μεγαλες αλλαγες με εθνικες συγκλισεις

Του Παναγιώτη Κουσίδη
e-mail: kousidp@yahoo.gr

Η σύγκλιση όλων των πολιτικών δυνάμεων είναι απαραίτητη σε κρίσιμα ζητήματα που ξεπερνούν κατά πολύ το όριο μιας ή δύο τετραετιών. Για παράδειγμα, οι συγκλίσεις που απαιτούνται για μια ουσιαστική συνταγματική αναθεώρηση, για την εξωτερική πολιτική της χώρας, για τις διαρθρωτικές αλλαγές στη διοίκηση και λειτουργία του κράτους, για μεταρρυθμίσεις δομικές στην Οικονομία, στην Παιδεία, στην Υγεία, στις κρατικές προμήθειες, τα δημόσια έργα, το ασφαλιστικό σύστημα κ.ά.
Οι μεγάλες αλλαγές, οι μεγάλες αποφάσεις, οι σημαντικές τομές, σε μια δημοκρατική χώρα, δεν μπορούν να προέρχονται από πρόσκαιρες πλειοψηφίες ούτε μπορούν να ισχύουν ανάλογα με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Χρειάζονται ευρύτερες πλειοψηφίες, εθνικές συγκλίσεις, κοινωνικές συναινέσεις και ενιαία πολιτική βούληση από το σύνολο του Κοινοβουλίου. Και κυρίως κομματικές υπερβάσεις. Δεν είναι επιτρεπτό να χρησιμοποιούμε διαρκώς αναλώσιμους πολιτικούς και αναλώσιμους θεσμούς.
Η εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνηση, με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διαθέτει, οφείλει πρωτίστως να εισηγηθεί, να προτείνει και να προωθήσει όλες τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, με γνώμονα το γενικότερο συμφέρον και όχι με βάση τις κομματικές σκοπιμότητες. Στη διαδικασία της επεξεργασίας αυτών των αλλαγών από τις αρμόδιες επιτροπές της Βουλής, όπου συμμετέχουν και εκπρόσωποι των κομμάτων της αντιπολίτευσης, έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να κάνουν τις δικές τους προτάσεις και τροποποιήσεις. Να κάνουν αγώνα να πείσουν την πλειοψηφία για τις προτάσεις τους, εφόσον χαρακτηρίζονται για την ορθότητα και την ωφελιμότητά τους. Να γίνουν συνδιαμορφωτές και συνυπεύθυνοι για τα σχέδια νόμου που θα έλθουν για ψήφιση στην ολομέλεια της Βουλής. Αυτό βέβαια εξαρτάται, τόσο από τη δημοκρατική ευαισθησία και διαλλακτικότητα της κυβερνώσας πλειοψηφίας, όσο και από τις δημοκρατικές ευαισθησίες της μειοψηφίας. Πρωτίστως όμως εξαρτάται από τη λαϊκή συμμετοχή και την κοινωνική αποδοχή. Οι πολίτες, οι φορείς, οι επαγγελματικές εκπροσωπήσεις (σωματεία, ενώσεις, ομοσπονδίες) οφείλουν να παρέμβουν, τόσο με εποικοδομητικές προτάσεις, όσο και με κινητοποιήσεις και να συνδιαμορφώσουν τις τελικές προτάσεις των αναγκαίων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων.
Οι κοινωνικοί εταίροι έχουν κάθε δικαίωμα να συμμετέχουν στο διάλογο και στις διαβουλεύσεις που αφορούν τον κλάδο τους και την επιβίωσή τους. Σε καμιά όμως περίπτωση οι διεκδικητικοί αγώνες δεν πρέπει να κινούνται από συντεχνιακές λογικές και να υποκινούνται από κομματικές σκοπιμότητες. ΄Ολοι οι κοινωνικοί εταίροι οφείλουν να γνωρίζουν πού σταματούν τα δικαιώματά τους και πού αρχίζουν τα δικαιώματα τού κοινωνικού συνόλου και τέλος να αποφεύγουν τις ακραίες ενέργειες που πλήττουν την εθνική αξιοπιστία, την εθνική οικονομία και το εθνικό συμφέρον. ΄Οταν το διακύβευμα της χώρας ανάγεται σε οποιοδήποτε από τα ονομαζόμενα εθνικά θέματα ή προβλήματα που αφορούν το κοινωνικό σύνολο, είναι απαραίτητη η εθνική ομοψυχία, η σύμπνοια και η σύμπλευση. Αυτονόητο είναι ότι παραμένει αδιαφιλονίκητο το δικαίωμα της γνώμης, του ελέγχου και της κριτικής. Πάντοτε όμως με τη συναίσθηση της ευθύνης ότι δεν πρέπει να πριονίζουμε το κλαδί επί του οποίου στηριζόμαστε, διότι κάτωθεν αυτού βρίσκεται το βάραθρον. Και πάντοτε με τη δέουσα προσοχή και αυτοσυγκράτηση να περιορίζουμε τις κινήσεις μας πάνω στην κοινή βάρκα της πατρίδας, για να αποτρέψουμε τον κίνδυνο της βύθισης και του καταποντισμού.-