ΑΙΣΧΟΣ

ΔΕΝ αφήνουν το Δημοτικό Σχολείο Δικαίων με πέντε Δασκάλους.
ΔΕΝ αφήνουν το Βορειότερο Σχολείο της χώρας με πέντε μεταλαμπαδευτές της γνώσης, επειδή σε μία τάξη υπάρχουν τρεις μαθητές.
Το σχολείο έγινε και πάλι εξαθέσιο.

Έκλεισε όμως της Πλάτης.
Τα συμπεράσματα δικά σας.

κατι νέο έρχεται σύντομα...

κάθε είδηση για μας, δεν είναι απλά μία ανάρτηση

thrakinea και tomadakis.blogspot.com
Follow thrakinea on Twitter

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

λιγο χρωμα στην πολη του μεταξιου

Απομάκρυνση των σιδηροδρομικών γραμμών από την πόλη του Σουφλίου ΤΩΡΑ.


Δεν είναι δυνατόν μία πόλη να ακρωτηριάζεται από την ασυνέπεια και τον ωχαδερφισμό του ΟΣΕ.
Δεν είναι δυνατόν να μπαίνουν σε καθημερινό κίνδυνο εκατοντάδες άνθρωποι διασχίζοντας τις ράγες και «πηδώντας το τείχος του αίσχους».
Απαιτούμε μεταφορά των σιδηροδρομικών γραμμών, ανατολικότερα από το σημείο που βρίσκονται σήμερα.
Θέλουμε μια πόλη ανθρώπινη, προσβάσημη, χωρίς να τεμαχίζεται.
Άμεσα απελευθερώνεται μία τεράστια περιοχή, η οποία μπορεί να αξιοποιηθεί ως πλατεία (από το κατάστημα του κ. Σουμάκα έως το πάρκο ηρώων)... Η οδός Β. Γεωργίου θα μπορούσε να πεζοδρομηθεί, αφού η κίνησή της (των αυτοκινήτων) θα δινόταν στην οδό η οποία διέρχεται μπροστά από όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και από το Γυμνάσιο Σουφλίου.
Ο βόρειος κόμβος της θα ήταν κάπου κοντά στο κέντρο "ΡΕΤΡΟ", και ο νότιος στο σημείο που είναι τώρα.
Μία διασταύρωση με φανάρια στο δρόμο που πάει για Κέντρο Υγείας και μία στην τωρινή οδό "Έρμου" η οποία καταλήγει στο Εθνικό στάδιο Σουφλίου "Δ. Μπακιρτζής". Κατά μήκος το δρόμου 3 με 4 αεροδιαβάσεις ή υπόγειες διαβάσεις.
Όλο αυτό το σχέδιο σίγουρα θα βοηθούσε αναπτυξιακά την πόλη του Σουφλίου δίνοντας ζωή και σε άλλα σημεία της, τα οποία σήμερα παραμένουν ανεκμετάλλευτα και "μαραζώνουν μέσα στο σκοτάδι". Θα έδινε διαφορετικό χρώμα στην πόλη του μεταξιού που τόσο πολύ το χρειάζεται. Θα έδινε ποιότητα ζωής και ασφάλεια σε όλους τους κατοίκους και σε όλους τους επισκέπτες μας...
Γι' αυτό λέμε Απομάκρυνση των σιδηροδρομικών γραμμών από την πόλη του Σουφλίου ΤΩΡΑ.
Χαράλαμπος Γ. Αλατζιάς