περι δημοσιου και ιδιωτικου λογος

Του Πασχάλη Χριστοδούλου*

«Eκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και οι αδικίες των κακών ανθρώπων, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών…»
Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ

Η γνωριμία μου με το έργο του Κωνσταντίνου Καραβίδα, του μεγάλου Έλληνα διανοητή, έγινε την περίοδο που ασκούσα τα καθήκοντα του Δημάρχου. Με πλείστα όσα παραδείγματα, εμπειρίες και προβληματισμούς για τη στρεβλή κι ερμαφρόδιτη αντίληψη περί του τι είναι δημόσιο και τι ιδιωτικό στη χώρα μας, αιφνιδιάστηκα ευχάριστα όταν γνώρισα τις απόψεις του εξέχοντος επιστήμονα για το ίδιο θέμα. Μίλησε και έγραψε για τον ιδιωτικοδημόσιο χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας. Η οποία ωχριά απέναντι στα όσα συμβαίνουν στην πολιτική και στη Δημοκρατία. Τα αθηναϊκά ΜΜ που είναι ένας μηχανισμός ιδιωτικοποίησης του δημοσίου και δημοσιοποίησης του ιδιωτικού δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα. Υπάρχουν πολλά ων ουκ έστι αριθμός.
Προς αποφυγήν κάθε παρεξήγησης οφείλω να είμαι σαφής. Μακράν εμού κάθε υπόνοια σύγκρισης. Οι σκέψεις που παρατίθενται δεν κομίζουν γλαύκας αλλά διακατέχονται από ένα έντονο παράπονο. Πάλι τα ίδια υποζύγια θα σηκώσουν το βάρος της κρίσης; Αυτά που κάθε χρόνο άγγιζαν ποσοστιαία το εβδομήντα και πλέον τοις εκατό του φορολογικού προϊόντος. Γνωρίζω πολύ καλά ότι δυο πράγματα είναι αχώριστα από το ψέμα: οι πολλές υποσχέσεις και οι πολλές δικαιολογίες. Αν σ΄ αυτά προσθέσεις και την υποκρισία είναι αυτά ακριβώς που αφθονούν στην επικαιρότητα της εποχής.
Παράπονο γιατί συνεπικουρούντων των ΜΜ έχουν τρομοκρατήσει και έχουν καταστήσει ενόχους ακριβώς αυτούς που δεν φταίνε. Τους μισθοσυντήρητους και τους συνταξιούχους ώστε να υπάρξουν οι μικρότεροι κραδασμοί από την επιδρομή που υφίστανται. Δεν γνωρίζουν όλα αυτά τα χρόνια πως δημιουργήθηκαν τα προβλήματα; Ασφαλώς γνωρίζουν αλλά επιχειρούν με περιτύλιγμα λέξεις, όπως διαφάνεια, ευνομία κ.ά., που απευθύνονται στο θυμικό των πολιτών να αποστασιοποιηθούν από τις ευθύνες.
Ενδεικτικά μπορούν να αναφερθούν ορισμένες πηγές ανομίας και απομύζησης πλούτου, από το καταραμένο, για τους εκστασιασμένους από τον Άνταμ Σμιθ, δημόσιο.
Ο τρόπος παραγωγής των δημοσίων έργων από κρατικοδίαιτους στην πλειονότητα εργολάβους, υπεργολάβους και αεριτζήδες. Υπάρχει κι αυτή η κάστα που πηγαίνει σε διαγωνισμούς, απολαμβάνει τον «αέρα» και αποχωρεί.
Η διαχείριση των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης με τη γνώση και την ανοχή και της Ε.Ε. Ένας απολογισμός δεν έγινε ποτέ ούτε ως προς το φυσικό ούτε και ως προς το οικονομικό αντικείμενό τους. Έτσι γεμίσαμε «επενδύσεις», ΚΕΚ, «αναπτυξιακές εταιρείες», εταιρείες συμβούλων, γνωμοδοτικές επιτροπές και πολλές άλλες αμαρτωλές εκφάνσεις ενός ιδιωτικοδημόσιου, αλόγιστου αμοραλισμού. Προγράμματα που σε άλλες χώρες άλλαξαν ριζικά την εικόνα των περιφερειών τους, στα καθ’ ημάς άλλαξαν την εικόνα της Αθήνας και των παραθαλάσσιων περιοχών. Γέμισε η Ελλάδα εξοχικά, σκάφη και αυτοκίνητα πολυτελείας. Αυτός είναι ο περιβόητος ελληνικός «αέρας».
Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Οι προμήθειες από κάθε είδους εξοπλισμούς, στην άμυνα, στην υγεία, στην παιδεία, στην ασφάλιση είναι μια άλλη πτυχή αυτού του υποκριτικού αμοραλισμού. Κι αν σ’ αυτά προστεθούν και τα “προγράμματα”, που έγιναν ένα με το DNA των νεοελλήνων, του ΟΑΕΔ, κοινωνικού τουρισμού (μακάρι να λειτουργούσαν με αποδέκτες πραγματικούς δικαιούχους), τότε η λίστα διευρύνεται. Η διοίκηση των ΔΕΚΟ από χρυσοκάνθαρους managers που ενέσκηψαν από τον ιδιωτικό τομέα και τους κατέστησαν ζημιογόνους είναι επίσης όνειδος της νεότερης πολιτικής Ελλάδας.

*Εκπαιδευτικός, διετέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου
Σουφλί, Μάρτιος 2010 pashalsf@otenet.gr
συνεχίζεται.