ο νεος οικονομικος χαρτης και η ελλαδα

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΣΙΔΗ

Είναι πλέον σαφές ότι, στην παρούσα ιστορική φάση, υποβόσκει η σύγκρουση δύο οικονομικών δογμάτων, δηλαδή η αντιπαράθεση του "κοινωνικού φιλελευθερισμού" και του "νεοφιλελευθερισμού". Από τη μια πλευρά η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, πλην Μεγάλης Βρετανίας, εμφανίζεται υπέρμαχος της αυστηρής εποπτείας των αγορών μέσα από την ταυτόχρονη εφαρμογή ενός μοντέλου που θα στηρίζεται στην ελεύθερη, αλλά όχι ασύδοτη αγορά. Κι αυτό, γιατί στο μέλλον δεν πρέπει να επαναληφθεί μια ανάλογη κρίση, καθώς θα επιφέρει ακόμη πιο καταστροφικά αποτελέσματα σε σχέση με την παρούσα. Σύμφωνα με τις αναλύσεις ειδικών, οι θέσεις που υιοθετεί η Ευρώπη είναι πιο ρεαλιστικές. Η λογική επιτάσσει τη λειτουργία μιας ελεύθερης αγοράς, στην οποία το κράτος θα έχει ρυθμιστικό ρόλο, μέσα από την άσκηση αυστηρής εποπτείας και ταυτόχρονα θα στοχεύει στην παραγωγή θετικού οικονομικού αποτελέσματος, το οποίο, στη συνέχεια, θα έχει αποδέκτες τους πολίτες της.
Αντιθέτως, οι Αγγλοσάξονες (ΗΠΑ - Μεγάλη Βρετανία) θέλουν σε πρώτη φάση ένα μοντέλο το οποίο θα στηρίζεται στον κρατικό παρεμβατισμό, αλλά ταυτόχρονα, οι αγορές θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας σε όλα τα επίπεδα. Σημειωτέον ότι όσα λειτούργησαν χωρίς τον απαιτούμενο κρατικό εποπτικό έλεγχο, αποτέλεσαν την αιτία κατάρρευσης του συστήματος του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.
Ο νέος οικονομικός χάρτης του πλανήτη, που τείνει να διαμορφωθεί, θα απορρίψει τα ακραία των δύο οικονομικών συστημάτων και θα αναζητήσει μια κοινή φόρμουλα μεταξύ των κυρίαρχων οικονομικών δυνάμεων. Επί της ουσίας, ΗΠΑ και Ευρωζώνη, καλούνται να διαμορφώσουν ένα νέο deal, το οποίο θα θέτει κανόνες στη λειτουργία των αγορών αλλά και στο διεθνές εμπόριο. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία, πρωταγωνιστικός είναι ο ρόλος της Κίνας, η οποία φιλοδοξεί να αποτελέσει κυρίαρχη οικονομική, γεωπολιτική και στρατιωτική δύναμη μέσα στα προσεχή 10 με 20 χρόνια.
Τα συμφέροντα της Ελλάδας. στην παρούσα φάση, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αντιφατικά. καθώς, λόγω των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων και κυρίως του δημόσιου χρέους, θα είχαμε κάθε συμφέρον να ταυτιστούμε με τις θέσεις των Αγγλοσαξόνων. Ωστόσο αυτό είναι ανέφικτο, καθώς συμμετέχουμε στην Ευρωζώνη, η οποία έχει χαράξει διαφορετική πορεία και στρατηγική. Αναγκαστικά, η Ελλάδα, λόγω του τεράστιου δημόσιου χρέους, πρέπει να ακολουθήσει πιο επιθετική πολιτική, απελευθερώνοντας τις παραδοσιακές αγορές της πραγματικής οικονομίας. Ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένη να υπακούσει τις αγορές και να προχωρήσει στο νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών, μηδενίζοντας, μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, το έλλειμμα, ώστε να καταστεί εφικτός και ο έλεγχος της μεγάλης πληγής που είναι το δημόσιο χρέος. Πιθανή ανυπακοή, σημαίνει χρεωκοπία, ανυποληψία, απομόνωση και εγκατάλειψη της χώρας μας από τους ισχυρούς. Η εξυγίανση των δημοσιονομικών, σε συνδυασμό με τις σαρωτικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, στην αυτοδιοίκηση, στο ασφαλιστικό, στο εργασιακό, στο φορολογικό, θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της χώρας και θα οδηγήσει στην αντιμετώπιση της υπ΄αριθμόν δύο πληγής, που αφορά στο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Στην ουσία, η ελληνική οικονομία καλείται να προωθήσει ένα πιο προωθημένο μοντέλο σε σχέση με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό των προηγμένων χωρών της Ευρωζώνης, ακριβώς επειδή έχει χρόνια προβλήματα, τα οποία απαιτούν άμεσες και ακραίες λύσεις. Αλλά οι παθογένειες της ελληνικής οικονομίας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με νομισματικά μέσα. Διότι έχουν ανοίξει μείζονα ζητήματα, όπως η "ωρολογιακή βόμβα" του Ασφαλιστικού.
΄Οπως και νά χει, ο οικονομικός χάρτης θα έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, σε σχέση με όσα γνωρίσαμε ως σήμερα. Αύριο, ελάχιστα πράγματα θα θυμίζουν το χθες. Ωστόσο, ένα είναι σίγουρο: Το αύριο θα είναι πολύ πιο δύσκολο από το χθες...