Διήγημα του Παναγιώτη Κουσίδη Μέρος ΣΤ΄ (6)Ο καιρός στη βουλγαροκρατούμενη Νέα Χιλή περνούσε και οι καιροί σε όλο τον κόσμο άλλαζαν. Τα νέα, που έρχονταν από παντού, μιλούσαν για ήττες του ΄Αξονα και για νίκες των Συμμάχων. Μιλούσαν για μοίρασμα του κόσμου μετά την ιστορική συνάντηση του Ρούσβελτ, του Τσόρτσιλ και του Στάλιν. ΄Οσοι κατάλαβαν και συνειδητοποίησαν το μοίρασμα του κόσμου, φρόντισαν να προσαρμόσουν την προσωπική τους στάση και να πάρουν τη σωστή θέση απέναντι στα δύο νέα στρατόπεδα του Ψυχρού Πολέμου, πριν ακόμα τελειώσει ο θερμός Β΄παγκόσμιος πόλεμος. Μόνο εκείνοι, που δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να καταλάβουν το μοίρασμα του κόσμου, έβαλαν σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή τους και οι πολιτικές ηγεσίες οδήγησαν τους λαούς και τις χώρες τους σε εμφύλιο σπαραγμό, σε αιματοχυσίες και σε άδικες ανθρωποθυσίες. Στην Ελλάδα, μετά την απελευθέρωση, συνέβησαν όλα αυτά τα φοβερά και δραματικά, γιατί οι κομμουνιστικές ηγεσίες δεν έλαβαν το μήνυμα ή δεν το πίστεψαν ή γιατί παρασύρθηκαν αδικαιολόγητα από ξένες δυνάμεις και ξένες προπαγάνδες. Με τη λήξη και πριν τη λήξη του πολέμου στη Βουλγαρία ξεκαθάρισαν πολύ νωρίς τα πράγματα, γιατί ο Σοβιετικός οδοστρωτήρας δεν άφηνε κανένα περιθώριο για τη διεκδίκηση του μεριδίου του. ΄Οσοι δεν έλαβαν σωστά το μήνυμα για να εγκαταλείψουν την αστική ιδεολογία και να ασπασθούν την κομμουνιστική ιδεολογία του νέου καθεστώτος, είτε δεν συμβιβάστηκαν με τη νέα τάξη πραγμάτων του ανατολικού μπλοκ-στρατοπέδου, το πλήρωσαν ακριβά. Ακόμα κι αν μερικοί από αυτούς δεν βρίσκονταν εντός των συνόρων της Βουλγαρίας αλλά στην Ελλάδα ως κατοχικός στρατός.
Ενώ εκείνο το χρονικό διάστημα η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη και ένας άνεμος ελευθερίας ήταν διάχυτος παντού, εμείς στη Νέα Χιλή ήμασταν ανυποψίαστοι ότι το τέλος του πολέμου και της κατοχής ήταν τόσο κοντά. Γι αυτό, εκείνο το ήσυχο και αμέριμνο πρωινό, που ήμαστε όλη η οικογένεια στην κουζίνα και πίναμε τσάι με λίγες ελιές, τίποτε συγκλονιστικό δεν προμηνύονταν και δεν προοιωνίζονταν. Η κουζίνα μας με το πρόχειρο και φτωχικό τζάκι είχε βόρειο προσανατολισμό και έβλεπε προς το αμπέλι μας και προς ένα τμήμα του κεντρικού δρόμου προς τα στρατόπεδα. Παρατηρώντας από το παράθυρο το γαλήνιο φθινοπωρινό τοπίο του περιβολιού και του αμπελιού μας, ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μας ένα κινηματογραφικό σκηνικό. Ξαφνικά τα φλας άστραψαν και οι πρωταγωνιστές εμφανίστηκαν στο πλάνο. Μια ομάδα Βούλγαρων στρατιωτών διέσχιζε με ιλιγγιώδη ταχύτητα το αμπέλι μας, με κατεύθυνση από ανατολικά προς δυτικά προς τον κεντρικό δρόμο, τον οποίο κατηφόριζε με τη μοτοσικλέτα του ένας Βούλγαρος ανώτερος αξιωματικός. Σαν επιδέξιοι άλτες πήδησαν με ορμή το φράχτη με τα συρματοπλέγματα, τις βατομουριές και τις καρατσαλιές και έκλεισαν το δρόμο με προτεταμένα απειλητικά τα αυτόματα όπλα τους στον αξιωματικό. Mόλις αυτός έκοψε ταχύτητα και σταμάτησε να δει τί συμβαίνει, τον άρπαξαν, τον έδεσαν και τον οδήγησαν στα κρατητήρια όπου φύλαγαν και τους άλλους. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, που ξετυλίχτηκε σαν αστραπή μπροστά στα μάτια μας, δεν μας ξέφυγε μια λεπτομέρεια. Στην τρελή κούρσα ενός από τους στρατιώτες έπεσε μέσα στα κλήματα του αμπελιού μας μια μακρόστενη χειροβομβίδα που είχε στη ζώνη του. Ο πατέρας μας μειδίασε πονηρά, χάρηκε πολύ και απευθυνόμενος σ΄εμάς τους ανίδεους και ανυποψίαστους, είπε: "Ξέρετε πόσα ψάρια θα πιάσουμε με αυτήν:". Ωστόσο, εκείνη η ξέφρενη πορεία-κούρσα των στρατιωτών βρίσκονταν ακόμα σε εξέλιξη, ενώ εμείς δεν γνωρίζαμε από ποιούς κατευθύνονταν, σε ποιες ανατροπές θα οδηγούσε και ποιες δραματικές εξελίξεις θα είχε.
σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι . . .
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου