σημειώνει. Ο κ. Δαστερίδης, ένας αυτοδημιούργητος και επιτυχημένος βιομήχανος, αναφέρει με πικρία το γεγονός ότι οι μεγαλύτερες μονάδες του νομού έχουν κλείσει. « Πλέονεγώ,που έχω 75 άτομα προσωπικό,θεωρούμαι από τους μεγαλύτερους » λέει και προσθέτει: « Το πρόβλημα εδώ είναι ότι αντί να στραφούν οι επενδύσεις στην παραγωγή και στην πραγματική οικονομία,κατευθύνονται χρήματα σε κορεσμένες και πληθωριστικές δραστηριότητες.Πώς θα ζήσουν όλοι αυτοί; ».

Εφ. "Το Βήμα"