σε ψυχροτητα οι σχεσεις ηπα- τουρκιας

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ

Μετά την κατάρρευση του ενός πόλου και την 20\ετή μονοκρατορία των ΗΠΑ, διαπιστώνεται ότι οδηγούμαστε σταδιακά προς ένα πολυπολικό παγκόσμιο σύστημα, στο πλαίσιο του οποίου η Τουρκία συνιστά έναν υποψήφιο περιφερειακό πόλο ισχύος που τείνει να γίνει καθολικά αποδεκτός. Πολλοί διεθνολόγοι αναλυτές έχουν ισχυριστεί ότι η Τουρκία δεν ήταν και δεν είναι απόλυτα ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ αλλά διατηρούσε την αυτονομία και προωθούσε τις δικές της γεωστρατηγικές στοχοθετήσεις. Ο ρόλος της περιφερειακής δύναμης που βλέπουμε σήμερα να ξεδιπλώνεται υπήρχε πάντοτε ως συστατικό στοιχείο του γεωστρατηγικού χαρακτήρα της Τουρκίας. Γι αυτό το λόγο οι Αμερικανοί είχαν πάντοτε μια καχυποψία και έναν φόβο και εφαρμόζουν έναντι της Τουρκίας μια πολιτική κατευνασμού, προσεταιρισμού και "αναγκαστικής συμμαχίας".
Είναι επίσης γεγονός ότι ο μεγαλύτερος, μετά τον Κεμάλ Ατατούρκ, Τούρκος πολιτικός και διπλωμάτης, ο σημερινός προθυπουργός, Ταγίπ Ερντογάν, τα τελευταία χρόνια έχει πραγματοποιήσει τα μεγαλύτερα ανοίγματα της Τουρκίας προς όλες τις μεγάλες δυνάμεις αλλά και προς όλες τις γειτονικές της χώρες. Συντηρεί ένα καλό επίπεδο ισότιμης σχέσης φιλίας και συνεργασίας με την υπερδύναμη των ΗΠΑ, παρά τον κρυφό αντιαμερικανισμό λαού και ηγεσίας. ΄Εχει θέσει ως σταθερό προσανατολισμό της Τουρκίας τη πλήρη ένταξή της στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Παρά τις όποιες αντιδράσεις από τον γαλλογερμανικό άξονα αλλά και από τις εσωτερικές αντιδράσεις των ομοΙδεατών του Ισλαμιστών, επιμένει αμετακίνητα να προετοιμάζει τη χώρα του με πολλές και μεγάλες μεταρρυθμίσες, χωρίς μάλιστα να εκλιπαρεί, θεωρώντας την ένταξή της ως αυτονόητο δικαίωμά της. ΄Εχει αναπτύξει πολυεπίπεδες φιλικές σχέσεις και οικονομικές συνεργασίες με τον προαιώνιο αντίπαλό της, τη Ρωσία. Οικονομικές και ενεργειακές συνεργασίες μεγάλου μεγέθους. Το ίδιο έχει επιτύχει και με τις υπερακαυκάσιες χώρες της Κεντρικής Ασίας και ιδιαίτερα με το Αζερμπαϊζάν. Χωρίς αυτό να την εμποδίζει να εξομαλύνει και να αναθερμάνει τις σχέσεις συνεργασίας με τη γειτονική της Αρμενία. Το εκπληκτικότερο είναι ότι η Τουρκία έχει αναβαθμίσει τις φιλικές σχέσεις της με τους γείτονες της Μέσης Ανατολής, με τη Συρία και με το Ιράκ, σε σημείο μάλιστα να αναλαμβάνει πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Κούρδων αυτονομιστών εντός των βορείων συνόρων του Ιράκ. Με το οποίο έχει διευθετήσει και το πρόβλημα των πηγών και των νερών του Τίγρη και του Ευφράτη ποταμού. Το πιο ακραίο και επικίνδυνο άνοιγμα της σημερινής Τουρκίας είναι αυτό με το γειτονικό Ιράν-Περσία, με το οποίο έχει κάνει ιδιαίτερες μυστικές συμφωνίες, πίσω από τις πλάτες των συμμάχων του ΝΑΤΟ και κυρίως σε βάρος των ορκισμένων εχθρών του Ιράν, δηλαδή με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, με το οποίο συνδέονταν στενά ακόμα και με αμυντικές συμφωνίες.
Η Τουρκία του "Ισλαμιστή" Ερντογάν συνεχίζει να εξοπλίζεται με τα πλέον σύγχρονα όπλα των ΗΠΑ και να απολαμβάνει της ασυλίας τους στον εξοντωτικό πόλεμο κατά των Κούρδων αυτονομιστών, καταπατώντας τα δικαιώματά τους, τον πολιτισμό και την ιστορία τους. Η Τουρκία γνωρίζει τα μυστικά σχέδια των ΗΠΑ για την ίδρυση ενός μεγάλου Κουρδικού κράτους από τα εκατομμύρια των Κούρδων, αφενός της αυτόνομης Επαρχίας του Κουρδιστάν στο Βόρειο Ιράκ με πρωτεύουσα την πετρελαιοπαραγωγό Μοσούλη και αφετέρου από τους πολυπληθείς Κούρδους της Τουρκίας και του Ιράν. Η Αμερική βέβαια, που συνεχίζει να θεωρεί την Τουρκία ως τον καλύτερο στρατηγικό της σύμμαχο στην ευρύτερη περιοχή, έχει θορυβηθεί και ανησυχήσει τα μέγιστα από τις προκλητικές και ανεξέλεγκτες ενέργειες της ΄Αγκυρας και άρχισε να την απειλεί με αντίποινα και προειδοποιητικά μηνύματα. Το πιο εχθρικό αντίποινο ήταν το πρόσφατο ιστορικό ψήφισμα της Αμερικανικής Βουλής για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από το Τουρκικό Κράτος. ΄Ετσι πλέον οι σχέσεις καχυποψίας μεταξύ Ουάσιγκτον και ΄Αγκυρας μετατράπηκαν σε σχέσεις ψυχρότητας και αντιπαλότητας. Η Τουρκία αντλεί τη σπουδαιότητά της όχι τόσο από το γεγονός ότι αποτελεί μια πολύτιμη σύμμαχο των ΗΠΑ, όσο από το γεγονός ότι είναι ένας υποψήφιος εχθρός πολύ επικίνδυνος, ο οποίος διεκδικεί κάτι παραπάνω από το ρόλο μιας περιφερειακής δύναμης.-