ΑΙΣΧΟΣ

ΔΕΝ αφήνουν το Δημοτικό Σχολείο Δικαίων με πέντε Δασκάλους.
ΔΕΝ αφήνουν το Βορειότερο Σχολείο της χώρας με πέντε μεταλαμπαδευτές της γνώσης, επειδή σε μία τάξη υπάρχουν τρεις μαθητές.
Το σχολείο έγινε και πάλι εξαθέσιο.

Έκλεισε όμως της Πλάτης.
Τα συμπεράσματα δικά σας.

κατι νέο έρχεται σύντομα...

κάθε είδηση για μας, δεν είναι απλά μία ανάρτηση

thrakinea και tomadakis.blogspot.com
Follow thrakinea on Twitter

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

το καλαθι με το μυστικο

Διήγημα του Παναγιώτη Κουσίδη Μέρος Η΄ (8)

Το όνειρο της Βουλγαρίας και το όραμα των Βουλγάρων για κάθοδο και έξοδο στη Μεσόγειο (Άσπρη Θάλασσα) είχε θαφτεί στα πεδία των μαχών σε όλα τα πολεμικά μέτωπα, όπου οι σύμμαχοί τους είχαν ηττηθεί, είχε θαφτεί στην ιστορική συμφωνία της Γιάλτας για το μοίρασμα του κόσμου και είχε θαφτεί στο σκοτεινό φρεάτιο της Νέας Χιλής. Σε λίγες ημέρες θα άρχιζε η αποχώρηση των βουλγαρικών κατοχικών στρατευμάτων. Σε λίγες ημέρες δεν θα ακούγονταν το εγερτήριο και σιωπητήριο σάλπισμα των Βουλγάρων της γειτονιάς μας, του χωριού μας, της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Εκτός από το τμήμα του ΄Εβρου από το Ορμένιο μέχρι τις Φέρες, που είχε γερμανική κατοχή. Ούτε θα γίνονταν η έπαρση και η υποστολή της βουλγάρικης σημαίας. Κανείς δεν ήξερε αν θα έμενε η ίδια σημαία, αλλά πολλοί πίστευαν πως θα αλλάξει και η σημαία τους. Ολόκληρη η ζωή τους θα άλλαζε από τότε και για αρκετές δεκαετίες. Εκείνη, όμως, η φθινοπωρινή ημέρα της αποχώρησης, του Οκτώβρη του 1944, θα ήταν ορόσημο για τη ζωή όλων μας, τόσο αυτών που έφευγαν, όσο και αυτών που έμεναν. Ο αποχαιρετισμός είχε έναν επίσημο χαρακτήρα και μια δραματοποιημένη μορφή με δύο εκδοχές. Ήταν ένα "αντίο" με την κρυφή ελπίδα επανόδου και επιστροφής ή ήταν ένα οριστικό και ύστατο "χαίρε" με τη βεβαιότητα της μη επανόδου ?
Κάθε πλευρά και καθένας μας ξεχωριστά το ένιωθε διαφορετικά αυτό το "αντίο". Οι διάλογοι ήταν σύντομοι, γιατί τα συναισθήματα των Βουλγάρων ήταν βαριά, ενώ εμείς προσπαθούσαμε να κρύψουμε τη χαρά μας και να συγκρατήσουμε τον ενθουσιασμό μας για το γεγονός της απελευθέρωσης. Το σωστό κοντράστ των συναισθημάτων. Από τη μια πλευρά η ευγένεια του νικητή και από την άλλη πλευρά η αξιοπρέπεια του ηττημένου. Ο λοχαγός πήρε με βαριά καρδιά το λόγο και απευθυνόμενος στον πατέρα μου του είπε: "Κώστα, κύριε Κώστα, σας αφήνω αυτό το μεγάλο ρολόϊ τοίχου και το σιδερένιο κρεβάτι μας. ΄Οταν σύντομα επιστρέψουμε στην Ελλάδα και στη Χιλή θα μας ξαναχρειστούν". Η στρατιωτική του ιδιότητα και πειθαρχία δεν του επέτρεψαν να δακρύσει, αλλά εμείς διαβάζαμε στο πρόσωπό του ένα βουβό κλάμα και στα λόγια του μια πικρή επιτήδευση και μια μελαγχολική ουτοπία. Η Βουλγάρα σύζυγος του λοχαγού δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της, όταν μας παρέδιδε τον σκύλο της, τον Μπόμπη της. Αυτός ο Μπόμπης, ένας μικρόσωμος και πολύ γενναίος μαχητής και καλός φύλακας του σπιτιού, ήταν για μας τα παιδιά το καλύτερο δώρο της ζωής μας. Τα επόμενα χρόνια θα ήταν ο πιστός μας φίλος και ο παιδικός μας σύντροφος.