ο δημαρχος

Το βράδυ των εκλογών σπάραξε στο κλάμα. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Αυτός το φτωχό παιδί των βοσκών, είχε διαπρέψει. Εκλέχτηκε Δήμαρχος από την πρώτη Κυριακή με το συντριπτικό 52%. Δύο ώρες ήταν κλεισμένος στο γραφείο του και κοιτούσε τη φωτογραφία με το πρώτο του ποδήλατο. Ήταν η πρώτη μάχη που είχε κερδίσει στη ζωή του. «Αν θέλεις να κοιτάω τα πρόβατα, να μου πάρεις ποδήλατο», είχε πει στον πατέρα του. Ο πατέρας του, του το πήρε και ο νέος Δήμαρχος τα κοιτούσε με τις ώρες.
Δεν ήθελε να κουράζει τους γονείς του. Ένα όνειρό είχε. Τους πίεσε και τα κατάφερε. Όμως από τότε, δεν ζήτησε τίποτα άλλο. Δούλευε διπλάσιες ώρες με τα ζώα, για να τους ξεκουράσει. Ακόμα και τώρα πάει. Όποτε έχει χρόνο, όχι μόνο για να φυλάξει τα πρόβατα, αλλά και για να δει τον πατέρα του. 75 χρονών σήμερα, ζει ακόμα στο βουνό, παρέα με την κατάκοιτη γυναίκα του και τις αναμνήσεις. «Έλα πατέρα στην πόλη μαζί μου», του λέει κάθε τόσο. «Κάντο για τη μάνα μου». Όμως ο πατέρας βράχος. Και η μητέρα του όμως με τα μάτια της όχι του λέει.
Το βράδυ, δεν κοιμήθηκε. Βγήκε για τα τυπικά για να ευχαριστήσει ψηφοφόρους και συνεργάτες. Μετά από μία ώρα μπήκε στο αυτοκίνητό του και ξεκίνησε για το βουνό. Μιάμιση ώρα δρόμος μέσα στις λάσπες. Ανηφόρα. Έπρεπε όμως να πάει στους γονείς του. Να τους πει τα νέα. Να τους δώσει ακόμα μεγαλύτερη χαρά από τα πτυχία πανεπιστημίου και την επιτυχημένη του σταδιοδρομία ως λογιστής.
«Να προσέχεις και να έρχεσαι να φυλάς τα ζώα, όποτε έχεις χρόνο» του είπε ο πατέρας του. «Εμείς εδώ θα είμαστε για πάντα. Ακόμα κι όταν φύγουμε από τη ζωή, εδώ θα είμαστε. Τσομπάνης είμαι και δεν ντρέπομαι. Ούτε κι εσύ το έκρυψες γιε μου. Και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Γι’ αυτό πέτυχες στη ζωή σου. Γιατί δεν είπες ψέματα, γιατί δεν μας ξέχασες, γιατί είσαι αληθινός».
Κάθισε με τους γονείς του δύο μέρες. Δεν φόρτισε το κινητό του, παρ’ ότι ήξερε ότι τον ψάχνουν, παρ’ ότι ήξερε πως και ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος θα τον έπαιρνε τηλέφωνο. Είχε αποφασίσει ότι πρέπει να βοηθήσει τους γονείς του για ακόμα μία φορά κι ότι πλέον δεν θα ανήκει σε κόμμα, αλλά στους συνδημότες του.
Έφτασε η ώρα να φύγει. Πήρε μαζί του λίγο τυρί, ένα κομμάτι ψωμί και μπήκε στο αυτοκίνητο. Πριν βάλει μπρος, τον σταμάτησε ο πατέρας του. «Περίμενε» του λέει. «Μη βιάζεσαι. Πήγαινε στην αποθήκη και πάρε κάτι κόκκινα σίδερα. Λάδωσέ τα, άλλαξε λάστιχα και βάλτα στο γραφείο σου. Ψιλά. Σαν να είναι πίνακας. Είμαι εγώ, εσύ και η μητέρα σου αυτά. Να βλέπεις το ποδήλατό σου όταν έχεις δυσκολίες και αμαρτωλές προτάσεις και να μας θυμάσαι. Και να ξέρεις παιδί μου. Δήμαρχος θα ξαναβγείς, μόνο αν δεν ξεχάσεις να πατάς κόρνα στα πρόβατα που θα φεύγουν από το κοπάδι».
7,5 χρόνια έχουν περάσει από τότε. Κατάλαβε ότι δεν θα κερδίσει τις εκλογές. Είχε κουράσει τον κόσμο, τον πίεζαν και τα γνωστά - άγνωστα πρόσωπα. Ανακοίνωσε την απόφασή του στο συνδυασμό, δεν έχρισε διάδοχο. Πήρε το ποδήλατό του και χάθηκε. Οδήγησε για ώρες κάνοντας παράλληλα απολογισμό. 10.000 κατοίκους έχει ο δήμος του. 200, θέσεις εργασίας δημιούργησε. Όχι με βόλεμα, όχι με stage. Άνοιξαν καταστήματα, το τυρί από το χωριό του έγινε ξακουστό σ’ όλη την Ελλάδα. Έβαλε το δήμο σε προγράμματα, έσβησε τους άκυρους καιροσκόπους και δοσίλογους. Πάντα τίμιος. «Θα ανοίξω ξανά το γραφείο μου και θα ζω όπως πρώτα», σκέφτηκε στην τελευταία ορθοπεταλιά.
«Μπράβο αγόρι μου» άκουσε μία φωνή. Ήταν της μητέρας του. 5 χρόνια είχε να μιλήσει πριν μείνει κατάκοιτη. Κοίταξε γύρω του και είδε την ζωή. Είδε τον έναν κύκλο να κλείνει και να ανοίγει ένας παλιός, με νέα περίμετρο.

Το θέμα δεν είναι να φεύγεις. Το θέμα είναι να ξέρεις πότε να φύγεις με το κεφάλι ψηλά και την συνείδηση σου ελεύθερη.

Καληνύχτα σας