η πινεζα καρφωσε τους κατοικους της

Φτάνοντας το 1999 στην Ορεστιάδα για να σπουδάσω, η πρώτη σκέψη ήταν η Τουρκία. «Θα ακούς την ανάσα των Τούρκων» μου έλεγαν θέλοντας να με πειράξουν οι φίλοι μου στην Αθήνα. Η Ορεστιάδα τελικά δεν είχε καμία σχέση μ’ αυτά που πιστεύουν όσοι δεν την έχουν ζήσει.
Οι πρώτοι φοιτητές από την αρχή, αμέσως μετά τη γνωριμία με την πόλη, ανοίξαμε τον ορίζοντα των επισκέψεών μας. Στην αρχή με τρένο και με λεωφορείο, μετά με αυτοκίνητα φίλων. Από τις πρώτες στάσεις ήταν και το Τρίγωνο. Εκεί η εσχατιά της Ελλάδας. Θυμάμαι με το φίλο μου το Μανώλη όταν πήγαμε για πρώτη φορά στα Μαράσια για να δούμε το ποτάμι είδαμε από απέναντι τους Τούρκους σκοπούς. Δεν τρομάξαμε, αλλά μας έκανε εντύπωση το πόσο κοντά μας ήταν. Ελλάδα τέλος σκεφτήκαμε και συνεχίσαμε «παραλιακά» για τα Δίκαια. Στα χρόνια γνωρίσαμε και τις γειτονικές χώρες. Φτάσαμε μακριά, τόσο που σίγουρα θα θυμούνται για πολλά χρόνια όσοι δεν μένουν ποια στον Έβρο.
Επιστρέφοντας όμως για ρεπορτάζ κάποια στιγμή στα Μαράσια θυμήθηκα τον Μανώλη και το «Ελλάδα τέλος». Πόσο δίκιο είχαμε τότε. Τα σύνορα τελειώνουν λέω τώρα ή οι άνθρωποι; Ποιος μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα; Το Τρίγωνο πάντως έχει εικόνες που το επιβεβαιώνουν από μόνες τους.
Εργοστάσια κλειστά. Σαν αυτό στα Κόμαρα, με την ταμπέλα απέξω πωλείται. Ποιος θα το αγοράσει σκέφτομαι.
Εργοστάσια φαντάσματα. Στην Πλάτη. Θα έραβε στρατιωτικές στολές. Έραψε πράγματι. Όχι όμως ρούχα, αλλά τη σκέψη για ελπίδα.
Παιδικές χαρές. Καινούργιες. Για ποια παιδιά;
Σχολεία χωρίς δασκάλους. Όλοι μας ξεχάσαμε γρήγορα. Στην Πλάτη οι γονείς ξεσηκώθηκαν. Απαίτησαν. Ζήτησαν ένα δάσκαλο. Ο Υπουργός δεσμεύτηκε. Δάσκαλος δεν ήρθε. Και εμείς ξεχάσαμε αμέσως.
Για ποιο Τρίγωνο μιλάμε λοιπόν;
Για ποιους δημόσιους υπαλλήλους;
Για ποιον στρατό;
Για ποιους νέους που έφυγαν;
Δεν υπάρχουν νέοι. Δεν υπάρχει ελπίδα. Σε λίγα χρόνια όλα θα έχουν χαθεί. Ακόμα και οι αναμνήσεις, γιατί και οι γέροντες θα σβήσουν.

Ίσως η ΔΕΒΖΟΣ όχι να αναστρέψει, αλλά να ανακόψει. Η πρόταση για δημιουργία εμπορικού κέντρου, αντίστοιχου με αυτό στον Προμαχώνα, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει για λίγα χρόνια ακόμα, γιατί είναι σίγουρο ότι ήδη στη Βουλγαρία προχωρούν για να δημιουργήσουν κάτι αντίστοιχο.
Χρόνο έχουμε. Όχι όμως απεριόριστο. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του, για να μην κλείσει ο τελευταίος την πόρτα.

Γ.Τ.