Ονομάζομαι Χαράλαμπος Αναστασιάδης, είμαι 28 ετών και εργάζομαι ως ελεγκτής στον ΟΣΕ. Σάββατο 26 Αυγούστου 2006 με συνέλαβαν στα σιδηροδρομικά σύνορα με την Ελλάδα οι τουρκικές αστυνομικές αρχές του Ουζούν Κιοπρού, με την κατηγορία της εμπορίας και διακίνησης ναρκωτικών ουσιών. Βρέθηκα κατηγορούμενος γιατί, όπως ισχυρίστηκαν οι αστυνομικοί, ο χώρος όπου βρέθηκαν οι ναρκωτικές ουσίες άνοιγε και έκλεινε μόνο με το δικό μου ΕΙΔΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ! Το γνωστό σε όλους μας… καρέ!!
Ακόμη και αν δεχτώ πως το καρέ είναι… ΕΙΔΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ, γιατί δεν συνέλαβαν και τον Τούρκο προϊστάμενο της αμαξοστοιχίας μαζί με τους υπόλοιπους Τούρκους υπαλλήλους του τουρκικού σιδηρόδρομου, που και εκείνοι έφεραν ΕΙΔΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ;
Και επειδή τα "γιατί" είναι αμέτρητα, θα σας περιγράψω επιγραμματικά την πραγματική συνέχεια, γιατί μόνο ΕΓΩ την ξέρω και κανένας άλλος, χωρίς να γίνω κουραστικός. Πέρασα όλη την ημέρα του Σαββάτου 26/08/2006 και της Κυριακής 27/08/2006 περιφερόμενος στα νοσοκομεία και στις αρμόδιες υπηρεσίες για τέτοιες υποθέσεις του Ουζούν Κιοπρού, κάνοντας συνέχεια ιατρικές εξετάσεις, καταθέσεις, δίνοντας δακτυλικά αποτυπώματα… βλέποντας τα τρένα να περνούν στην Ελλάδα και εγώ να μένω εκεί! Όλα αυτά συνέβαιναν κατά την διάρκεια της ημέρας.
Οι δύο νύχτες ήταν ακόμη χειρότερες, αφού κοιμήθηκα στα κρατητήρια, ξαπλωμένος στο πάτωμα, φορώντας την υπηρεσιακή μου στολή!
Την Δευτέρα 28 Αυγούστου 2006 οδηγήθηκα στον εισαγγελέα μαζί με άλλους δύο κατηγορούμενους -έναν Έλληνα και έναν Ολλανδό. Ο Ολλανδός αφέθηκε ελεύθερος και εγώ με τον άλλο Έλληνα οδηγηθήκαμε στο δικαστήριο.
Ο δικαστής, αφού πρώτα δεν δέχθηκε κατάθεση από τον επαγγελματία κλειδαρά που φέραμε για να πει πως το καρέ δεν είναι… ΕΙΔΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ, μου έδειξε τον δρόμο της ΦΥΛΑΚΗΣ! Αμέσως οι δικηγόροι κατέθεσαν αίτηση αποφυλάκισης, η απάντηση της οποίας βγήκε την Πέμπτη 31 Αυγούστου 2006.
Ποια ήταν απάντηση του δικαστηρίου; Δεκτό το αίτημα αποφυλάκισης για τον άλλο Έλληνα, αρνητική για μένα! Φανταστείτε την εικόνα των δικών μου ανθρώπων που ήρθαν στο πρώτο επισκεπτήριο να με δουν, καθώς κοιτούσαν τον άλλο κατηγορούμενο να φεύγει και εμένα να είμαι ακόμη μέσα!
Από εκείνη την ώρα και μετά σχεδόν κάθε εβδομάδα οι δικηγόροι κατέθεταν αίτηση αποφυλάκισης και πάντα η απάντηση ήταν αρνητική!
Ήμουν συνέχεια με την ελπίδα ότι από Δευτέρα θα βγω ή ότι από την άλλη εβδομάδα θα είμαι ελεύθερος, και οι Δευτέρες περνούσαν, οι εβδομάδες με προσπερνούσαν, και εγώ ακόμη στη ΦΥΛΑΚΗ!
Σε έναν χώρο με άλλους 14-15 κρατούμενους, οι οποίοι δεν μιλούσαν ελληνικά, με ένα προαύλιο 10 επί 10, με ένα κοινό μπάνιο και τουαλέτα χωρίς πάντα ζεστό νερό, με φαγητό που δεν ήταν από τα καλύτερα, με έναν εγωισμό καταρρακωμένο, με μια αξιοπρέπεια καθημερινά απειλούμενη, με έναν αβάσταχτο πόνο στην καρδιά και με ένα σωρό από αναπάντητα "γιατί", πολλά από τα οποία παραμένουν ακόμη και σήμερα δίχως απάντηση!
Ακούστε πώς περιέγραψε ο Χαράλαμπος Αναστασιάδης στη zougla.gr τις τραγικές ώρες που έζησε στις τουρκικές φυλακές:
Έπειτα από 32 μέρες στις φυλακές του Ουζούν Κιοπρού, μεταφέρθηκα την Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2006 με χειροπέδες και συνοδεία στρατιωτικών και αστυνομικών με αυτόματα όπλα στις φυλακές της Ανδριανούπολης. Άλλο κλίμα, άλλοι κρατούμενοι, άλλες συνθήκες, με λίγα λόγια… πάλι από την αρχή! Μετά από 9 μέρες ήρθε και η μέρα της 2ης δίκης.
Ο δικαστής πλέον είδε το παράλογο της υπόθεσης και με συνοπτικές διαδικασίες έλυσε την συνεδρίαση, αφήνοντάς με επιτέλους ελεύθερο στις 5 Οκτωβρίου 2006.
Την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007, μετά από έναν και πλέον χρόνο και 7 αναβολές της δίκης, με την ΑΘΩΩΤΙΚΗ πλέον απόφαση του δικαστηρίου σύμμαχό μου, νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω αυτούς που πραγματικά μου στάθηκαν σε αυτή την περιπέτεια και σε πρώτη φάση θα αναφέρω τον κ. Κυριάκο Γουναρίδη, που τυγχάνει και πνευματικός μου πατέρας, ο οποίος ξέρω πολύ καλά πως έδωσε ψυχή και σώμα αποτελώντας την ζωντανή αφετηρία για όλες τις περαιτέρω ενέργειες υπουργείων, οργανισμού, αστυνομικών και προξενικών Αρχών, εταιρείας και λοιπών εμπλεκόμενων φορέων. Μαζί του και ένα πλήθος φίλων, συγγενών και συναδέλφων, που με περισσή συναίσθηση αλτρουισμού έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βοηθήσουν την κατάσταση.
Ποιοι ήταν αυτοί οι φίλοι, συγγενείς και συνάδελφοι; Δεν θα πω. Ξέρουν αυτοί!
Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω την έκπληξη που είδα στο πρόσωπο του δικαστή, όταν είδε πόσος κόσμος ήρθε στην αίθουσα του δικαστηρίου! Ανάμεσά τους ο Λευθέρης Κοκμένογλου, ο Χρήστος Κωνσταντινίδης, ο συχωρεμένος πλέον φίλος μου Βαγγέλης Σαρόγλου και ο Δημήτρης Παρασκευαΐδης, που υπέγραφε συνεχώς εξουσιοδοτήσεις αψηφώντας το κείμενο, το οποίο πολλές φορές συμπληρώνονταν μετά! Και πολλοί άλλοι φυσικά, που όταν μαζί με τους παραπάνω τους έχω δίπλα μου δεν φοβάμαι τίποτα και κανέναν! Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου!
Όπως ήταν φυσικό υπήρχε και η άλλη όψη του νομίσματος. Δεν περίμενα φυσικά κάτι διαφορετικό. Μία όψη ενός προσωπείου με χαρακτηριστικό γνώρισμα την αμοραλιστική διάθεση, της περιφρόνησης της συνείδησης και της τιμής. Κάποιοι… φίλοι, συγγενείς και συνάδελφοι έλεγαν πως με συνέλαβαν με 50 κιλά ηρωίνης! Την άλλη μέρα με… 60 κιλά, και πάει λέγοντας! Πως ο κ. Κυριάκος Γουναρίδης την γλίτωσε γιατί ήταν πιο παλιός, λάδωσε την αστυνομία και τον πέρασαν από τα σύνορα με… βάρκα! Συνεχίζουν ακόμη και σήμερα λέγοντας πως μεταφέρει... χρυσό! Κάποιοι δεν δίστασαν μάλιστα να κοστολογήσουν την απελευθέρωσή μου στις… 60.000 €, σχεδιάζοντας φανταστικούς τρόπους απόδρασης από το Γεντί Κουλέ! Συγχαρητήρια! Ας βρουν άλλο τρόπο να πλουτίσουν! Ας βρουν όλοι αυτοί, μαζί με τους υπόλοιπους πολυάριθμους συνταξιούχους του χωριού (και όχι μόνο), άλλο τρόπο να σκοτώσουν την ώρα τους! Σε αυτό το σημείο στάθηκε καταλυτική η παρουσία του κ. Δημήτρη Μικρού, που απέτρεψε τα χειρότερα.
Δυστυχώς, επειδή τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας δεν έχουν τελειωμό, θα σταματήσω εδώ επιστρέφοντας σε όλους αυτούς την μικροψυχία και την μωρία που επέδειξαν. Ένα μόνο έχω να πω: Αιδώς! Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι… φίλοι, συγγενείς και συνάδελφοι; Δεν θα πω. Ξέρουν αυτοί!
Δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Οι συγκρατούμενοι που είχα και στις δύο φυλακές μου συμπεριφέρθηκαν πολύ καλύτερα και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.
Ακόμη και εκεί μέσα υπάρχουν άνθρωποι! Τι γίνεται όμως…. έξω;;;
Προσπάθησα να είμαι όσο πιο σύντομος μπορούσα, γιατί η πλήρης ανάπτυξη της ιστορίας μου απαιτεί πολύ περισσότερες από δύο σελίδες!
Να είστε όλοι καλά, φίλοι ή "φίλοι", συγγενείς ή "συγγενείς", συνάδελφοι ή "συνάδελφοι", και πραγματικά εύχομαι να μην σας συμβεί κάτι παρόμοιο, γιατί το μόνο σίγουρο είναι, φίλοι, συγγενείς και συνάδελφοι, πως θα σας φύγει η πολλών κιλών ασήκωτη και βαριά μαγκιά που νομίζετε ότι κουβαλάτε!
www.zougla.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου