οι μπαλες

14 μπάλες είχε αγοράσει και όλες τις είχε χάσει. Τις έχανε σε στοιχήματα. Δεν ήταν καλός αθλητής, όμως το πίστευε και το πάλευε. Μέχρι σήμερα όμως, μόνο μία νίκη είχε. Έπαιζε μονά στην μπασκέτα της γειτονιάς. Μία μπασκέτα που πάντα ήταν κατειλημμένη από μεγαλύτερους. Αναγκάζονταν να πηγαίνει ξημερώματα για να σουτάρει. Πολλές φορές τον είχαν κυνηγήσει, όμως αυτός εκεί. Ήξερε ότι ενοχλούσε, όμως δεν υπήρχε άλλη ελεύθερη ώρα.
Όσες φορές είχε πάει απόγευμα, ποτέ δεν τον άφηναν. Το προκαλούσαν που και που σε μονά, όχι γιατί τον ήθελαν, αλλά γιατί ήξεραν πως θα τον κερδίσουν και καθώς το στοίχημα ήταν η μπάλα, ήξεραν ότι θα αποκτήσουν μία καινούργια.
Δεν το έβαζε κάτω όμως. Μπορεί σε πέντε μήνες να είχε ξοδέψει όλες τις οικονομίες του, ήξερε όμως ότι κάποτε θα πάρει το αίμα του πίσω. Έκανε κρύο. Έβρεχε. Ήταν εκεί. Έβαζε στόχο το ταμπλό και σούταρε. Από πλάγια, από την ρακέτα, από το τρίποντο.
Βελτιώνονταν συνεχώς. Σε λίγες εβδομάδες, τα περισσότερα τα έβαζε. Πίστεψε ότι ήταν έτοιμος και έπαιξε σε ακόμα ένα μονό. Έχασε και πάλι. Δύσκολα, αλλά έχασε. Δεν είχε προπονηθεί με αντίπαλο. Δεν ήξερε να τριπλάρει, να προσποιείται.
Ένα βράδυ, τον πλησίασε ένας κοντός και τον προκάλεσε να παίξουν. Δέχτηκε αν και φάνηκε εύκολος αντίπαλος, όπως και ήταν. Κέρδισε, αλλά δεν πήρε την μπάλα του νέου του φίλου. Απλά του ζήτησε το επόμενο βράδυ στις 11 να ξαναβρεθούν στο ίδιο σημείο. Τώρα είχε αντίπαλο και φίλο. Μπορούσε να προπονηθεί στις τρίπλες στις προσποιήσεις, στα ριμπάουντ.
Έπαιζαν μαζί, μισό χειμώνα, όλη την άνοιξη και έναν Ιούνη. Ο φίλος βελτιώθηκε, όμως ο ίδιος έγινε πραγματικός παίκτης.
Σε λίγο ήταν αήττητος. Αυτοί που του είχαν πάρει τις μπάλες έχαναν το ένα παιχνίδι μετά το άλλο.
Απ’ όταν τους κέρδιζε πρώτη φορά δεν έβαλε ποτέ στοίχημα. Θα μπορούσε να είχε πάρει όλες τις μπάλες του πίσω, αλλά ήθελε να ξεχάσει το παρελθόν.
Σήμερα 10 χρόνια μετά, η ζωή του είναι το μπάσκετ. Έχει δεκάδες μπάλες που αγοράζει από το πλεόνασμά του. Έχει τις μπάλες δύο ευρωπαϊκών τελικών, ενός παγκόσμιου πρωταθλήματος, μίας Ολυμπιάδας.
Δεν μένει στη γειτονιά του, ούτε στην Ελλάδα. Ξενιτεύτηκε γιατί οι οικονομικές προτάσεις από το εξωτερικό ήταν πάρα πολύ καλές. Τώρα πλέον όλοι αναγνωρίζουν το ταλέντο του και τη δουλειά που έριξε για να μην . . . χάνει καλάθι.
Λίγες εβδομάδες το χρόνο, επιστρέψει στην παλιά μονή μπασκέτα. Τώρα στο ίδιο σημείο βρίσκεται ένα μικρό αθλητικό κέντρο. Παιδιά παίζουν μπάσκετ, βάζουν στοιχήματα, τσακώνονται, ερωτεύονται και ελπίζουν να γίνουν στο μέλλον οι καλύτεροι, όπως ο πρώην γείτονάς τους.
«Αν προσπαθήσετε πολύ, χάσετε μπάλες και βρείτε ένα φίλο για να σας βοηθήσει, μπορεί και να τα καταφέρετε», τους είπε την τελευταίο φορά, που πήγε για να σουτάρει στη μονή μπασκέτα…

Η παραπάνω ιστορία, είναι αληθινή.